Zomer in Nederland (of was het herfst?)

Er was eens een regenachtige avond in Nederland, het was niet de eerste de afgelopen weken, waarop twee kinderen redelijk op tijd in bed lagen en de wasmachine de laatste was draaide (rekening houdend met enkele dagen droogtijd gezien het vochtige klimaat). Een goede avond voor deel 1 van dit verhaal want het zit er al weer bijna op; onze zomer in Nederland. En alhoewel het misschien anderhalve van de 6 weken ook daadwerkelijk als zomer voelde, was het zeker een warme omgeving waarin we - 3 van de 4 tenminste - de afgelopen tijd doorbrachten. De weken vlogen dan ook voorbij. Vooraf denk je ruimschoots de tijd te hebben, al snel realiseer je je dat je alweer halverwege bent en nog sneller sta je alweer aan de vooravond van vertrek. En hebben we niet eens iedereen, maar wel velen, kunnen ontmoeten.

Eind mei was het de laatste schoolweek op TCIS. Terwijl Saba & Birge iedere dag zo’n drie highlights op het programma hadden, probeerde Marieke voor haar studie opdracht bij de leerkrachten nog wat response op de vragenlijsten te krijgen. Lousy timing, lees lage response. Tijdens het lente concert lieten de klassen nog één keer zien wat ze zoal geleerd hadden de afgelopen periode; Birge op de xylofoon en Saba die in een wel heel rap tempo in vloeiend Amerikaans het optreden van haar klas aankondigde. Na de laatste schooldag hadden ze – tegelijkertijd! – een laatste slaapfeestje bij hun Amerikaanse vriendinnetjes die van de zomer Korea verlaten. Een internationale school heeft veel leuke kanten maar minder leuk is het afscheid moeten nemen omdat zowel klasgenoten als leerkrachten weer vertrekken. Beiden gaan zij na de zomer twee goede vriendinnetjes missen. Het laatste slaapfeestje was er dan ook één met mixed feelings. Wij hadden een avond vrij en gingen het avondleven van onze buurt - Techno Valley - in. Eerst gegeten bij een “Italian and Thailand restaurant”; aparte combinatie en Engels op zijn Koreaans. En toen Duits bier gedronken. In Korea wordt alles met creditcard betaald, ook hele kleine bedragen. En vervolgens krijg je meteen op je telefoon een bericht dat je betaald hebt. Dus toen Marieke eens koffie ging drinken met een vriendin, kreeg ze binnen een minuut repliek van Rob; “Is de koffie lekker?”. Na het Duitse bier echter kreeg hij een afschrijving van een sportwinkel. Een dekmantel voor de Koreaanse man? En met wat voor sportartikel kom je dan thuis na een avond in de kroeg? Voordat iedereen in de zomer weg/uitvloog, organiseerde de Nederlandse club nog een eindejaar BBQ in een tuin in hartje Seoul. De gastheer is werkzaam voor hét Nederlandse biermerk dus met de bar zat het wel goed. Saba en Birge mochten in het logeerbed en hadden weinig moeite met in slaap vallen na de uitputtende laatste week. Alhoewel ook van dit gezelschap diverse mensen van de zomer Korea verlaten, zijn er ook iedere keer weer nieuwe Nederlanders en bleek zo’n beetje de gehele ASML club, circa 10 man, nog een jaar te blijven. ASML doet goed zaken hier. En op één of andere manier gaan de vrouwen en gezinnen Korea gaandeweg toch meer waarderen J

Ons eerste jaar Zuid-Korea werd afgesloten met het inlossen van onze belofte aan Birge. Vorig jaar wist zij er in de onderhandeling uit te slepen dat we nog een keer naar Carribean Bay terug zouden gaan. Dit grootste waterparadijs ter wereld bezochten we vorig jaar mei toen we Rob bezochten om te bekijken of we ons bij hem zouden voegen. Maar toen was het buitengedeelte nog niet open én was Birge nog niet groot genoeg voor alle spectaculaire afdalingen. Om de Koreaanse invasie (zie foto) te ontlopen, gingen we op maandag. Birge was precies 1.30 meter dus mocht van de meest steile glij- en raftbanen. Er was er slechts één waar zij beiden niet van af mochten. Hun ouders hebben helemaal geen last van midlife crisis en gingen hier natuurlijk wel af. Met het hart in de keel. Bovenaan een glijbaan die loodrecht naar beneden valt, werd in een cabine de vloer onder je voeten weggetrokken. Vervolgens schoot je met zo’n noodvaart naar beneden dat je een looping over de kop maakte voordat je in een enigszins normale glijbaan tot normale vaart teruggebracht werd.

Na al deze happenings en evenementen vertrokken de dames in de tweede week van juni richting Nederland. Rob bleef alleen achter en kon een paar weken extra hard werken… In het holst van de nacht vertrokken we met de eerste bus, om half 4, richting vliegveld. De gold membercard kwam goed van pas want op Incheon ontbeten we lekker in de lounge en tijdens de tussenstop in Beijing schoven we aan bij het koffiebuffet. Maar door het vroege vertrek en overdag vliegen werd het wel een uitputtende reis. Na een paar uurtjes hadden we het wel gehad met de spelletjes en filmpjes op het schermpje voor ons. Al helemaal gaar vroeg Birge hoe lang we nog moesten? Nog slechts 7½ uur…. ‘Gelukkig’ raakte de aardige stewardess haar trouwring kwijt dus kon er volop geholpen worden met zoeken. Net toen we erg moe werden, waren we op Schiphol. En was het 3 uur ’s middags. Maar van zo’n weerzien met (o)pa en (o)ma knap je natuurlijk meteen weer op. De auto stond nog bij hen van Rob’s laatste bezoek aan Duitsland/Nederland dus de volgende dag reden we naar de mooie Achterhoek. Welkom in Nederland; meteen een bekeuring voor maar liefst 5 km. te hard rijden. Als je dan, na al die maanden tussen de betonnen flats, aan komt rijden, maakt je hart wel een sprongetje! Het hart van de jarige Jip maakte die middag ook een sprongetje want ze wist wel dat er een verrassing zou komen op haar verjaardag – volgens haar zus nog leuker dan de nieuwe rolschaatsen die ze had gekregen - maar dat Saba en Birge het waren, wist ze niet. We schoven zo weer aan bij de warme vertrouwd- en gezelligheid. De volgende dag bleef het feest want én het was lentemarkt op CBS Varssel, dus we zagen zo’n beetje iedereen terug in een tijdsbestek van 2 uur, én het kinderpartijtje van Jip werd gevierd met een heuse DJ én het Nederlands elftal speelde de eerste EK wedstrijd. Alleen het laatste bleek helaas wat minder feestelijk. Rob keek de EK wedstrijden in het holst van de Koreaanse nachten; door het tijdsverschil was het of 1 uur ’s nachts of 4 uur ’s ochtends dat Nederland speelde. Voor hem was het dan ook niet zo verkeerd dat ze al zo snel uitgeschakeld werden. In Korea begrijpen ze niet dat Guus Hiddink niet de coach van Oranje is. Deze grote held kwam begin juli nog eenmaal als coach naar Korea voor een herdenkingswedstrijd met het elftal dat 10 jaar geleden de halve finale op het WK haalde.

Na dit eerste topweekend gingen Saba en Birge een paar dagen bij opa en oma logeren want het tentamen van Marieke kwam er aan. Na de voorbereiding in Korea en twee dagen hard studeren lukte het prima om de inleiding in de arbeids- en organisatie psychologie te halen. En Saba en Birge bezochten Europa’s grootste speeltuin, de Linnaeushof en ook de kazen en drijvende kelder van Edam. Daarna waren ook de andere opa en oma terug van vakantie dus de volgende EK wedstrijd werd daar gekeken. Na het tentamen kon de vakantie ook voor Marieke beginnen. Met zijn drieën hadden we fijne weken in Varssel. Dit begon met het ophalen van No-No. In het afgelopen jaar was de oppas van Saba’s cavia het huis uitgegaan waardoor No-No wat minder aandacht kreeg en helemaal blij werd –lees veel piepte- van de vele keren per dag dat ze weer door Saba geknuffeld werd of een worteltje kreeg. In deze weken zochten we een nieuw oppasadres en vonden dit bij een oud collega van Marieke. Betekent wel dat No-No eerst nog bij opa en oma gaat logeren omdat de nieuwe oppas juist op vakantie gaat als wij Nederland gaan verlaten maar goed. De volgende stop was de bibliotheek. In de weken daarna waren Saba en Birge vaste klant en hamsterden tientallen boeken. Dat ze het afgelopen jaar niet veel achterstand op hadden gelopen op Nederlandse taalgebied, bleek uit de Cito toets die ze op hun oude school maakten. Komt dat doordat ze zo veel lezen of door de Nederlandse juf in Korea? Volgens henzelf het eerste want in de toetsen zat geen enkel woord dat ze tijdens de lessen gehad hadden. Vooralsnog blijven ze in ieder geval goed op schema. Wat voor Birge haar tijd in Nederland tot een succes maakte, was niet allen het weerzien en spelen met haar vriendinnetjes en vriendjes, het bezoek aan Duinrell maar vooral het ponyrijden op shetlander Blacky. Al de eerste dag thuis moesten de paardrijdlaarzen en cap van de zolder want ze mocht van buurtvrouw Tamara een rondje door het weiland. De maandagen daarna reed ze bij Tamara in het weiland, maakten ze samen rondes door Varssel en viel Birge voor het eerst van een pony toen de grotere Lisa waar ze op reed het op een rengalop richting vriendje Blacky zette om daar aangekomen op de noodrem te gaan staan.

Het weekend ging Saba bij opa en oma logeren want een andere belangrijke belofte aan Birge, waar ze zich al maanden op verheugd had, werd ingelost. Toen Saba met haar vader van de winter naar de bruiloft en familie in Zuid-Afrika ging, mocht Birge ook iets kiezen wat ze heel graag wilde doen. Daar hoefde ze niet lang over na te denken; ze wilde naar Duinrell (vergelijkbaar verhaal als Carribean Bay; een paar jaar geleden geweest maar toen te klein voor vele attracties), mét overnachting. En zo zaten we met zijn drietjes, want er mocht ook een vriendinnetje mee, in een heuse “Duingalow”. Een veredelde stacaravan. Zo kom je nog eens ergens. Het arrangement werd volop benut; op vrijdagmiddag er al naar toe, drie keer zwemmen in het Tikibad en op zondag als afsluiting naar de Mc Donalds. Het is niet voor niets dat Birge haar favoriete vakantieland Nederland is. En wij maar denken dat we hen tot wereldburgers- en reizigers opvoeden J

In de tussentijd had Rob in Daejeon het rijk voor zich alleen wat ook wel eens lekker is als je zo intensief met elkaar samenleeft. Zijn arrangement bestond vooral uit werken met daarnaast een lokale bruiloft en meeting met Willem Alexander. Deze kwam naar Korea voor de World Expo en werd vergezeld door een handelsdelegatie. Voor de gelegenheid was er een congres georganiseerd over water waar Rob naar toe ging. In tegenstelling tot destijds in Swaziland was nu goed duidelijk dat Rob niet de prins was. De bruiloft was op het Koreaans zoals we dat het afgelopen jaar hebben leren kennen; snel, efficiënt en gecontroleerd, inclusief de emoties. Bruiloften vinden hier meestal plaats in “weddinghalls”; grote gebouwen waar zo’n vijf bruiloften tegelijkertijd plaatsvinden. Bij binnenkomst werd hij langs het bruidspaar geleid, om alvast te feliciteren. En de envelop te overhandigen waarop hij een consumptiebon voor de lunch terugkreeg. Vervolgens de ceremonie waarin in zo’n 20 minuten alle onderdelen, in sneltreinvaart, voorbij kwamen; inclusief taart aansnijden en een optreden door een zangeres, beiden zo’n 2 minuten. Al gedurende de ceremonie vroegen de collega’s of Rob vast meeging naar het lunchbuffet. Na de ceremonie met zijn allen langs het buffet waarbij je op een groot scherm de volgende ceremonie kon bekijken. Het bruidspaar zag er weliswaar prachtig uit in traditionele Hanbok maar zien lachen, heeft Rob ze niet veel.

Dan was het in Nederland gezelliger. We genoten van het weerzien met iedereen en de vele (speel)afspraken, feestjes, gezellige avondjes en uitstapjes. Alhoewel de Nederlandse kinderen nog gewoon naar school gingen, verveelden we ons niet. En ook dat het weer niet meewerkte, maakte niet zo heel veel uit. Er kon toch vaak genoeg buiten gefietst en op de trampoline gespeeld worden terwijl Marieke het onkruid om het huis zo veel mogelijk weghaalde. Ons neefje Thomas was met zijn vader over uit Zuid-Afrika en logeerde twee nachtjes bij ons, we gingen naar de tandarts, nieuwe schoenen kopen, het lukte Marieke om een paar keer hard te lopen, een keer een buitenrit te maken met haar paardrijdvriendinnen en twee avonden aan de studieopdracht te werken zodat haar studiegenoot weer verder kon, ze maakte het huis goed schoon, we konden bij verschillende verjaardagen acte de présence geven en Saba mocht mee met de jeugdclub op weekendkamp. Er werd volop gespeeld, bijgepraat en geborreld. En dan is het wel weer fijn dat de kinderen de volgende ochtend vroeg niet naar school hoeven.

Eind juni kwam Rob 10 dagen naar Nederland. Ook hij hoefde zich niet te vervelen. Twee dagen naar Aerzen in Duitsland, twee dagen verjaardag van Birge, een avond met zijn broer voordat die weer terugging naar Zuid-Afrika, een ontmoeting met de Japcie in de Spelerij en met twee vriendenstellen, een kanotocht rond Zutphen met andere vrienden en de dag dat hij vertrok in de buurt van Schiphol nog de verjaardag van (o)ma Git, neefje Jan en Birge. Tussen deze bedrijven door hoopte Rob het zwembad dermate schoon te krijgen dat hij er nog een paar keer in kon zwemmen maar dit bleek te hoog gegrepen. Daar is toch wat meer voor nodig dan drek scheppen en chemicaliën. Maar hij beleefde er wel een prima tijd aan, zo scheppend rond het zwembad. Eén van de grote nadelen in Zuid Korea vinden we de beperkingen in ontspanning. Onze woonomgeving nodigt hier niet toe uit; het behoeft geen uitleg dat het echt een wereld van verschil is om een zaterdag in en om het huis in Varssel aan te rommelen of om een zaterdag op en om onze flat in Daejeon door te brengen. En alhoewel er van alles en nog wat te doen is in Korea moet je er dan wel op uit. Zo’n dag bij het zwembad, in de moestuin, gras maaien of onkruid wieden terwijl de kinderen buiten spelen heeft een therapeutisch effect dat we in Korea missen. Sowieso zet zo’n zomerperiode natuurlijk weer aan tot nadenken. Dat het niet altijd gemakkelijk is, ervoeren we al langer maar op afstand vraag je je nog wat vaker af of de voordelen inderdaad voldoende opwegen tegen de nadelen. En realiseer je je hoe belangrijk je leefomgeving en de mensen om je heen zijn. Het was fijn om te kunnen reflecteren (lees spuien J) met mensen die ons lief zijn. Want ook dat is een groot verschil met Korea waar we optrekken met mensen, weliswaar diverse erg leuke mensen, met wie we geen verleden en geen toekomst delen. Ons verblijf in Korea heeft in al zijn aspecten twee kanten. Zo is het enerzijds bijzonder om zo op elkaar aan gewezen te zijn, anderzijds ook wel eens benauwend en beperkend. Zo is Rob zijn werk enerzijds een enorme uitdaging, anderzijds vaak ook niet bevredigend en vergt het enorm. Zo is het enerzijds een voorrecht om een tijd lang in zo’n andere cultuur door te brengen, terwijl we ons anderzijds altijd buitenstaander voelen. Enerzijds lekker overzichtelijk om op een appartement te wonen, anderzijds missen we het buitenleven en ook de lasten die daarbij horen enorm. Enerzijds luxe dat Marieke tijd heeft voor studie, kinderen en 101 leuke activiteiten, anderzijds ervaart ze het niet werken als een gemis. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Als we goed in onze kracht en ons vel zitten, wegen de ‘enerzijdsen’ maar als dat minder is de ‘anderzijdsen’. Moraal van dit verhaal; het is de kunst om goed in de kracht te blijven!

Rob zijn bezoek en ook Birge haar verjaardag, waren in de (ene) week dat het schitterend weer was. Haar 9^de levensjaar werd ingeluid met twee feestelijke dagen. Even doorbijten bij de juwelier die met niet al te vaste hand twee gaatjes op gelijke hoogte probeerde te krijgen. Zeilbootje varen op een plas in de buurt, BBQ met opa en oma en de buurt en de volgende middag een kinderpartijtje met 12 kinderen. Dat was nog een hele logistiek want Marieke had vooraf eigenlijk helemaal niet bedacht hoe ze al die kinderen op locatie zou krijgen. Het avonturen pad was wat minder avontuurlijk doordat er geen water in de slootjes zat waar je overheen moest slingeren en de helft van de kinderen, inclusief de jarige job, zaten de dagen erna onder de enorm jeukende processie rups uitslag. Maar Birge genoot van alle aandacht en cadeautjes die twee dagen en was in de periode daarna vooral erg druk met haar “Magic Fabric” poppetjes.

Nadat Rob terug was naar Korea, restte ons nog een kleine twee weken. Ook dat werd nog best een logistiek want eigenlijk wilden we nog heel wat mensen zien en dingen doen. We kwamen best een eind maar de laatste dagen, en daarmee jammer genoeg een afspraak met haar oude team, vielen wat in duigen doordat Marieke niet goed in orde was. En groot verdriet erg dichtbij waardoor het toch weer een wat melancholisch, beladen afscheid van Nederland werd. 6 weken waren voorbij gevlogen, tegelijkertijd waren we er ook wel klaar voor om weer te gaan. Vooral omdat we een “normaal” leven misten na alle bezoekjes, ontmoetingen en uitstapjes. Maar misschien ook omdat de zon van Thailand wachtte. Om de overgang van de landelijke Achterhoek naar de Koreaanse metropool wat te versoepelen, en omdat Rob voor zijn werk een training kon geven in Bangkok, hadden we bedacht om elkaar daar te ontmoeten en nog twee weken vakantie in Thailand en Maleisië door te brengen. En zo sluiten we toch weer af met één van de grote voordelen van ons verblijf in Korea!

Twee keer toeval in 6 weken

Het blijkt toch best moeilijk om de kwantiteit van de verslaglegging een beetje op peil te houden; zo langzaam aan verschuift de frequentie van eens per twee weken, naar eens per maand, naar eens per zes weken. En de kwaliteit moet ook iedere keer maar weer blijken. Voordeel van een lage kwantiteit is wel dat je uit heel wat materiaal kunt putten om de kwaliteit een beetje op peil te houden. Want Korea is zeker een land waar je je blijft verbazen, waar we altijd nog/weer nieuwe dingen zien en meemaken - vaak gekke en/of bijzondere - en waar je je zeker niet hoeft te vervelen. Zo denkt Marieke regelmatig bij hier hele normale of dagelijkse dingen; “even een foto van maken”, want zo normaal is het voor ons niet. De rijen met betonnen flats, de hondjes die nu het voorjaar is een kleurtje in plaats van hun winter Nike outfit hebben (van de week zag ze een witte met oranje oren en pootjes!), vrouwen die naast de weg in de berm gehurkt zitten om – in onze ogen – onkruid te wieden voor in hun gerechten, de slaapgrotten in de sauna en de mond & neus kapjes (doet denken aan een varkenshoofd) en enorme zonnekleppen. Nou weet Marieke na driekwart jaar eindelijk hoe ze foto’s van haar telefoon op haar computer kan downloaden dus dit soort dagelijkse taferelen worden nu ook vaker vastgelegd. We zullen er voor de beeldvorming een paar bij de fotoserie voegen.

Inmiddels is het hier, na een zeer korte lente, volop zomer. Overdag loopt de temperatuur op naar zo’n 30 graden. We proberen de airco zo lang mogelijk uit te houden (en de kinderen uit onze slaapkamer J), maar op Rob zijn werk staat deze al enkele weken overdag aan. Ons dakterras hebben we weer in gebruik; in deze betonnen bak staat nu een picknicktafel en de meeste avonden eten we buiten, met uitzicht op de Techno Valley skyline, dat is nog eens wat anders dan het mais van Varssel.Maar eerst nog even terug naar het voorjaar.

Het Oranje bal in Seoul was een mooie happening. Wij zijn niet zo, lees; helemaal niet, van de sjiek maar het was toch wel erg leuk om een keer gekapt, op te hoge hakken en in smoking in de balzaal van het Hyatt aan te schuiven. Het was Rob niet gelukt om een smoking te huren maar wel om er in 3 dagen tijd 1 te laten maken. En om deze 10 minuten voor sluitingstijd op te halen. Marieke ging ’s middags in Seoul naar de kapper voor een feestcoupe en wist, nadat zij onder handen was genomen door de Koreaanse kapster die ook twee keer het haar van Hillary Clinton had gedaan, hoe zij er over 20 jaar uit zal zien (zo als haar moeder!). Gelukkig sliepen we met een Oranje bal deal in het Hyatt zodat Marieke na een uurtje boven haar hakken kon verwisselen. Maar al bij al een erg leuke ervaring met een prachtig versierde feestzaal, zo’n 500 internationale gasten, lekkere (Nederlandse) hapjes en een band die uit Nederland was overgevlogen. Voordeel van de Oranje bal deal was dat we alleen maar met de lift naar boven hoefden, nadeel dat er de volgende ochtend de nodige aspirines aan te pas kwamen. En voor Rob kwam die volgende ochtend wel heel erg snel want hij vloog ’s ochtends vroeg naar Nederland om een training in Duitsland te geven. Op vrijdagavond vroeg Marieke hem nog even zijn ticket door te sturen zodat ze zijn vluchtgegevens had. En wat bleek? Hij had helemaal geen ticket! Alhoewel hij er nog steeds bij blijft dat hij deze wel geboekt heeft. Voor hetzelfde geld had hij zich die zondag nietsvermoedend bij de KLM balie gemeld. Nu vloog hij helaas niet voor hetzelfde geld. De dames bleven nog een dagje in Seoul hangen. Samen met 6 andere dames, 2 grote en 4 kleinere, gingen we naar het Fish café. Het schijnt niet zozeer Koreaans te zijn maar bizar was het zeker. Hier kan je namelijk je voeten laten masseren/schoonmaken door vissen! Na een kopje koffie was je je voeten en plaatst deze in een bak met visjes. Om ze er meteen weer gillend uit te trekken want de visjes vallen meteen aan. Zij eten de dode huidcellen en dit schijnt een prima behandeling te zijn. Het vergt nogal wat zelfbeheersing, maar na 20 minuten (langer schijn je je voeten er niet in te moeten houden; dan eten de visjes te veel van je huidcellen…..) voelen je voeten zacht en soepel. En het gekke is dat zodra de volgende gasten hun voeten in de bak plaatsen, de visjes weer met z’n allen aanvallen. Kennelijk voe(d)t het niet echt. Met de KTX gingen we eind van de middag met 300 kilometer per uur terug naar Daejeon.

Twee weken later waren we weer het weekend in Seoul. Dit keer voor de Kinderkoninginnedag met de Nederlandse club; op zondagochtend zouden er in het Olympisch park oud Hollandse spelletjes gespeeld worden. Er bleek hier nog een hotel te zijn van de Spelen van destijds (nadat we het we museum bezocht hadden, wisten we het weer; 1988, Florence Griffith met haar lange nagels en 9 medailles voor Nederland). Het kamertje was wel heel erg klein maar het uitzicht over het park geweldig en de locatie perfect. We liepen naar de Han rivier omdat Marieke had gelezen dat je hier overal fietsen kon huren. Dat overal viel een beetje tegen en we liepen bijna meer dan dat we fietsten maar uiteindelijk dan toch bij een fietsenverhuur aangekomen die nota bene nog 2 tandems had. De rest van de middag fietsten we langs de rivier waar volop gerecreëerd werd dus volop sightseeing voor ons. In hun voor de gelegenheid opgezette tentjes is men aan het picknicken of barbecueën. Apart hoe onder een groots, donker, enorm lawaaiig viaduct fitnesstoestellen zijn geplaatst; zou ons niet echt lokken om daar eens lekker even te sporten. Nee dan onze fitnessruimte; die nodigt veel meer uit (zie foto)…. Grappig hoe wij weer tot leven komen in het zonnetje terwijl de Koreanen bedekt gaan onder enorme zonnekleppen of paraplu’s (gister zag Rob een vrouw hardlopen met een paraplu!). Nadat we ’s avonds Turks hadden gegeten, inclusief het toetjesbuffet waar Saba & Birge zich misselijk aten aan spekjes die ze onder een chocoladefonteintje konden houden, was de pijp wel leeg. En was het snel stil op het kleine kamertje. De volgende ochtend hoefden we alleen het park door te steken (voor de tweede keer dit jaar alle vier in het oranje gestoken) om bij de steeds groter wordende oranje vlek aan te sluiten. Saba & Birge genoten van het zak- en bliklopen, spijkerpoepen en koekhappen en Birge ging ook nog met één van de kleurwedstrijdprijzen naar huis. Na deze gezellige ochtend gingen we afkoelen in het Olympisch zwembad. We lagen er nog niet in of iedereen moest er uit. Het blijft ons onduidelijk waarom precies maar 10 minuten later mag je er altijd weer in. Met het bezoek aan het Olympisch museum en een erg lokaal diner (lees; niet precies weten wat je aan het eten bent) was ons weekend cultuurhappen compleet.

Na enkele dagen Duitsland, en een nachtje Varssel, was Rob precies op tijd, 10 minuten voor aanvang, terug om bij de opening van het nieuwe bedrijf te zijn van K-Turbo, het bedrijf waarvan Aerzen een deel heeft overgenomen. Op deze locatie gaan zij verder met de productie van aanverwante machines (en verwante als je niet goed oplet). Rob had in het vliegtuig nog een speech voorbereid en mocht in de lange rij, met de gouden schaar en witte handschoentjes aan, het lint doorknippen. En daarna werd er flink uitgepakt met een in Korea erg bekende zangeres, waarvan wij de naam al weer vergeten zijn.Rob kwam terug met rollerskates voor zijn dochters, om te delen in zijn bonus. Want zonder hen in Korea had hij natuurlijk niet zo goed kunnen presteren! Een schot in de roos; sindsdien is onze bovenverdieping in gebruik als skatebaan en gaan de skates mee op uitstapjes. Erg lollig om hen in een traditioneel Hanok dorp te zien rolschaatsen. Inmiddels hebben we ook een echte skatebaan hier in de buurt ontdekt, inclusief hellingen, en na de nodige kamikaze acties van met name Birge lukte het hen al snel om daar op en af te komen. Waarbij de beschermers geen overbodige luxe zijn. Zelf kochten we overigens een Koreaans schilderij, van een volgens de verkoopster bekende kunstenaar J, waar we ook de naam niet meer van weten. Want nu we hier wat langer blijven, is wat wandversiering in al het marmer niet misplaatst.

In het voorjaar stonden de bomen hier ook, weliswaar niet al te lang, volop in bloei. Dit nodigt dan meteen uit tot allerlei “Blossom festivals”. Zoals je-kan-het-zo-gek-niet bedenken-wat hier uitnodigt tot een festival; een lampionnen, luchtballonnen, vuurvliegjes (echt waar), zijdewormpjes, keramiek, of thee festival. Twee weken geleden waren er in Daejeon maar liefst twee; the International food en een Hot Springs festival. Op de eerste zijn Marieke en de meiden geweest, met een groep vriendinnen wat het internationale aspect van het festival aanzienlijk opkrikte. Deze festivals zijn vaak de moeite waard en goed georganiseerd, met festiviteiten, eten, kraampjes, muziek en voor jong en oud wat te doen. We vielen met onze neus in het nationale eten want de kinderen mochten meedoen met een traditionele thee ceremonie, kimchi maken en toen ook nog in klederdracht op de foto. Wat er op het tweede festival te doen was, kunnen we je niet vertellen. En dit weekend is het alweer Family culture festival in Daejeon. Mag je kennelijk alleen als familie heen maar Rob staat niet te springen. Het tomaten en modderfestival missen we helaas van de zomer.

En toen was het in één keer zomer en koelde het eind van de dag, en ’s nachts, niet meer zo af. Dus de dekbedden konden in de kast en de verwarming van de wc bril uit. Saba en Birge zijn al aan de laatste schoolloodjes bezig want 1 juni is hun laatste schooldag. En dan staat er een héééle lange zomer te wachten. Want de nieuwbouw van de school is weliswaar weer opgepakt maar het nieuwe schooljaar gaan ze niet redden….. Dus dit is 3 weken opgeschoven. Erg blij zijn wij daar niet mee. Drie maanden zien te vullen is één maar vervolgens een schooljaar met nauwelijks vakanties (om de drie weken weer in te halen) haalt voor ons toch wel wat krenten uit de pap. De laatste loodjes voelen voor de meiden niet echt zwaar want ze gaan van de ene happening, naar de volgende afsluiting en van het ene optreden naar het volgende schoolreisje. Birge is druk geweest met het schooltoneel. Uiteindelijk was ze namelijk niet alleen zingende bloem, maar ook één van de vier zusjes van de zeemeermin en één van de vier elfjes. En daarmee was Marieke ook druk want er moesten dus drie kostuums gemaakt worden. Dit ging zoals met de Kerstkostuums; alles zeer gedetailleerd en met het handje. Maar wel een prachtige, zingende tulp en een zeemeermin van één en al smile. De dames genoten van de “Spiritual Emphasis Week” waarin ze maar liefst vier keer per dag naar “Chapel” gingen maar dan zonder preek en met veel zingen en spelletjes. Zij genoten, wij waren allang blij dat het 2½ dag en niet een week was. Zelfs bij de afsluitende gym club voorstelling van de week werd er geturnd op hedendaagse doch Christelijke popsongs.

Op kinderdag, 5 mei, was er een internationaal festival op school. Dit maakte zo’n indruk dat Saba al naar Birge opperde dat als we nou nog een heel in plaats van een half jaar blijven, ze volgend jaar nog een keer dit festijn kunnen meemaken. Op dit festival mocht Marieke zelfgebakken koekjes verkopen. Ook wel apart hoe dat dan gaat want dan sta je met 5 moeders achter het kraampje, wat in Westerse ogen ook wel alleen bemand kan worden. Veel aparter was nog dat er een “Marieke’s homemade cookies” kraampje was. Dus toen we arriveerden, dacht Rob dat zij daar koekjes ging verkopen. Maar wat bleek; er waren ook wat internationale etenskraampjes ingevlogen en in één daarvan verkocht de Nederlandse Marieke, een andere Nederlandse Marieke, koekjes. Hoe toevallig kan het zijn? Er blijkt dus nog een Nederlandse in Daejeon te wonen en dan ook nog een naamgenoot. Weliswaar geen generatiegenoot maar een jongere vrouw die hier sinds anderhalf jaar op een Hagwon (naschools instituut) Engelse les geeft.

Saba en Birge gingen de afgelopen periode niet alleen van optreden naar optreden maar ook van de ene sleep-over naar de volgende. Bijna iedere vrijdagavond was het wel raak voor één van hen. Helaas nooit tegelijkertijd en helaas hier geen (fijne Varsselse) oppas dus het is lang geleden dat we een avond met zijn tweeën op pad zijn geweest. Nou heeft het ook zeker wel wat om zoveel met ons gezin samen te doen en hebben de kinderen de leeftijd dat dit ook ’s avonds kan maar zo’n Oranjebal feestje zonder kinderen is toch ook wel heel erg fijn.Afgelopen vrijdag had Saba vier vriendinnen uitgenodigd voor een sleep-over. We konden niet achterblijven nadat zij bij zo’n beetje alle meiden uit haar klas gelogeerd heeft het afgelopen jaar. En daarbij verhuizen twee van haar vriendinnen deze zomer en zullen er volgend schooljaar niet meer zijn. Dus de tijd van afscheid nemen breekt aan. Na een bioscoopbezoek (Mirror Mirror met Koreaanse ondertiteling) en een BBQ op ons dakterras werd er nog uren achter gesloten deur gekletst.En Birge blijft stickeren, volop stickeren. We vragen ons af of ze het Guinness Book of Records al zou halen met haar mega verzameling. Die natuurlijk mee naar Nederland moet. Betekent dat we een kilo minder andere bagage mee kunnen nemen.Onze dochters hebben ook de kinderpagina van de NRC weekeditie gehaald, als razende reporter in het buitenland! Helemaal trots dat hun stukje, met fotootje, in de krant stond. En moeders helemaal trots toen ze op Moederdag te horen kreeg dat Birge haar zo lief vindt omdat ze iedere ochtend vroeg opstaat om hen naar school te helpen en Saba omdat ze hen Nederlandse les geeft, wat ze niet altijd leuk vindt maar wel belangrijk voor als ze straks weer terug naar Nederland gaat. Want ja, die onregelmatige werkwoorden in de verleden tijd die schudt ze nog niet zo uit haar mauw.

Marieke heeft zich de afgelopen periode serieus op de studie gestort. Ondanks de praktische obstakels lukt het toch om het tweede vak te doen. Hiervoor moet ze, met een studiegenoot, een “behoefteanalyse” uitvoeren van een functiegroep om op basis daarvan aanbevelingen te doen voor training & development. Het idee was er wel, namelijk om dit op de internationale school te doen (daarmee hielden de ideeën ook meteen op want op alle andere plekken heeft zij immers een tolk nodig om onderzoek te kunnen doen), maar de studiegenoot vond zij niet via het studieforum. En de schoolvakantie naderde en daarmee de dreiging om te moeten wachten met de opdracht tot na de zomer. Dus, gezien haar specifieke situatie, toestemming gevraagd en gekregen om het onderzoek alleen uit te voeren. Vervolgens op school haar voorstel gepresenteerd om te onderzoeken wat Westerse/Amerikaanse leerkrachten nodig hebben om Aziatische/Koreaanse leerlingen goed onderwijs te bieden. Want 85% van de leerkrachten is Westers (vooral Amerikaans) terwijl 85% van de leerlingen Aziatisch (vooral Koreaans) is! Welke cultuuraspecten spelen hierbij een rol en wat vindt de klant = vooral Koreaanse ouders, belangrijk in het onderwijs van hun kinderen? Ook school ging akkoord maar haast was inmiddels wel geboden. Dus volop aan de slag. En toen meldde zich zo waar een studiegenoot, en wel een Nederlandse vrouw uit Manilla/de Filipijnen. De tweede keer toeval in 6 weken! Want hoe waarschijnlijk is het dat iemand, in hetzelfde schuitje (voor het werk van haar man in het buitenland, met twee kleine kinderen en iets zinvols willen doen), op ongeveer hetzelfde moment aan dit vak gaat beginnen en hetzelfde lange afstand probleem heeft om een studiegenoot te vinden?! Dus de aansluiting en taakverdeling was snel geregeld en via Skype hadden we onderzoek overleg. De afgelopen weken heeft Marieke allerlei leerkrachten, andere medewerkers en Koreaanse ouders geïnterviewd over het internationale onderwijs op de basisschool. Erg interessant; twee culturen die in zoveel aspecten haaks op elkaar staan, twee werelden van verschil. Bijna materie voor nog een boek. Van de zomer hopen we dit vak af te ronden maar er moet nog wel het nodige gebeuren en voor beiden zit een bezoek aan Nederland er aan te komen. En enkele dagen na aankomst in Nederland gaat Marieke tentamen doen voor het eerste vak, waarvoor zij de tentamenronde in april miste. Het houdt haar zeker van de straat.

Maar ook de jeugdcriminaliteit, die na Avenier al snel geheel op de achtergrond was geraakt (op zo nu en dan wat interessante links van oud-collega’s na), ging weer een rol spelen toen zij namens de directeur van de jeugdinrichting in Daejeon, die zij een brief geschreven had, gebeld werd. Er waren nog heel wat telefoontjes door deze Engels sprekende mediator voor nodig (waarin belangrijk was wat ze nou precies wilde maar vooral ook wat haar man precies in Korea deed). Maar uiteindelijk ging zij op bezoek, mét een Koreaanse vriendin want niemand in de instelling sprak Engels…. Daarmee zijn er na kennis- en ervaringen uitwisselen niet bijzonder veel ondersteunende activiteiten die zij zou kunnen verrichten. De jongeren Engelse, of andere les of training geven, zou continu met tolk moeten en het was niet echt haar idee om daar schoon te gaan maken of iets dergelijks (al druk genoeg mee in de Taj Mahal). Maar het was een bijzonder interessant bezoek, bijna materie voor weer een boek. In Zuid Korea zijn 10 justitiële inrichtingen voor jongeren. Deze in Daejeon is gericht op jongeren met psychische en psychiatrische problematiek en niet op ernstig delictgedrag. 200 jongeren verblijven hier. De ontvangst was erg formeel, met veel buigingen en een directeur die weer wilde weten wat haar man precies deed, en met twee managers en de hoofdzuster. Daar zit je dan met je Nederlandse polder kennis en ervaring tegenover vier Koreaanse professionals. We vonden al snel overeenkomsten (zoals de WAIS en DSM4 voor de vakgenoten) maar ook vele verschillen. Waar je overigens niet echt zicht op krijgt. Tijdens de rondleiding oogde de inrichting schoon, ruim en best vriendelijk. Maar een echt beeld krijg je niet. Wat moeilijkere of inhoudelijkere vragen werden ontweken en de vragen die haar gesteld werden, waren vooral in de trant van; hoe doen jullie de was in een Nederlandse inrichting en hoe is het vervoer geregeld? Of er een vervolg gaat komen, is de vraag. Alhoewel het contact en de uitwisseling uiterst correct en vriendelijk waren, overigens werd wel alles op een voice recorder opgenomen, was het ook duidelijk dat ze niet zo goed wisten wat ze met haar aanmoe(s)ten. Marieke heeft toegezegd nog wat informatie toe te zenden, zo was bijvoorbeeld iets wat ze aan het ontwikkelen waren, een risicotaxatie. En daarvan heeft zij er héél wat gezien de afgelopen jaren!

Ook Rob bleef bij/door Aerzen Turbo flink van de straat. En heeft inmiddels niet bijna, maar meer dan genoeg materie voor minstens 3 boeken. Net als in het onderwijs onderzoek van Marieke, spelen cultuuraspecten een enorme rol in het zakendoen en kunnen deze voor de nodige bottlenecks zorgen. Twee verschillende culturen. Waarbij we in het Westen gewend zijn open en direct te communiceren, afspraken te maken, deze gemaakte afspraken - vooral als die vastgelegd zijn - na te komen en als dat niet gebeurt consequenties te laten volgen. In de Koreaanse cultuur is dat wel anders! Lang niet altijd gemakkelijk. Want natuurlijk wil je je niet als een olifant in een porselein kast bewegen maar je wilt ook niet dat er allerlei zaken gebeuren, of juist niet gebeuren, waar je als bedrijf schade door oploopt, gemangeld wordt door klanten die op machines zitten te wachten en je je als persoon over in de maling genomen voelt worden. Dit speelt vooral in de samenwerking buiten het bedrijf, binnen Aerzen Turbo loopt het naar grote tevredenheid. Ook wel met ups & downs maar zeker met een stijgende lijn. Zo wisten ze nu al de ISO certificering te behalen en worden stap voor stap zaken zelf geproduceerd (om zo ook weer minder afhankelijk te zijn van de bovengenoemde samenwerking buiten het eigen bedrijf). Dat Rob in de pauze mee voetbalt of basketbalt blijven de medewerkers raar vinden, maar wordt ook erg gewaardeerd. Dat hij, en zijn Duitse collega, bij personeelsuitjes niet volop Soju meedrinken, wordt minder gewaardeerd want het is hier heel normaal dat je je met collega’s (en je baas) een stuk in je kraag drinkt.

Al bij al moet er voor alle vier in de weekenden wel bijgetankt en -geslapen worden. Saba en Birge slapen soms klokje rond. Dus alhoewel de laatste loodjes bovenal erg leuk zijn, vergen ze ook wel. Vaak gaan we er in het weekend 1 dag op uit en hebben we 1 pyjama dag. Een paar weken geleden reden we naar de kust voor een eerste dagje strand. Alhoewel het net zo ver rijden is als naar Zandvoort, is het verschil dat we niet de laatste 10 (of als je pech hebt 20) kilometer in de file stonden en er maar heel weinig mensen op het strand waren. Want Koreanen houden niet van zon. Wij waren dan ook de enigen met badkleding aan. De meeste andere strandgasten hadden zelfs lange broeken en - mauwen aan. Er zijn die dag, semi stiekem, heel wat foto’s van ons gemaakt; rare buitenlanders. Wij genoten van de eerste stranddag en waren dapper genoeg om ook al in de zee te zwemmen (heel kortdurend maar goed).Vorig weekend bezochten we de World Expo. Een week eerder was deze in Yeosu, in het zuiden van Zuid-Korea, geopend. In augustus waren we in Yeosu en vroegen ons af hoe men in hemelsnaam in Mei voor elkaar zouden hebben wat op de futuristische afbeeldingen en maquettes te zien was. Birge was er van overtuigd dat dit niet zou lukken en we wedden om een stroopwafel. Nou ze heeft de stroopwafel gehad want ze vond inderdaad een plekje achter een tv wat niet geschilderd was en bij het paviljoen van Mexico werd achter een plastic wand nog geboord. Dat was ook het enige wat we vonden, we waren vooral enorm onder de indruk. Hoe ze het doen, vragen we ons wel eens af maar de Koreanen krijgen het voor elkaar om enorme evenementen te organiseren en in no-time uit de grond te timmeren wat er voor nodig is. In dit digitale tijdperk in dit hightech land keken we onze ogen uit. Helaas hadden we het reserveringssysteem ter plekke wat te laat door waardoor we het aquarium moesten missen en bezochten we vooral de paviljoens waar geen enorme rij voor stond. Nederland was daar één van J. En helaas zagen we maar een klein stukje van de K-Pop voorstelling voor de “Big O” omdat onze trein om half 9 vertrok en het avondprogramma toen pas net begonnen was. Je treinreservering krijg je hier op je mobiele telefoon. Voor buitenlanders zijn dit (te) grote opgaven; van de week vertelde een Amerikaanse lerares die al 10 jaar in Korea is nog trots dat het haar gelukt was om zelf een kaartje te reserveren. Ons is het nog niet gelukt. Dus op de heenreis hadden we al wat problemen want we konden degene niet bereiken die de kaartjes voor ons gereserveerd had en wisten zelf het wachtwoord niet. Op de terugreis echter bleken we nog maar 1 van de 4 kaartjes te hebben. Wat bleek; Rob dacht dat hij op zijn telefoon door de kaartjes heen bladerde met het knopje rechtsonder, maar dit was het knopje waarmee je je kaartjes cancelt…. Gelukkig zijn Koreanen erg vriendelijk en behulpzaam naar buitenlanders dus we kwamen toch terug in Daejeon.

Nadat we gister een einde jaar BBQ hadden met een aantal gezinnen waar we veel mee optrekken, gaan we nu aan de laatste schoolweek beginnen. Daarna vliegt iedereen uit, ook wij. Birge haar bezoek aan Duinrell, met mamma en vriendinnetje, is inmiddels gepland dus we kunnen naar Nederland. De dames zullen daar zes weken zijn en Rob komt eind juni tien dagen, o.a. om Birge haar verjaardag te vieren. Dus eens kijken of het volgende verslag van Nederlandse bodem komt. Geniet ook daar van de zon en hopelijk tot binnenkort!

6 landen in 6 weken

Want zo lang is het al weer geleden sinds onze vorige update; 6 weken.

En zo veel landen – 6 - bezocht Rob in deze afgelopen periode. En vanuit Zuid-Korea kan je nergens over land naar toe dus dat betekende iedere keer vliegen. Nou zaten er maar liefst twee vakanties bij dus het is niet dat je medelijden hoeft te hebben.Waar we in het begin van ons verblijf iedere dag wel een verhaal konden schrijven, is nu merkbaar dat we hier langer wonen; de dagelijks leven weken vliegen voorbij en voordat je het weet ben je er 6 verder.

Nou zou Saba de klok zo 6 weken terug willen zetten en opnieuw met haar vader naar Zuid-Afrika afreizen. Stralend stapte ze die vrijdagavond met hem in de bus om aan een reis van zo’n 30 uur te beginnen. Nou had haar juf voldoende schoolwerk meegegeven en dat deed Saba vooral op de heen- en terugreis zodat ze de tussenliggende week zo veel mogelijk tijd met haar neefjes en in het zwembad kon doorbrengen. Zo stralend als Saba vertrok, kwam Rob het weekend erna terug. De week in de zon aan zee en tussen de wijnvelden had hem zichtbaar veel goed gedaan. Terwijl Saba een dagje met Thomas mee mocht naar de internationale school daar, ging Rob op het strand hardlopen en praatte met zijn broer over hun favoriete onderwerp; aandelen. De bruiloft van zijn nichtje duurde twee dagen. Met een gezelschap van zo’n 50 gasten verbleven zij in een hotel tussen de wijnvelden en met de prachtige bergen op de achtergrond wisselde een nog prachtiger bruidspaar hun beloften uit. Saba en Rob hadden een geweldige week, met veel tijd met de familie, lekkere wijn en eten, zon, zee, strand, zwembad en warme gevoelens van weemoed toen zij weer in “Bokkie” (voor de trouwe lezers!) rondreden. Rob hoorde overigens meteen weer een geluidje wat er niet hoorde te zijn J

In de tussentijd hadden Birge en Marieke het ook prima in Korea. Na geruime tijd zo intensief samen te leven hier, was het niet verkeerd om eens een week “gescheiden” te zijn. Birge genoot van de exclusieve aandacht en mocht bij mamma in bed slapen. En op vrijdagmiddag kwam ze joelend met 4 vriendinnetjes uit de schoolbus, helemaal klaar voor het slaapfeest. Al in het eerste kwartier had er één kauwgom in haar lange, zwarte haar. Lang leve het internet; met pindakaas bleek je het er gelukkig goed uit te krijgen. De vriendinnetjes hadden nog nooit zo lekker gegeten als de Nederlandse pannenkoeken met spek en de woonkamer werd verbouwd tot één groot bed. Eén van de meisjes ging voor het eerst logeren en vond de Barbie film toch wel erg eng. Het werd een intensieve avond. Gelukkig werd er de volgende ochtend uitgeslapen tot half 7… Om 7 uur zaten we al te knutselen en om 8 uur zongen vijf bleke toetjes uit volle borst “Walking in de light of Jesus” tijdens het ontbijt. De rest van het weekend was de koek wel op.Fijn aan deze week was ook het besef dat ook hier vriendschappen ontstaan; als vrouwen alleen werden we goed opgevangen en meerdere keren uitgenodigd om ergens mee te eten.

Rob had een week om te acclimatiseren want vertrok toen weer naar Duitsland voor de managers meeting en – naar hij hoopte - Nederland. Dat laatste schoot er nogal bij in. Dus alleen een bliksembezoek aan de ouders, wat buurt, een avondje met vrienden en broer in Utrecht en gelukkig ook een bezoek aan de Albert Heijn om de wensenlijst van zijn vrouwen in te slaan, en toen weer terug naar Korea. Met een koffer vol koffie, kaas, drop, salmiaklollies, witte chocopasta, leverpastei, Schudde buikjes en plastic hoezen voor Birge haar multomap. Iedere avond vroeg ze hoeveel nachtjes nog en zei ze; “Ik kan niet wachten tot pappa weer thuis is!”. Ze telde de dagen totdat ze haar ultieme stickerboek in de paardenmultomap kon gaan maken met de plastic hoezen die hij bij de Hema zou kopen. De rage duurt voort. Duizenden stickers heeft ze inmiddels, al haar zakgeld gaat er aan op en er gaat geen dag voorbij of ze is met haar boek in de weer. Iedere dag gaat het stickerboek in oma haar gequilte tas mee naar school om in de schoolbus en pauze te kunnen ruilen. Ze weet precies welke sticker ze van wie heeft en er ontstaan allerlei ruilafspraken; hoeveel kleintjes voor een grote etc. Maar ook op school blijft ze, en Saba overigens net zo, zeer enthousiast en actief. Het liefst doen ze overal aan mee en helemaal wanneer er iets extra’s te verdienen valt, is Birge van de partij. Zo bouwt ze thuis allerlei creaties voor “extra credits” of een “free homework pass” (goed voor 1 dag geen huiswerk maken), leert ze op de xylofoon wijsjes uit haar hoofd en zoekt ze op het internet op waarom water blauw is (of lijkt). Ze werken aan het thema “The watery world” maar dat gaat niet helemaal volgens plan. De visjes in de klas gingen dood, de door de juf toegezegde waterslang was te duur en het uitstapje aan het aquarium ging niet door omdat deze failliet was gegaan. Saba haar klas werkt aan het thema gezondheid. Onze avondmaaltijden worden nu geanalyseerd aan de hand van de schijf van vijf, er wordt in de klas “Jeopardy” gespeeld met vragen over gezonde voeding en in haar groepje deed Saba een enquête op school over hoeveel uren iedereen slaapt. Zij heel wat meer dan de Koreaanse kinderen JTijdens de “Spirit week” ging het erom welke klas het meeste school spirit toonde door zich iedere dag volgens een ander thema aan te kleden; in de TCIS kleuren, als hoofdpersoon van een boek (Birge als Sponge Bob) en in mono kleur. Birge kon niet begrijpen dat niet iedereen in haar klas hier voor vol voor ging. In Saba haar klas was dat wel zo; met alle dagen een 100% score wonnen zij een popcornfeestje.Voor de voorjaarsvakantie, drie weken geleden, kregen zij hun derde rapport en in plaats van een bespreking met de leerkracht waren er “student led conferences”. Aan de hand van haar portfolio presenteerde Birge ons alles wat ze tot nog toe heeft geleerd en gedaan. Een map vol opdrachten, werkbladen, foto’s, tekeningen en reflectieverslagen. Daarna volgde Saba. Haar juf had bedacht dat zij het best in het Engels kon doen (de kinderen mochten in hun moederstaal aan hun ouders presenteren) en naast verschillende stations waar Saba ons leerde over magnetisme (wist Marieke allemaal al) geometrie en haar boekverslag liet zien, presenteerde zij haar werk aan de hand van een digitaal portfolio, inclusief zelf gemaakte filmpjes. Bij beiden wisten we niet wat we zagen en hoorden. In een notendop en op prachtige wijze kregen we gepresenteerd waar ze mee bezig zijn. En met hoeveel inzet en plezier. De school mag dan wel te christelijk zijn voor ons, op andere vlakken zijn we heel enthousiast. En Saba en Birge zo enthousiast dat Birge opeens aangaf dat ook zij langer in Korea wil blijven. Het eerder bereikte evenwicht begon te wankelen….

Zonder Rob trokken we er ook op uit. Marieke heeft inmiddels ontdekt dat ze telefoonnummers in haar navigatie kan programmeren, dat is toch heel wat gemakkelijker dan Koreaanse adressen. We bezochten het Ppuri park hier in Daejeon voor een wandeling in de nog koude voorjaarszon. In dit park worden de familie namen en -lijnen uitgebeeld in beeldhouwwerken. We begrepen het niet helemaal – het museumpje was in het Koreaans - maar in Korea zijn er slechts zo’n 300 achternamen en ruim 4000 familie oorsprongen. Bijna de helft van de bevolking heet Kim, Lee of Park. Koreaanse namen zijn uniek in hun compositie. De achternaam wordt eerst genoemd, dan de voornaam. Een achternaam en een “Bongwan” – de plaats van de familie oorsprong – vertegenwoordigen een familie. De voornaam wordt samengesteld door twee lettergrepen; één duidt de generatie van de familie aan en de ander het individu. De namen van kinderen uit een gezin lijken dan vaak ook veel (voor ons te veel) op elkaar; slechts één lettergreep verschil. Gelukkig gebruiken veel Koreanen ook een Engelse naam want die beklijven toch heel wat gemakkelijker dan de Koreaanse samenstellingen!

Marieke ging naar een voorstelling in het concertgebouw (nooit gedacht dat zij nog eens een viool concert zou bijwonen) en een dag met een Turkse vriendin naar Seoul om daar een wederzijde Nederlandse vriendin op te zoeken. Seoul is wat ons betreft een stad waar je wel 100 keer naar toe kan en steeds weer nieuwe dingen kan zien en beleven. Een stad die 24/7 leeft. Hoogtepunt van deze dag was het illegale horloges kopen bij mevrouw Ahn. Dit is hier zo illegaal dat mevrouw Ahn al zenuwachtig wordt op het moment dat ze klanten krijgt. En zo verdacht gaat doen dat zelfs een zeer onervaren, nietsvermoedende politieagent meteen onraad zal ruiken. Als dekmantel heeft ze een sieraden prullaria shopje in een winkelcentrum. Omdat er zoveel controle was de laatste tijd had ze de voorraad niet in haar shopje zelf - anders had ze die o.a. in de koelkast verstopt - maar kwam ermee onder haar trui terug van we weten niet waar ze het verstopt had.

In het weekend gingen we opnieuw naar Seoul, dit keer voor de Ladies night van de Nederlandse club. Maar eerst naar Suwon, een half uur onder Seoul, want daar had Saba een basketbal toernooi. Er deden 5 internationale basisscholen mee en 4 teams van TCIS. Saba had een geweldige dag want haar team won alle wedstrijden. Dit zowel dankzij de coach (Saba haar juf) als de sterspeler die zo goed was dat hij (gecoached door de juf) op moment van voorsprong zijn teamgenoten de bal aanspeelde zodat ook Saba twee keer scoorde.’s Avonds logeerden we bij een Nederlands gezin met ook twee dochters (die weliswaar Nederlands zijn maar beiden nooit in Nederland gewoon hebben!). Het werd een erg gezellige avond. Terwijl Saba en Birge, onder leiding van de oppas, karaoke zongen op de Wii, deden de circa 20 Nederlandse vrouwen dat in de “Noraebang”. Nadat zij in het Islamitische, Turkse restaurant toch wijn hadden gedronken. Karaoke zingen is enorm populair in Zuid-Korea. In 2009 waren er 36.000 noraebangs met een gemiddelde van 1,9 miljoen bezoekers per dag. Een karaoke bar bestaat uit vele zangruimtes van verschillende groottes waar je met je privé gezelschap naar hartenlust kan zingen, gelukkig ook “It’s raining men” en “YMCA”. Tot slot dronken we in Itaewon, de wijk in Seoul waar de meeste buitenlanders wonen, nog een Heineken biertje. Het was St. Patricks dag dus je kon ook groen bier bestellen. Opvallend hoeveel buitenlanders je in deze wijk ziet, in ons dagelijks leven in Daejeon komen we slechts enkel andere Westerlingen tegen. Zo weinig dat je elkaar gedag zegt.

Na deze prima week kwam Rob thuis met zijn koffer vol lekkers (en plastic hoezen). Gek idee wel dat hij even thuis was geweest in Varssel. Het zijn twee zulke verschillende werelden.

Voor de oplettende lezer; met Korea erbij was hij in 3 weken tijd in 4 landen geweest. Twee weken ervoor was hij een dag in China geweest voor een bespreking. Dus nog 1 week en 1 land te gaan. Een week na zijn terugkeer zat hij weer in de bus naar het vliegveld. Dit keer waren we compleet. Saba en Birge hadden een week voorjaarsvakantie (de laatste vakantie voor de zomer) en we gingen naar de Filippijnen. Daar zouden we Rob en Janneke ontmoeten en hun zoons Cas en Timo. Deze vrienden uit Nederland wonen daar al 12 jaar niet meer (dus ook Cas en Timo hebben nooit in Nederland gewoond) en zitten nu bijna 3 jaar in Brunei (op het eiland Borneo). De Filippijnen liggen tussen Korea en Brunei in en ook Marieke en Birge hadden na de Koreaanse winter wel zin in wat zon. Maar die hebben we helaas maar weinig gezien. Geheel niet in lijn met het seizoen hebben we, op de eerste en laatste dag na, regen, regen en nog eens regen plus veel wind en donkere luchten gehad. De regen was zo hevig dat hele delen van het eiland onder water stonden en we zagen hoe de mensen in lager gelegen gebieden hun vee en meubels probeerden op het droge te krijgen. En wij maar klagen dat we niet konden snorkelen…..

De Filippijnen bestaat uit meer dan 7000 (!) eilanden. We vlogen naar de hoofdstad Manilla en toen wij, met vertraging, op vrijdagavond laat daar door de douane gingen, zagen we dat Rob en Janneke net geland waren. Pas om 2 uur ’s nachts waren we in het hotel dus alhoewel het erg leuk was om elkaar weer te zien begon het grote bijpraten pas de volgende dag. Die dag scheen de zon nog en nietsvermoedend begonnen we aan de tocht naar onze vakantiebestemming. Dit was een huis op het eiland Mindoro; met een busje moesten we twee uur rijden naar Batangas en toen met een boot een overtocht van een uur naar dit met palm- en bananen bomen begroeide eiland. In één woord schitterend hoe je de baai van Puerto Galera komt binnenvaren. Schitterend was ook het vakantiehuis, gelegen op een soort klif uitkijkend over de zee, de baai en wat eilandjes in de verte. Wat een contrast met het beton van Korea! We werden opgewacht door de kokkin die de hele week rijst met kip of vis voor ons kookte en door June die allerlei lokaal vervoer voor ons ritselde.De kinderen hadden elkaar al snel gevonden - ze zijn zo goed als even oud - en hebben de hele week samen spelletjes gespeeld, gezwommen, filmpjes gekeken en veel, heel veel gestrand jut. Aan het eind van de week lag er een verzameling waar je een museum mee kunt vullen. Een bittere pil toen er maar 10 stenen en/of schelpen mee mochten (die nu in hun Koreaanse binnen tuintjes liggen, een beetje een vlag op een modderschuit is het wel). Timo was ook al snel volop aan het stickeren terwijl Saba en Cas boven zo stil mogelijk – zo lang mogelijk – op de Nintendo speelden.Ondanks het belabberde weer werd het een erg fijne week, met veel leuke en waardevolle gesprekjes en gesprekken over heden maar vooral toekomst, met tijd voor lezen en spelletjes, gezellig tafelen en uitstapjes met lokale “tjoek tjoeks” en “jeep nies”. En de laatste dag was de regen gestopt en brak de zon door. Dus boot en snorkels huren en toch nog het mooie koraal, grote blauwe zeesterren en allerlei verschillende visjes bewonderen. En grandioos verbranden! Na het snorkelen genoten we verder, met twee flessen Chardonnay, op picture perfect Coco beach. Voor de kinderen echter was het tochtje op de banaan eerder die week het hoogtepunt. In de afgelopen jaren hoeven we maar ergens zo’n banaan te zien, of het grote zeuren begint. En als je maar lang genoeg zeurt….. De vaders hadden een strategie bedacht; de speedboot was niet zo heel indrukwekkend dus met wat tegenhangen van alle 8 moest het toch lukken om in de bochten erop te blijven zitten. Het lukte om er net wat langer op te blijven zitten. Vooral op dit toeristischere strand zagen we twee zeer interessante fenomenen (vonden vooral de dames en de kinderen). De eerste; de 50+, Westerse, niet al te knappe (understatement), type “loser” mannen met aan hun arm een 30-, Filipijnse, knappere dame. Les 1; praat daar niet te hard over want de mannen aan het tafeltje naast je kunnen best uit Nederland komen. De tweede; de “he-she’s”. Diverse exemplaren hebben we uitgebreid bestudeerd; is het nou een man of een vrouw? Vooral Birge vond het erg interessant. Een man met lang haar kan nog, een jurk, make-up en sieraden worden al wat vreemd maar waar komen die borsten dan vandaan?Op zaterdag gingen we terug naar Manilla om daar nog een avond het stadsleven mee te maken. Ook dat was heel wat anders dan het Koreaanse stadsleven; met een cocktail en daarna maaltijd op levendige terrasjes. Na nog een laatste drankje in het hotel namen we na een geweldig leuke week afscheid; de volgende keer zullen we elkaar weer in Nederland treffen.

Door onze vakantie zouden we wel een diner met Mark Rutte missen. Hij zou in Korea zijn voor een topconferentie over nucleaire veiligheid en er was een avond georganiseerd met de Nederlandse gemeenschap. Maar ja, die Catshuisbesprekingen schoten (schieten) niet op. Dus we hebben niets gemist. Minister van Buitenlandse zaken Uri Rosenthal kwam in zijn plaats. Hij bezocht ook, net als Obama, de DMZ. Deze week is het weer onrustig rond Noord-Korea; komend weekend wordt de honderdste geboortedag van Kim Il-Sun, de grote leider, gevierd. Waarschijnlijk vindt dan een controversiële raketlancering plaats. Wat door de Westerse landen als provocatie wordt gezien na de recent gemaakte afspraken. Dat de voedselhulp hard nodig is constateerde Birge haar juf die in de voorjaarsvakantie voor de derde keer Noord-Korea bezocht. Dit keer niet het standaard, gestileerde programma (van Floortje Dessing) maar zij ging in haar eentje, met natuurlijk twee Noord-Koreaanse begeleiders, naar het platteland in het Noorden. Zij trof daar één en al armoede en kwam erg aangeslagen terug. Ze had God iedere 10 minuten bedankt dat ze niet in Noord-Korea geboren is.

De afgelopen twee weken vervolgde ons dagelijks leven zich weer. Met het verschil dat het nu voorjaar is en de temperatuur opeens ’s middags rond de 15 graden is. Tel daar een blauwe lucht en zonnetje bij en het leven ziet er heel anders uit dan enkele weken geleden. We hebben de binnen tuintjes “zomer klaar” gemaakt ( J ) en naast de Filipijnse schelpen en stenen staan daar nu ook aardbeien- en tomatenplantjes in en hebben we komkommer en bloemetjes gezaaid. De Varsselse moestuin is het niet maar voordeel is wel dat we dit jaar weinig slakken en hazen verwachten.

Op Rob zijn werk is en blijft iedere dag weer zat te beleven. Zijn relativeringsvermogen komt hier erg goed van pas, maar schiet snel te kort zoveel is er van nodig! We kunnen er vaak met ons hoofd niet bij wat er allemaal gebeurt en hebben de hoop maar laten varen dat we het op een dag zullen begrijpen. Maar zo stapje voor stapje, en vaak 2 stappen voorwaarts en 1 terug, heeft Rob wel het idee dat het steeds beter gaat en zaken meer en meer in eigen handen komen. Ook letterlijk doordat ze nu de nieuwste machine (naar Aerzen ontwerp) zelf produceren en daarin niet meer afhankelijk zijn van het Koreaanse bedrijf. Het is moeilijk om wat stabiliteit te creëren, met zo vaak onverwachte, meestal onplezierige gebeurtenissen, maar zo langzaam aan komen op de sleutelposities de juiste mensen. Nieuw voor de medewerkers hier is de maandelijkse bijeenkomst waarin de resultaten gepresenteerd worden en zij vragen kunnen stellen. Beiden zijn nogal onwennig voor de meesten. Voor Rob was weer onwennig dat er twee salarisschalen voor dezelfde functies blijken; één voor mannen en één voor vrouwen. Als Westerling ben je geneigd dit soort – in onze ogen – onzin meteen af te schaffen maar voordat je het weet tast je diepgewortelde normen en waarden aan wat je niet in dank afgenomen wordt. Dus natuurlijk pas je je vaak ook aan en laat je bijvoorbeeld inwijdingsceremonies met een varkenskop en héél veel buigingen doorgaan.

Marieke is parttime aan de studie en dat blijkt een prima combinatie met de andere activiteiten. Alleen bleken er wel de nodige obstakels toen zij zich voor het eerste tentamen op wilde geven. Niet alleen bleek het zo’n 200 euro per tentamen te kosten als je dit in het buitenland wilt afleggen (je zal maar faalangst hebben), ook moet je je dan 8 in plaats van 4 weken van te voren inschrijven. Daarmee ging de tentamenronde van begin april aan haar voorbij en moet ze wachten tot juni. Niet zo handig want zo’n tentamendatum is natuurlijk wel een goede stok achter de deur. Het tweede vak blijkt te bestaan uit drie opdrachten en werkstukken. De praktische obstakels hier zijn dat de eerste een praktijkopdracht is; een onderzoek in een bedrijf of organisatie, met vragenlijsten en interviews. Dat wordt leuk in Korea. Het andere obstakel is dat je de opdrachten samen met iemand moet doen. Via het studentenforum kan je een studiemaatje zoeken en hopelijk vinden. Maar ja, wie gaat er ook op ongeveer hetzelfde moment dit vak doen, heeft hetzelfde tempo in gedachten en wil met iemand in Korea samenwerken? Tot nog toe niemand. Kortom; lange afstandsonderwijs kent zeker beperkingen.Marieke heeft ook een brief geschreven aan de directeur van een justitiële jeugdinrichting. Er blijken twee van die inrichtingen in Korea te bestaan en één in Daejeon. Recent stonden er wat artikelen hierover in de Engelstalige krant en naar aanleiding daarvan heeft ze de instelling benaderd met de vraag of ze met haar Westerse ervaring wat zou kunnen betekenen. De brief in het Koreaans laten vertalen en nu afwachten of er een reactie komt. Ze weet dat zo’n anderhalf jaar geleden een Zuid-Koreaanse delegatie een collega justitiële jeugdinrichting in Nederland bezocht. Dus wie weet, kunnen we – ondanks de cultuurverschillen en taalbarrière - van elkaar leren.

Natuurlijk werd er de afgelopen weken de Voice Kids gekeken en wat daar nu voor in de plaats kan komen, weten we eigenlijk nog niet. Suggesties? Want zo’n familie televisie avond is toch wel heel gezellig. We hoorden dat de eerste afleveringen van het programma Peking Express, we kennen het niet en hebben ook nog niet gekeken, zich in Zuid-Korea afspelen.We zijn redelijk actief aan het sporten; Marieke loopt twee keer per week 5 km. en doet aan fitness. Rob ook en heeft het zwemmen weer opgepakt en badmintont of tafeltennist eens per week met twee andere mannen. In de fitnessruimte van ons appartementen complex zijn ook regelmatig grappige dingen te zien. Zo zijn er Koreanen die op de loopband de krant lezen en komt er regelmatig ’s ochtends vroeg een pubermeisje zich voor de spiegel daar opmaken voordat ze naar school gaat. Mag kennelijk niet thuis.De belastingaangifte moet ook gewoon gebeuren. Nou ja, gewoon. In het buitenland verblijvende heb je niet een T maar een M formulier nodig. Heel handig is dat dit niet te downloaden is. Marieke’s vader heeft heel wat kastjes en muren gezien. Erg fijn is ook dat hij veel voorwerk heeft gedaan want ingewikkeld is het wel als je uitgeschreven bent uit Nederland, daar vorig jaar nog wel gewerkt hebt waarbij de één veel langer dan de ander en wanneer je er nog een huis bezit. Voor dat laatste had de gemeente ook bedacht dat we “forensen belasting” moesten gaan betalen. Dus Marieke’s vader weer van het kastje naar de muur. We zijn hem dankbaar!Verder zijn we voor het eerst hier naar de kapper geweest en ook dat was een ervaring. Met veel blingbling, een mevrouw die met een drankjes kaart je bestelling komt opnemen en All you can eat popcorn. Zodra ze gaan knippen moet je wel even opletten want ze spreken geen Engels en houden er wat andere knipideeën op na. De volgende keer wast Marieke haar haar niet vooraf thuis want daardoor liep ze nu de massage mis. En bij het afrekenen drie voor de prijs van één (in Nederland). Ook vonden we een bioscoop in Daejeon met een Engelse website waarop ook staat vermeld of de film in het Engels is of Engels ondertiteld wordt (hier niet zo gangbaar). Dus zo blijven we ons activiteiten repertoire uitbreiden. En voegen daar wat Nederlandse invloeden aan toe; op eerste Paasdag hebben we hier het klootschieten geïntroduceerd. We hadden drie andere gezinnen uitgenodigd voor een Paaslunch en hebben daarna deels tussen de flats maar ook over een beboste heuvel hier vlakbij met een baseball als kloot een route afgelegd. Beetje moeilijk de heuvel/trap op en af, nou weten we waarom dit spel uit de lage landen komt. Halverwege hadden we de paaseitjes verstopt. Daar aangekomen liep een Koreaans jongetje met zijn handen vol chocolade eitjes! Die had ook een leuke middag.

De afgelopen weken hebben we op verschillende momenten de balans opgemaakt en onze toekomst besproken. De zomer komt snel dichtbij en een lang verhaal kort luidt dat we er toch nog niet klaar voor (of mee?) zijn om al terug te gaan naar Nederland. Veel redenen wegen mee in de afweging waarin zwaar weegt dat we er tegen op zagen dat Rob na de zomer in zijn eentje nog een tijd hier zou zijn en de rest van het gezin in Varssel. Maar ook dat de kinderen het erg naar hun zin hebben en langer willen blijven (alhoewel Birge nu toch weer van gedachten is veranderd en liever terug wil L ), dat Marieke happier is met de invulling van haar verblijf de afgelopen periode, dat we nog een hele “things to see” lijst hebben in Korea en omgeving, we ons minder laten frustreren door de beperkingen en vooral genieten van de mogelijkheden, dat we zo de economische crisis in Europa nog even buiten onze deur houden en dat we terug willen gaan met het gevoel dat we de ervaring optimaal hebben benut en beleefd. Van de zomer teruggaan doet daar naar ons idee onvoldoende recht aan. De gesprekken met Rob en Janneke in de Filippijnen hebben zeker bijgedragen aan onze afwegingen en besluit; het was fijn om met lotgenoten, die zoveel herkennen van onze voors en tegens, van gedachten te kunnen wisselen.

In juni komt Marieke met de kinderen een week of 6 naar Nederland en Rob wil halverwege, met Birge haar verjaardag, een bezoek brengen.Maar zo ver is het nog niet. Rob gaat eerst volgende week voor zijn werk naar Duitsland, en hopelijk ook weer even naar Nederland (en de Albert Heijn…). Hij gaat met zijn collega een verkooptraining geven over de Turbo blower die ze in Korea produceren. Er komen zo’n 75 verkopers uit heel de wereld.Voorafgaand vieren we zaterdag het Oranje bal in Seoul. De Nederlandse gemeenschap is hier niet groot genoeg voor een eigen gala maar zij organiseert ieder jaar een groots feest voor de internationale gemeenschap in Seoul. Het is een fund raiser voor enkele Koreaanse goede doelen. Wel iets waar we ons op moe(s)ten voorbereiden want een smoking in Rob zijn maat is hier nogal een probleem en ook Marieke haar garderobe is niet erg ingesteld op dit soort festiviteiten. Saba en Birge mogen weer logeren bij de Nederlandse meiden dus die hebben ook een feestje. En twee weken later wordt voor de kinderen Koninginnedag georganiseerd. Ook zo blijft Nederland toch dichtbij.

Twee keer 2012 in één maand

De eerste keer 2012 was op 1 en de tweede op 23 januari.

In Zuid-Korea worden twee kalenders gevolgd; die van ons, of solar, maar ook de lunar (maan) kalender. In Noord-Korea is de officiële kalender de “Juche” kalender; deze begint te tellen in het jaar 1912, het geboortejaar van de “Grote leider” Kim Il-sung. Noord-Korea leeft dus inmiddels in het jaar Juche 101. Daar merken wij verder niets van, wel van de Amerikaanse internationale school waar ze naast de ons bekende, Christelijke, feestdagen ook een aantal Amerikaanse feestdagen in eren houden. Al bij al levert dat heel wat feest- en daarmee vaak ook vrije dagen op. Zo gingen we van de Amerikaanse Thanksgiving in november via Kerstmis en Oud & Nieuw naar Seollal (Lunar New Year), vervolgens via Valentijnsdag (groot feest op TCIS) nu naar Samil day – ook wel de March 1st movement - een nationale feestdag in Zuid-Korea waarop de onafhankelijkheid gevierd wordt. 5 mei is hier natuurlijk geen Bevrijdingsdag maar wel nationale kinderdag! Op die dag worden kinderen geëerd. Later die maand wordt ook de verjaardag van Boeddha (prins Siddhartha Gautama) gevierd, hiervoor wordt weer de lunar kalender aangehouden. En dan hebben we de TCIS springbreak in maart nog niet genoemd. Wij vinden het natuurlijk prima zo!

Het tweede Nieuwjaar dit jaar begon voor ons in de besneeuwde bergen in het noordoosten van Zuid-Korea. In de buurt van de DMZ; het grensgebied met Noord-Korea. Maar dat bezochten we al in september in het noordwesten. Van de situatie in en met Noord-Korea merken we hier weinig. Als je er niet naar vraagt, hoor je er nauwelijks wat over. Door de berichtgeving in de Nederlandse kranten blijken wij beter op de hoogte dan de meesten hier. Het lijkt er op dat de situatie al dermate lang gespannen is, dat men er aan gewend is en er geen of weinig aandacht meer aan besteedt. Na het overlijden van leider Kim Jong-il in december gaf men hier desgevraagd aan af te wachten wat er zou gaan gebeuren. De geruchten onlangs dat zoon Kim Il-un omgebracht zou zijn, waren onder de Koreaanse moeders niet bekend. Deze jongste zoon van de “Geliefde leider” is nog jong maar het verhaal gaat dat hij volgens vader de meest geschikte opvolger was omdat zijn oudste zoon betrapt werd toen hij met een vals paspoort naar Japan wilde om daar Disneyland te bezoeken (aantrekkingskracht van westerse invloeden….) en de middelste zoon zou te vrouwelijk zijn. Vorige week werd in Noord-Korea de 70^ste verjaardag van Kim Jong-il, die dus twee maanden dood is, gevierd. Net als overigens ieder jaar nog de verjaardag van de “Eeuwige leider” Kim Il-sung, groots gevierd wordt. Ook vorige week grote militaire parades (met duizenden militairen in bekende ganzenpas) waarbij de leider van het leger beloofde om “de Amerikaanse imperialisten en Zuid-Koreaanse marionetten en verraders te vernietigen mocht het ooit weer tot oorlog komen”. Al bij al worden er niet zoveel veranderingen verwacht nu Kim Il-un leider is, niet in buitenland beleid en niet qua mensenrechten. Volgende week vindt er overleg plaats met de VS over het Noord-Koreaanse atoomprogramma. Hoe en hoe ver het daar mee staat, blijft moeilijk in te schatten.Overigens stond hier in de (Engelstalige) krant het bericht dat er in Amsterdam een Noord-Koreaans restaurant is geopend. Ervaringen horen we graag!

Wij brachten het Lunar weekend door in Seoraksan Nationaal park en de omgeving van Sokcho. Een prachtig gebied met aan de ene kant een kust die ons deed denken aan Zuid-Afrika (met wel als verschil zo’n 30 graden) en aan de andere kant bergen met schitterende rotsformaties. Er was wat sneeuw gevallen dus de 4WD Kia deed goed dienst op de bergwegen die we op weg ernaar toe volgden. Want we waren aan alle kanten gewaarschuwd voor de grootse volksverhuizing die Lunar met zich meebrengt. Heel Zuid-Korea gaat op weg naar familie. Alleen op de terugweg merkten wij daar wat van toen we enigszins in de buurt van Seoul kwamen. Maar daar is het niet alleen met Lunar en Chuseok één grote file; ieder weekend staat het op vrijdag helemaal vast de stad uit en vervolgens op zondag de stad in. Dat is dan wel weer een voordeel van in Daejeon wonen. We horen regelmatig van buitenlanders in Seoul dat ze eigenlijk niet zoveel van Korea zien omdat het zo’n crime is om de stad uit/in te komen.Op weg door de bergen kwamen we door Pyeongchang waar in 2018 de Olympische winterspelen gehouden worden. Naast de diverse aankondigingen was men ook gestart met wegenbouw. Gek idee als je door zo’n dorpje rijdt – waar nog niets is - dat daar over een aantal jaar zo’n mega evenement plaats zal vinden, ook omdat er nauwelijks sneeuw lag. Je zit toch gek te kijken als dat januari 2018 ook zo is.

In het kustplaatsje Sokcho was het duidelijk niet het toeristenseizoen; we waren de enigen die kinderbrommertjes huurden (waar Rob overigens ook prima op paste) en kregen de mevrouw niet zo ver dat ze de IMAX film startte want daar was 20 man publiek het minimum voor. De Koreanen bleken allemaal in het tropische zwemparadijs te zitten. Ongetwijfeld de high light van het weekend voor Saba en Birge (alhoewel de finale van de Voice of Holland nog moest komen) want er was een enorme, indoor, raftbaan. Na een steile afdaling in het donker werd je een enorme koker in gegooid waar je van de ene kant naar de ander werd geslingerd. Spectaculair. Apart is dat zij hiervoor geen reddingsvest aan hoefden, en zelfs zonder ons er in mochten, terwijl je dat in het golfslagbad wel moet (ook wij). Apart ook dat op een gegeven moment iedereen uit het water moet. Dat hebben we al eerder meegemaakt. De één zegt dat dit is om te controleren of er niemand op de bodem ligt, de ander dat het water schoongemaakt wordt en weer een ander dat dit mensen dwingt om even uit te rusten. Tja, zeg het maar.

Ons hotel lag bij de ingang van het nationale park Seoraksan en we hadden een spectaculair uitzicht op de besneeuwde bergen. Daar was ook wel alles mee gezegd want het was een nogal gedateerd, wat sneu, hotel. Er waren niet zoveel gasten dus kennelijk kon het niet uit om de lobby lekker warm te stoken. Meer dan een graad of 15 zal het daar niet geweest zijn. Nou was dit de enige plek met Wi-Fi en natuurlijk moest de finale van de Voice bekeken worden. Dus met onze winterjassen aan en onder een dekbed gingen we er voor zitten. Door de slechte verbinding moest er steeds vaker gebufferd worden. Na een uur of 3 gaven we het op. Rob had op internet al lang gezien wie de winnaar was; Saba kon de verleiding niet weerstaan maar Birge wilde echt nog niet weten wie er zou winnen (meestal is dit andersom).Op Solar Day was de lucht zo blauw als we nog niet eerder gezien hadden (zie de niet gefotoshopte foto’s). De zon scheen maar het was flink koud. In dit meest bekende nationale park van Zuid-Korea bezochten we eerst de het Sinheung-sa tempelcomplex met een enorme stenen Boeddha. Alhoewel het wel klopt wat Saba & Birge erover opmerken (“Alweer naar een tempel? Ze zijn toch allemaal hetzelfde?!”) blijven het kleurige schilderwerk, de boeddha’s, monniken en vaak prachtige liggingen schitterend. In een aantal van deze tempels in Korea kan je ook als gast meedraaien in een “tempelstay”, van een dag tot hoe lang je wilt. Het weekend erna zou Marieke een aantal dagen met een Amerikaanse vriendin dit gaan ervaren, maar doordat de vriendin ziek werd, moesten we dit uitstellen. Op zich wel jammer want ze was wel klaar voor een “back to basic (and to yourself)” ervaring, tegelijkertijd hadden we dan om 4 uur ’s ochtends (tijdstip waarop de dag start voor de monniken) wel de enorme kou moeten trotseren na een nacht op een matje op de vloer. Dus misschien is het niet zo gek dat het naar het voorjaar verschoven is.Na bezoek aan de tempel en een lekker kopje koffie (de monniken gaan ook met de tijd mee) besloten we de kinderen te verleiden (met een Twix) tot een klim naar de top. Dit was een wandeling van een uur of 3 over een stijl bergpaadje. We kochten stijgijzers, wat het voor de kinderen interessant maakte (weet niet of we het met alleen de Twix gered hadden) en gingen op pad. Het bleek een schitterende tocht, via weer een tempeltje halverwege naar Ulsan Bawi een spectaculair uitkijkpunt. Pakezel Rob droeg zijn dochters zo nu en dan op zijn rug en Marieke maakte tientallen foto’s van die enorm blauwe lucht en besneeuwde rotsformaties. De terugweg was een feest want Saba en Birge gingen zoveel mogelijk op een plastic zakje van het steile paadje afglijdend naar beneden.

De terugweg naar huis volgden we de (noordoost) kust met een gevarieerd aanbod onderweg. Na eerst een enorme “Goddess of mercy” op een klif was de volgende stop een Edison (en grammofoon) museum met de derde grootste Edison collectie ter wereld. Nou hadden zowel Saba als Birge het net op school uitgebreid gehad over uitvindingen, en had Saba Edison bestudeerd, dus dat maakte het extra leuk. Deze privé collectie van honderden Edison uitvindingen en meer dan 5000 oude grammofoons is het levenswerk van een Koreaan. Je weet niet wat je ziet! Voor de lunch stopten we in een kustplaatsje waar een enorm cruise schip (nee, niet die van onlangs) op een berg getakeld was om nu dienst te doen als hotel. Een erg raar gezicht, Korea blijft een apart land, bleek ook des te meer later die middag. De rauwe vis mocht niet ontbreken tijdens deze trip. Geen Engelse serveerster of menukaart voorhanden dus we bestelden maar (weer) wat. Birge at alleen sojasaus, Saba een schaaltje rijst en Marieke begon aan een soort noedels (die onder de vis lagen) maar waarvan de toesnellende serveerster aangaf dat dat niet eetbaar was. We blijven buitenlanders in den vreemde! En toen moest het meest bizarre wat we tot nog toe hier gezien hebben nog komen.Nog wat verder aan de kust lag het vissersplaatsje Sinnam met het “Haesindang Penis park”. Saba & Birge stonden niet te springen maar dat mocht toch echt niet ontbreken aan onze Korea ervaring vonden we. We troffen op een prachtig plekje op een klif een park met honderden fallus kunstwerken; in alle soorten en maten. Als kunstwerken, maar ook als bankje, hek paaltjes, fontein, de 12 dieren van de Chinese dierenriem en als vuurtoren in het haventje. Omdat wij de Koreanen leren kennen als zeer geremd en preuts (mits ze niet gedronken hebben) was dit wel een hele aparte tentoonstelling. Want het bleek een serieus iets. In het museum werd de legende uit de doeken gedaan dat sinds een vrijgezelle maagd verdronken was, de vis wegbleef. De lokale mannen kwamen erachter dat wanneer zij reageerden op de roep van de natuur, de vis terugkwam. Ter eren van deze legende was er een “Penis sculpturen festival” en de resultaten worden nu tentoongesteld in het park. Dat het toch wel indruk maakte, bleek toen Marieke enkele dagen later op school kwam en de christelijke, vrijgezelle lerares op middelbare leeftijd van Birge naar haar toe kwam en vroeg; “Nu ik je zie, mag ik je wat vragen? Klopt het dat jullie in een penis park geweest zijn?” Birge had erover geschreven in haar journaal, gek genoeg niet over het Edison museum….

Saba en Birge hadden de rest van de week ook nog vrij en terwijl Rob weer volop aan het werk ging, genoten wij nog van winterse activiteiten met vriendinnetjes en vriendinnen. We ontdekten het Koreaanse sleetje rijden op een schaatsbaan. Op een plankje met ijzers eronder en met twee prikpennen om je voort te duwen hadden we twee middagen veel plezier.Dat weekend behaalde Stefan Groothuis goud op het WK sprint (schaatsen), hij versloeg de Zuid-Koreanen die brons en zilver wonnen!

Op Rob zijn werk blijft het dynamisch J. Op de eerste plaats omdat het computer-systeem waar alle Aerzen locaties mee werken geïmplementeerd werd/wordt. Dit betekende niet alleen een maand lang verschillende ICT collega’s op bezoek om dit proces te begeleiden (inclusief etentjes uit en bij ons thuis) maar vooral de informatie verzamelen om dit systeem te gaan vullen. Omdat de informatie nog (groten) deels van het Koreaanse bedrijf kwam, was deze én incompleet én incorrect. Heel veel uren heeft Rob op wat hij “een enorme Sudoku” noemde, zitten puzzelen. Om de informatie kloppend te krijgen maar ook, of vooral, om over- en inzicht te verkrijgen. Met vele verrassende constateringen. Zijn Duitse collega en hij hebben inmiddels de “verrassing van de dag” uitwisseling want dagelijks blijven zij geconfronteerd worden met onverwachte zaken op allerlei gebied. Gelukkig zijn ze met twee Westerlingen want de Koreaanse acties en gebruiken zijn niet altijd licht te verteren. Dit varieert van plotsklaps niet meer op het werk verschijnen door werknemers tot – in onze Westerse ogen – sjoemelen met allerlei informatie en gegevens. Dit laatste gebeurt hier overigens ook door instanties. Je mag best wat data of gegevens nog aanpassen om de documenten (of contracten) alsnog kloppend te maken. Het eerste – zonder enig aankondiging niet meer op je werk verschijnen – is ook al verschillende keren gebeurd. En ook achteraf durft men dan niet het gesprek erover aan; te confronterend. Nee zeggen, vindt met hier heel moeilijk. Dus dan maar liever niets zeggen. Weliswaar schrijft Marieke deze verhalen, Rob zou een boek kunnen schrijven over zijn werkervaringen. Enerzijds heel leerzaam, anderzijds vergt het een enorm incasserings- en relativeringsvermogen en is en blijft het zoeken naar een weg tussen enerzijds aanpassing en flexibiliteit en anderzijds op je ethische – westerse – hoe je het ook wilt noemen – strepen gaan staan. En is het resultaat enorm veel werk.

En dat is wel eens lastig want niet alleen zit er maar 24 uur in een dag en is er meer tussen hemel en aarde dan werk, ook is er een gezin dat mee is gekomen naar Korea en aandacht vergt en vraagt. En doordat we hier in den vreemde zitten, anders en meer dan thuis. Alhoewel de dames hun draai weer goed gevonden hebben (degene die dat kwijt was…) en zelf volop activiteiten hebben.

Saba en Birge maken via het naschoolse activiteitenprogramma van TCIS kennis met diverse clubs en sporten. Zo zit Saba op girlsscouts en kwam van de week thuis met haar eerste insignes voor op haar groene vestje. En Birge doet mee aan het schooltoneel. Weliswaar in de bijrol omdat de grotere rollen naar de grotere kinderen gaan. Vorige week klaagde een vriendin van Saba over haar rol. Waarop Birge zei; “Jij hebt tenminste een rol, ik ben een dansende bloem!”. Tja, je moet ergens beginnen. Beide dames zitten op taekwondo. In China heb je Kung fu, in Japan Karate en in Korea Taekwondo. Of ze verder komen dan de witte band is de vraag want het vergt nogal wat gecontroleerde bewegingen met vloeiende armslagen en snelle been “kicks”. Het is niet alleen in Zuid-Korea populair; sinds 2000 is het een Olympische sport. Omdat het op TCIS gegeven wordt door highschool leerlingen gaat het niet altijd door. Want tja, die leerlingen hebben het heel druk. Helaas geldt dat ook voor ons potentiële oppasmeisje; ze heeft het te druk met haar studie.Op school zijn Saba en Birge helemaal ingeburgerd. Birge wordt Bridge genoemd en is momenteel heel erg druk met “stickeren”. Haar leven draait om stickers (en op de tweede plaats computer-spelletjes). Het is een ware rage. Alle meisjes hebben stickerboeken; fotoboeken met plastic hoezen waar ze de stickers opplakken en weer afhalen, ruilen en herschikken. De weken dat het Saba en Birge met goed gedrag lukt om geen “streepje” te halen (of een rode kaart, hoe je het noemen wilt), worden beloond met een stickervel. Alhoewel dit voor Birge een enorme stimulans vormt, lukt het haar toch meestal niet.Saba is nadat zij “master of multiplication” werd (lees; de tafels tm 12 onder de knie had) nu volop bezig met staartdelingen. Onlangs was ze tweede met de opdracht om een zo lang mogelijke staartdeling te maken (zie foto). Zij geniet van de meidenactiviteiten en het werken in groepjes. Ook haar horen we inmiddels volop Engels praten met haar vriendinnen en als het aan haar ligt, blijft ze langer dan tot de zomer in Zuid-Korea. Ze zou wel bij pappa willen blijven, die in ieder geval 2012 hier zal zijn.

En ook Marieke heeft haar draai weer gevonden en door de keuzes die we gemaakt hebben – focus op het positieve, verblijf van een jaar en opstarten van studie – geniet ze wel weer van het leven hier. Het vreemde is en blijft vreemd maar voelt minder onbestemd (nu de bestemming duidelijk is?) en het voelt ook wel als luxe om naast alle bijzondere ervaringen ook in rust een studie te kunnen oppakken. Dat blijkt overigens nog niet zo gemakkelijk. Na jaren van veel en snel werken, rapporten scannen en samenvattingen van onderzoeken lezen, valt het tegen om geconcentreerd hele hoofdstukken Engelse tekst te bestuderen. Met het woordenboek erbij want dit soort Engelse terminologie is wat anders dan dagelijks converseren. En het eerste, introductie, vak van Arbeids- en organisatiepsychologie is ook nogal droge kost waarbij in het tweede hoofdstuk alweer de statistiek aan de orde kwam. Help, hoe zat het ook alweer met Cronbach’s alfa, correlaties en validiteit? Even erin komen dus. Maar het voelt zeker als kennis verrijkend en zinvol. En vormt een goede combinatie met de rest van haar activiteiten hier. Ook zij raakt meer ingeburgerd en is vorige week voor het eerst wezen stappen (ladies night) en met o.a. een Koreaanse vriendin naar de jinjilbang (badhuis) geweest. Dus dit keer inclusief tekst en uitleg voor al het bijzonders daar en inclusief een “scrub”. Dat was één keer maar niet weer; met een soort schuursponsje werd zij hardhandig helemaal af geschrobd. En dat vond haar huid niet zo fijn…. De Koreaanse vriendin was een groot deel van de middag bezig met schrobben en wassen, Marieke likte haar wonden in het warme bubbelbad. Dat Koreanen niet snel persoonlijke informatie delen/vragen, bleek overigens wel toen ze Marieke (na zo’n 6 maanden contact nota bene) vroeg; “May I ask you a personal question? What kind of work did you do in the Netherlands?” . Tja, dat soort informatie deel je natuurlijk niet 1-2-3! Op Rob zijn werk voelen mensen zich ook zichtbaar ongemakkelijk wanneer hij op maandag vraagt wat ze in het weekend gedaan hebben.

Ook meer ingeburgerd is Marieke in het waar – wat te krijgen. Na een half jaar weet ze precies waar ze limonadesiroop, speculaas en Hoegaarden witbier kan kopen. En een Duitse vriendin neemt nu lekker brood voor ons mee van de Duitse bakker en een Amerikaanse echte hotdogs van de Amerikaanse legerbasis onder Seoul. Maar we blijven ook nog steeds Koreaanse gerechten uitproberen en sterker nog; door de kookles van Marieke wordt er nu zo nu en dan ook thuis lokaal gegeten, weliswaar niet met veel enthousiasme ontvangen door Saba en Birge en ook van Rob hoeft het niet zo nodig want die krijgt iedere middag op het werk al een lunch met rijst en Kimchi. Vorige week aten we ergens Bibimbap (een Koreaanse gerecht met rijst en groenten) met Kaapse viooltjes en het smaakte prima. Aan het scherpe eten raken we meer gewend, aan de sterke knoflookgeur als je ’s ochtends de lift of fitnessruimte inkomt, minder. We ontvingen overigens het bericht dat in de nieuwe Allerhande het recept van Koreaanse Bulgogi staat, dus ook daarover horen we graag terug.

Ondanks de inburgering blijven we op afstand Nederland volgen. Via de digitale snelweg gaat dit prima; we downloaden de NRC op de I-Pad en kijken onregelmatig het Journaal of P&W. Dus zowel Elfstedenkoorts als Prins Friso in coma volgen we. Maar ook de ontwikkelingen in Varssel. Mooi hoe we onlangs bericht kregen over opborrelend water bij ons zwembad en via foto’s Rob kon zien wat er aan de hand was, maar ook hoe we betrokken kunnen blijven bij de ontwikkelingen rond het wegcircuit.Het actief onderhouden van vriendschappen is nog best lastig door het tijdsverschil. Rob is al helemaal niet van het e-mailen (en/of bellen) en de ervaring met Skype is dat er alleen laagdrempelig contact mogelijk is met degenen die overdag thuis zijn in Nederland. Met onze ouders gaat dat dus prima maar met anderen lastiger.Door Facebook blijft Marieke van een aantal “vrienden” aardig op de hoogte. Maar ja, onlangs las zij een artikel over wat het over je zegt als je actief bent op FB dus persoonlijke informatie deelt zij niet meer J. De post is een verhaal apart. In dit hightech land verwacht je niet dat er weken lang niets en dan in twee dagen maar liefst 3 NRC weekedities arriveren. Dat een kaart er 3 maanden over doet (zal niet aan het laatste traject gelegen hebben; kwam uit Afrika) en een andere brief – met ons juiste adres – retour afzender terugkwam. Marieke haar ouders sturen iedere paar weken een pakket met tijdschriften (de abonnementen op Penny, Kidsweek en Autovisie lopen gewoon door) en dat is elke keer weer een klein feestje. Gisteren helemaal want ook oma is op de hoogte van de sticker rage!

In de weekenden zijn we soms wat meer ingeburgerd, en komen bijvoorbeeld vriendinnetjes van Saba en Birge logeren of nieuwe vrienden van ons eten, maar vaak ook de toerist. Wat dat betreft is er nog van alles te zien en te doen in Korea. We bezochten het Science museum hier in Daejeon en werden daar verrast door/met een Koreaanse stripboeken en -figuren beurs. Deze cultuur – waarbij velen zich geheel uitgedost showen – was ons niet zo bekend. Dus het was eens andersom; normaliter wordt ons, of eigenlijk vooral Birge, gevraagd of ze foto’s mogen maken. Dit keer vroegen wij, of eigenlijk Marieke, of ze foto’s mocht maken. Maar ook het museum zelf was erg de moeite waard, en zo groot dat we maar een klein deel bezochten. In dit deel kon je zelf allemaal experimenten doen en probeerde Marieke over de kop te fietsen wat met een extra zetje lukte tot grote waardering van de Koreanen. De musea zijn hier ongelooflijk goed geregeld, weliswaar meestal weinig tekst en uitleg in het Engels maar prachtige tentoonstellingen met vaak gedetailleerde maquettes, filmpjes, doe-activiteiten en een kindergedeelte. Vorig weekend zagen we in het nationaal museum van Gongju, eens de hoofdstad van Korea’s oudste dynastie; “Baekje”, de vondsten van het graf van een Koreaanse koning dat in 1971 ontdekt werd. Dit werd vergeleken met de Egyptische Toetanchamon. Een schat aan schatten was tentoongesteld. Het nabijgelegen fort had een muur van 2,6 km. waar je geheel overeen kan lopen dus dat was een mooie wandeling in de winterzon.

Afgelopen weekend zagen we Nanta. Deze Koreaanse voorstelling is zo populair dat hij al jarenlang dagelijks draait in Seoul. Maar nu werd er ook drie dagen in Daejeon opgetreden. Het bleek een combinatie van muziek, percussie, acrobatiek, koken en slapstick. Erg leuk, voor alle vier. Op zaterdag gingen we richting Seoul omdat op zondag de Nederlandse club daar in de buurt ging skiën. Deze activiteiten gebruiken we meestal voor een weekendje hoofdstad. Het Samsung Art museum dat we bezochten, bestaat uit drie gebouwen waarvan er één ontworpen is door Rem Koolhaas. De moderne kunst was erg gaaf. Birge haar favoriete kunstwerk was “Atomaus having noodles” van de Koreaanse kunstenaar Lee Dongi. En we gingen naar de H&M en aten Spaans, dat lukt in Daejeon niet! ’s Avonds reden we naar de skipiste. Zuid-Korea heeft zo’n 15 (kleine) ski gebieden. Het was Marieke gelukt om een reservering te maken in de Koreaanse accommodatie daar. Een hele ervaring. Ondanks de westerse prijzen, deed de kamer denken aan de kamers op Marieke’s voormalig werk…. En het was een drukte van jewelste met luidruchtige Koreanen en op de kamer kokende families. Maar wel uitzicht op te piste. Waar tot ’s avonds laat volop geskied, en vooral gesnowboard werd. We sliepen prima op de matjes op de grond en hadden de volgende dag een perfecte ski dag. Met leuke afdalingen, niet de drukte waar we op gerekend hadden, prachtig weer en goede, geprepareerde sneeuw. Ook dit soort activiteiten worden strak gereguleerd; om half 5 was het afgelopen en moest iedereen de pistes af. Twee uur lang worden de pistes dan geprepareerd waarna het avondgedeelte start. Rob herontdekte het snowboarden, met Birge als zwaan-kleef-aan achter hem aan en Saba had al snel weer aansluiting met haar Nederlands/Koreaanse vriendinnetje. Geheel ongevaarlijk is het niet; net als in het verkeer bleken de Koreanen ook op de piste erg onvoorspelbaar. Diverse Nederlanders werden onderuit gesnowboard.

En nu staan Rob en Saba aan de vooravond van een bezoek aan Zuid-Afrika! Rob zijn hele familie zit daar in de winter, zijn broer woont er met zijn gezin. Toen deze destijds vertrok, beloofde Rob aan Saba om hen samen op te zoeken wanneer zij langer dan de geplande anderhalf jaar zouden blijven. Dat werd het geval en volgende week, op schrikkeldag, trouwt Rob zijn nichtje daar. Een uitgelezen gelegenheid om voor het eerst samen op reis te gaan. Saba telt de dagen. Dit doet ze met de advent kalender die ze nog van Kerst heeft, weliswaar zonder chocolaatjes. Ze heeft de deurtjes weer dichtgedaan en telt weer af naar 24! Birge (en ook Marieke) vindt het prima, want zij mocht destijds ook kiezen wat zij dan met mamma samen zou willen doen. Zij heeft dan ook een bezoek aan Duinrell in de pijplijn zitten en is daar helemaal happy mee. En met het slaapfeestje dat we voor volgend weekend plannen.Inmiddels hebben we voor Saba drie zomerjurken van een vriendin geleend en “de kleinste mevrouwen schoenen” gekocht. Die nog steeds te groot zijn.Misschien dus volgende keer een verslagje van haar ervaringen.

Tot dan (of eerder natuurlijk)!

Winter in Korea en vakantie in eigen land

Writers block?Alhoewel het hoog tijd is voor een update – en het ook altijd leuk is om een verhaal te schrijven – is het dit keer wat zoeken naar een begin. Maar de omstandigheden lenen zich ervoor; koude dag, met de voeten op de vloerverwarming, muziekje aan, vanmorgen gesport, geen andere plannen vandaag, kinderen nog de hele middag op school en zat om over te vertellen. Dus maar gewoon beginnen!We kijken terug op intensieve, bewogen weken. Zowel fysiek druk door ons bezoek aan thuis als mentaal druk in onze hoofden. Je maakt wat mee door je leven een andere wending te geven; niet altijd gemakkelijk maar zeker niet saai en zeker wel leerzaam. Natuurlijk leer je veel van een andere cultuur maar bovenal leren we over onszelf.

Na een schitterende herfst en nog vele zonnige dagen in november viel in het tweede weekend van december hier in Korea de eerste sneeuw. En ook in december bleven de zonnige dagen. Erg koud is het (nog) niet; ’s nachts vriest het een aantal graden, overdag is het rond het vriespunt. Door de enorm droge lucht is er niet veel sneeuw en aan je keel en huid merk je dat er te weinig vocht is. Met het vallen van de eerste sneeuw waren we in een nationaal park net buiten Daejeon – Gyeryongsan – voor een Duitse wandeling. Er blijken diverse Duitsers hier in Daejeon te werken, die elkaar regelmatig opzoeken. Rob luncht op woensdagmiddag met enkele van deze mannen, Marieke treft hun vrouwen op diverse plekken. De vrouwen drinken soms een glas wijn bij de lunch, de mannen kennen een café waar je je eigen biertap op tafel krijgt…..

De kerstvoorbereidingen en vervolgens activiteiten op TCIS waren gezellig maar ook zeer tijdsintensief. Zo waren de moeders van Birge haar klas maar liefst 4 dagen bezig met het maken van een kostuum voor de Kerstvoorstelling waarbij de kinderen deze kostuums zo’n 10 minuten droegen. Iedere dag werd Marieke gebeld of ze alsjeblieft kon komen want het was nog zo enorm veel werk. Maar na één middag, waarop ze de kostuums en alle tierelantijnen die eraan werden gehangen met de hand bleken te maken, vond Marieke het wel voldoende. Ze opperde nog om de achterkant sober te houden, dat zou weer het nodige werk schelen, maar dat kon echt niet want de kinderen zouden tijdens de voorstelling namelijk een rondje draaien. Het resultaat mocht er wezen; 21 7-jarige kerstbomen! In Saba haar klas had de klassenmoeder – die dit alles coördineert – het beter aangepakt (in onze optiek) en kostuums van vorig jaar geleend. Rob merkt regelmatig hetzelfde in het werk; er worden besluiten genomen zonder voldoende de consequenties en tijdsinvestering in te schatten. En wie A zegt moet vervolgens ook B zeggen.

Naast de muzikale voorstelling, waarbij Saba op de blokfluit speelde en Birge in perfect Amerikaans een tekst voordroeg, hadden beiden ook in de klas een Kerstfeestje. Al bij al erg gezellig maar op het tandvlees richting Kerstvakantie.Die startten we met een oppas; het onderbuurmeisje dat ook op TCIS zit (en dus Engels spreekt). Ze is nog niet zo oud dus om 10 uur waren we weer thuis van een interessante maaltijd (bij de eerste hap denk je; “Apart, best lekker”. Bij de tweede; “Mwah, blijft het ook lekker?” en bij de derde; “Je moet het geprobeerd hebben”). Hopelijk kunnen we haar vaker strikken (we zouden wel iedere week een avondje op pad willen) maar dat is nog niet zo gemakkelijk want Koreaanse kinderen/jongeren zijn erg druk (met school/studie) en ook Hannah geeft aan dat ze het er eigenlijk niet bij kan doen omdat ze zo druk is. Haar zus is nog veel drukker want die gaat richting Universiteit en stopt nu werkelijk al haar tijd in studeren/voorbereiden voor de toelatingsexamens, ook de hele Kerstvakantie.

Het weekend voordat we naar Nederland vlogen hadden we nog wat Koreaanse collega’s van Rob uitgenodigd voor een lunch bij ons thuis en vervolgens bowlen. We werden overstelpt met enorme cadeaus, en niet alleen voor ons maar ook voor Rob zijn moeder; het is hier bij gelegenheden gebruikelijk dat je ook een cadeau meeneemt voor de moeder van de gastheer. Het werd een gezellige middag maar na deze drukke weken – Rob had bij Aerzen ook niet stilgezeten - was het extra fijn om ’s avonds op de bank de Voice of Holland te kijken. Dat heeft vaak wel wat voeten in aarde; niet alleen moeten we betalen voor de live shows, we moeten ook een tijd bufferen om informatie binnen te halen zodat we weer een stuk verder kunnen kijken. De ene keer hoeft dat nauwelijks, de andere keer doen we twee keer zo lang over de uitzending omdat er steeds gebufferd moet worden.

Met het bezoek aan Nederland in het vooruitzicht, en het veranderende gevoel in de afgelopen periode, hadden we in december al eens de tussenstand opgemaakt en tegen elkaar uitgesproken dat we niet lange tijd in Korea willen blijven. Dat begon met Marieke die zich meer en meer in een soort wachtkamer voelde en zocht naar een betere invulling van haar bestaan hier maar ook Rob kwam tot de conclusie dat de quality of living voor hem en ons onvoldoende is om geruimere tijd hier te verblijven. Teveel factoren die het moeilijk maken om ons hier voldoende gelukkig te voelen. Het verschil is natuurlijk dat Rob zijn werk heeft, dat compenseert wel wat maar niet genoeg. We merkten ook dat deze situatie van ons begon te vergen, en niet op een positieve manier.Wat we in Korea al voelden, werd in Nederland bevestigd.Al bij al hebben we besloten dat een jaar genoeg is om hier als gezin te zijn. Op die wijze hebben we ook het gevoel dat het een goede tijd en ervaring kan zijn en blijven. Want daarom zijn we hier naartoe gekomen! Dit geeft duidelijkheid en rust, op basis hiervan is het gemakkelijk(er) keuzes maken en voor allen prima om de nadelen voor lief te nemen en de voordelen optimaal te benutten. Voor Birge kwam dit niet als een verrassing; het was immers steeds al de bedoeling dat zij één jaar in Korea zou blijven. Voor Rob zijn werkgever, met wie hij dit onlangs besprak, kwam het meer als verrassing en zeker als een probleem. Want hij is super blij met hoe het met Aerzen Turbo gaat dus het was mooi geweest als we hier nog lang en gelukkig zouden blijven.

Ons bezoek aan Nederland was intensief. Je verkijkt je er toch op wat de impact is van bezoeker in eigen land en huis te zijn. Ook hier zijn het de kinderen die weer het gemakkelijkst schakelen; zo fijn en gewoon als ze het vonden om in Varssel te zijn, vonden ze het ook (gelukkig) weer om vervolgens terug naar Daejeon te keren.Ons huis in Nederland stond er prima bij, bijna beter dan toen we er woonden J Met dank aan degenen die er zo goed voor zorgen! Na een lange reis moest Rob meteen de volgende dag naar het hoofdkantoor in Duitsland; om 8 uur ’s ochtends waren we al in de weer om de winterbanden op de Golf te leggen. Wij staken die dag de houtkachel aan, kochten een kerstboom en gingen naar de kapper; fijn weer thuis! Maar ook hectisch en te weinig rust om er van te genieten. Het programma bleek ook meteen te vol dus diverse afspraken werden weer afgezegd. Saba en Birge gingen de volgende ochtend naar hun oude school om daar de Cito toets Nederlands en kerstbakjes te maken. Ze mengden zich weer zo in hun vertrouwde omgeving, mochten ook meedoen met de Kerstviering de volgende avond maar dat vonden wij niet zo’n goed plan. Volgens ons wat te verwarrend. Maar natuurlijk gingen we wel als toeschouwer.Onze telefoon bleek het niet te doen – het lukte ons ook niet om dit te verhelpen – en dat was onhandig maar niet zo verkeerd. Het was intensief genoeg om bij de AH en in Varssel velen te treffen en wat bij te praten. Saba en Birge hebben al hun vriendinnetjes gezien en Marieke enkele maar al bij al was dat bijzonder (eten bij Zusje met 3 oud collega’s, een boswandeling en een laatste avond met lieve vriendinnen) en meer dan genoeg.

Ook omdat we tijdens ons verblijf enkele dagen in Oostenrijk gingen skiën met Rob zijn familie. Dit ter ere van (schoon)mamma en oma’s 75^ste verjaardag. Het was bijzonder om met zijn allen (Rob zijn broer woont met zijn gezin in Zuid-Afrika) een paar dagen in de sneeuw door te brengen. En daar lag zoveel van dat het het skiën, met name voor de kinderen, wel wat in de weg zat. Maar toch hebben opa en oma op de lange latten gestaan! Het was fijn om met Rob zijn ouders en Marc en Katrien te zijn en spreken en om de neefjes en nichtjes te zien genieten van hun samenzijn.

En toen was het de laatste dag van 2011; we vierden Anne haar 75^ste verjaardag en lieten het afgelopen jaar de revue passeren. Veel gebeurd! Op basis daarvan zat goede voornemens voor 2012.Op Nieuwjaarsdag haalden Saba en Birge hun hart, of eigenlijk veel snoep, op tijdens de rondgang door Varssel. ’s Middags sloten we aan bij onze buurt voor een gezellige, warme eerste dag van het jaar. Het was fijn om in Nederland weer zoveel mensen te treffen met wie we een band hebben. Een warm bad, ondanks de grauwe, natte, stormachtige dagen.

Voordat Rob de 3^de terugging naar Korea om weer aan het werk te gaan, werd de wens van de kinderen nog ingelost om een slaapfeest te houden. Saba haar andere wens – cavia Nono bezoeken – was in de week voor Kerst al gelukt. Ze heeft een half uur met Nono kunnen knuffelen en binnen no time zat deze te piepen. Misschien ook door de worteltjes. Dapper en tevreden ging Saba daarna weer mee naar huis; ze had gezien dat het goed ging met Nono.Het slaapfeest was een succes, de dames (12 in totaal…..) hebben genoten, wij ouders hard gewerkt. Een hele logistiek om dit in goede banen te leiden. De slaapkamers van Saba en Birge werden omgetoverd in één groot bed en het feest werd gevuld met pizza’s bakken, zingen, opmaken, een modeshow, filmpje kijken en over jongens praten. Arme Rob; die vertrok de volgende ochtend om 9 uur voor de lange terugreis.

Schokkend was het bericht in die dagen over het noodlottige ongeval waarbij een stier twee broers/boeren uit Varssel doodde. Eén van hen is de man die ons hielp met de tuin en uitgraven van het zwembad. Wat een nachtmerrie, wat een verdriet.

De dag na Rob verlieten ook de dames Varssel om na een avond en nacht bij Marieke haar ouders/opa & oma ook aan de lange terugreis te beginnen. Al bij al doen we er ruim 20 uur over en in combinatie met het tijdsverschil van 8 uur ben je dan wel gaar (en de dagen daarna ook).Op vrijdag waren we terug in Daejeon. Zo konden Saba en Birge het weekend nog wat acclimatiseren voordat ze maandags weer naar school moesten. Rob had al weer wat roerige Aerzen dagen gehad. Het was moeilijk gebleken om vanuit Nederland voldoende feeling/controle te houden, ook omdat zijn Duitse collega dezelfde twee weken afwezig was. Zo had men bijvoorbeeld besloten om de productie een paar dagen stil te leggen (wat meer achterstand kan er nog wel bij…).Januari is/wordt voor hem een drukke maand. Dit door de implementatie van een nieuw computerprogramma en door de officiële opening van het bedrijf vorige week. Voor deze happening was de eigenaar uit Duitsland overgekomen. Het ging er officieel aan toe, met verschillende speeches en het doorknippen van een lint met witte handschoenen aan en gouden scharen. Maar ook met Koreaanse dans en muziek. Veel bereikt in korte tijd (veel meer dan gedacht), veel om trots op te zijn. Rob werd dan ook in de speeches in het zonnetje gezet en Marieke kreeg respect voor haar keuze om met het gezin naar Korea te komen (toen had Rob zijn baas nog niet gesproken J). Maar Saba en Birge stalen de show want die hadden een “Aerzen Turbo cheer” ingestudeerd. En met de belofte van hun vader dat ze 10.000 won zouden krijgen, durfden ze deze uit te voeren voor het publiek.

Enthousiast zijn zij vorige week weer begonnen met school, ook al was het acclimatiseren niet echt gelukt. Ze vonden het fijn om hun juffen, vriendinnetjes en klasgenoten weer te zien en zijn gestart met nieuwe naschoolse activiteiten. Birge doet aan toneel en Taekwondo en Saba aan scouting, handenarbeid en Taekwondo.Helaas ligt er (nog) niet veel sneeuw. Gesleed hebben we al wel maar op een aangelegde baan. Het blijft apart om als enige Westerlingen tussen honderden Koreanen te recreëren en het blijft leuk om te observeren hoe zij dat doen.

Zo ging Marieke vorige week met enkele dames naar de “Jimjillbong”; de Koreaanse sauna. Een hele belevenis. Bij de ingang krijg je een outfit die je sterk doet denken aan een Amerikaanse gevangenis outfit (zie foto). Deze outfit houd je vervolgens aan in de sauna. Waar je op de grond ligt. Naast de sauna’s is er een uitgebreid spa/bad gedeelte met volop warme en koude badjes. Dit is gescheiden dus hier mag de outfit uit. Hier tref je héel veel vrouwen, de ene met allemaal zuignappen op haar rug (om de giftige stoffen uit het lichaam te trekken), de ander ingepakt in plastic (om?). Allen zijn ze enorm aan het wassen en scrubben. Maar het zout dat bij de ingang staat, is niet daar voor maar om je tanden te poetsen want ook dat gebeurt hier uitgebreid. Bijzonder zijn ook de vele slaapruimtes. Hier tref je vooral veel jonge stelletjes; klaarblijkelijk is dit een legitieme ontmoetingsplek voor verliefden (zij in oranje-grijs, hij in blauw-grijs). In alle slaapruimtes is sprake van verschillende gezonde oxidanten, lichtstralen of andere energie en/of gezondheid bevorderende invloeden. Je kon ook in kleine grotjes gaan liggen die wel erg aan een grafkist doen denken maar waar volop gebruik van werd gemaakt. Al bij al een belevenis.

Het is apart hoe je ’s ochtends uit je ene bed opstaat en, na een lange reis, ’s avonds in je andere bed gaat slapen. Alhoewel we niet zo onbevangen als van de zomer naar Korea terugkeerden, voelt het ook hier vertrouwd. Maar omschakelen is het zeker en echt fit zijn we niet na de afgelopen maand.Marieke heeft wat keuzes gemaakt. Voor de vakantie heeft ze bij twee universiteiten geïnformeerd naar mogelijkheden om in het Engels wat bij te gaan studeren. Die mogelijkheden bleken zeer beperkt in Daejeon.Ze heeft zich nu ingeschreven voor Arbeids- en organisatie psychologie bij de Open Universiteit en kreeg gisteren bericht dat het materiaal opgestuurd is. Ze gaat liever tijd investeren in iets interessants en mogelijk zinvols voor de toekomst dan in de Koreaanse taal waar ze straks niets meer aan heeft. Ook al betekent dit zelfstudie. Hopelijk gaat dit wat voldoening en uitdaging geven, iets wat ze de afgelopen periode wel gemist heeft.Rob heeft ook wat keuzes gemaakt, zoals meer sporten, minder focus op het werk, gezonder leven, meer ontspanning. En samen hebben we de keuze gemaakt om in te zetten op een leuke, bijzondere tijd met onze meiden in dit bijzondere land.

Van het weekend, of eigenlijk maandag, begint hier het (Chinese) nieuwjaar. Tijdens dit drie daagse Lunar New Year ga je terug naar je geboortedorp om familie te bezoeken, te buigen voor je ouders en rijstkoekjes te eten.Wij gaan een paar dagen (Rob is twee dagen vrij, Saba en Birge de hele week) naar de bergen in het Noordoosten (Seoraksan).

Het is het jaar van de draak, een symbool voor goed fortuin en teken van sterke kracht.Gunstig voor de komende periode.En een goede afsluiting van dit verhaal.

Als de eerste periode erop zit en de winter aanbreekt

Dan begin je aan een volgend hoofdstuk.

Iets moeilijker doorheen te komen dan de eerste hoofdstukken van ons verblijf in Korea maar hopelijk geldt datzelfde niet voor het hier volgende verslag!In dit hoofdstuk worden de effecten duidelijk van het/ons leven op een onbekende grond, één die vaak wat onnatuurlijk en soms ongemakkelijk voelt. En dat geeft wel eens een wat onbestemd gevoel, vooral bij Marieke die ook zoekende is naar de invulling van haar verblijf hier. Echt heimwee is het niet, maar dat zal wel weer in het hierop volgende hoofdstuk komen; als we na ons bezoek aan Nederland in januari terugkeren naar Korea….

Na het vertrek van onze (schoon)ouders en opa en oma begin november voelde het eigenlijk pas voor het eerst dat we ook hier in een gareel zitten. Ook hier gaat de wekker vroeg, zelfs vroeger dan we gewend waren, en ook hier is het inmiddels dan nog donker. Alleen hier hebben we geen houtkachel om wat sfeer in huis te brengen, alhoewel de vloerverwarming erg lekker is. En de verwarmde wc bril niet te vergeten! Niet alleen hebben wij weer winterjassen aan, ook de hondjes gaan hier nu modieus gekleed. Omdat bijna heel Zuid-Korea in een flat woont, zie je hier alleen hele kleine hondjes. En nu dus in broek- of joggingpakjes en zelfs met schoentjes aan. Bij de grotere winkelcentra is ook altijd opvang voor de hondjes geregeld, vaak een soort hondencrèche, maar bij onze plaatselijke supermarkt zijn er naast de kluisjes waar je je zware boodschappen in kan zetten, ook kluisjes met luchtgaatjes erin voor honden.

Rob zijn gareel betekende lange, intensieve dagen waarbij hij drie keer per week pas om half 10 thuis was door zijn Koreaanse les. Toen we in het nieuwe hoofdstuk de tussenstand opmaakten en bespraken hoe ons verblijf zo goed en leuk mogelijk in te vullen, was één van de conclusies wel dat 3 avonden Koreaanse les te veel van het goede is. Voor Rob maar ook voor de rest van het gezin (die toch al de sfeer van de houtkachel miste). Helemaal omdat keer op keer bevestigd wordt dat als je een beetje Koreaans wilt kunnen begrijpen en communiceren, je lang en veel moet investeren. Zo ontmoette Rob iemand die al 10 klassen heeft doorlopen en nog steeds niet gevorderd is. En wist Rob deze week op de “pre test” maar liefst 2 van de 50 woorden goed te schrijven. Bij Marieke gaat het niet veel beter. Een nieuwe vriendin van haar had het serieus aangepakt en bij de universiteit een spoedcursus van 10 weken, 4 uur per dag, gevolgd. Ze was nu klaar en geniet weer van de vrije tijd maar biechtte op dat ze haar man niet had verteld dat ze de eindtoets niet gedaan had.

Bij Aerzen Turbo is het ook verre van achterover leunen. Iets waar Rob niet van houdt dus hij is daar wel op zijn plaats. Het besef dat hij bijna een jaar geleden alleen begon, enkele maanden geleden nog met zijn drieën was en inmiddels met circa veertig, geeft nog steeds een kick. Zelfs Marieke voelt een soort plaatsvervangende trots als ze daar in de werkplaats Koreaanse mannen (en vrouwen) ziet met Aerzen jasjes aan. Naast de snelle opstart geniet Rob ook van het leiden van een bedrijf dat productie draait. Waar iets concreets gemaakt wordt, iets wat ook nog eens een mooi product is (lees; combinatie van techniek & elektronica). Niet altijd genieten zijn de nog steeds dagelijkse “verrassingen” uit het verleden. Dat er zo weinig is vastgelegd; dat er nauwelijks handleidingen zijn; dat als er iets is, er nooit updates na aanpassingen gemaakt zijn; dat wat is vastgelegd, standaard niet klopt; dat klanten zeer ontevreden zijn door alle problemen die ze ervaren met het Koreaanse bedrijf en eigenlijk dat er nooit sprake is geweest van enige gestructureerde bedrijfsvoering. Volop werk dus. Dat uitvoerende werk wordt nu gedaan door een aantal werknemers van het Koreaanse bedrijf, dat tijdelijk voor Aerzen werkt, en een steeds groter aantal nieuwe mensen. Zodra die tweede voldoende zijn ingewerkt gaan de eerste, volgens afspraak, terug naar het Koreaanse bedrijf (dat wat anders gaat produceren). Deze maand gaan de eersten terug. Maar ze willen niet! Ze geven aan, via de tolk cq de voormalig Koreaanse lerares van Rob, dat ze veel te blij zijn met het nieuwe management en de nieuwe stijl van werken. Niet alleen buigen ze diep voor Rob maar op het eerste bedrijfsuitje afgelopen vrijdag durfden ze zelfs te zeggen dat hij op James Bond lijkt. Na hoeveel soju (Koreaanse alcohol op basis van rijst, vanaf 20%) dit was, weet ik niet. Hij overigens ook niet meer.

Het gareel van Saba en Birge wordt ingevuld door TCIS, de internationale school. Waar zij, ogenschijnlijk zonder er moeite voor te doen, volop meedoen in de Engelse conversaties en Amerikaanse activiteiten. Ze gaan iedere ochtend met plezier naar school en komen enthousiast thuis. Ze hebben verschillende vriendinnetjes en Birge heeft eigenlijk maar 1 lerares die ze minder vindt; die wekelijks Nederlandse spelling geeft….. Waar wij enerzijds vele goede en leuke dingen zien aan en op deze school, hebben we inmiddels ook al twee gesprekken gevoerd over de sterke nadruk op de Christelijke identiteit. Na Birge is nu ook Saba bijvoorbeeld alle boeken van het oude en nieuwe testament in een soort liedjesvorm aan het opdreunen (dit was zo’n beetje het eerste Engels dat Birge sprak) en wij zijn lang niet altijd happy met de manier waarop het christendom in het dagelijkse onderwijs wordt geïntegreerd. Alhoewel ons bij inschrijving verzekerd werd dat het geen missie school is, blijkt een hoofddoel wel degelijk om hét woord te verkondigen. De manier waarop gaat ons soms veel te ver. Maar anders dan het gesprek hierover aangaan, hebben we niet zoveel keus. Er is geen keuze in internationale scholen hier. Ook dat maakt de grond wel wat ongemakkelijk. En er zal ook geen verandering komen want afgelopen week heeft een Christelijke medische organisatie de school overgenomen. Daarmee is het voortbestaan geborgd, en de christelijke missie ook…

Het gareel wordt aangevuld met de na-schoolse activiteiten van onze meiden. Beiden zaten op de kookclub en Saba deed mee met de touwspringen en toen dit stopte de wetenschapsclub. Hier moest zij bijvoorbeeld in een groepje bedenken hoe een ei van 6 hoog naar beneden te laten gaan zonder dat het op de grond zou breken (mislukt). Omdat Birge wilde paardrijden deed zij geen tweede club vanuit TCIS. Net toen leek dat dit door haar leeftijd hier niet zou gaan lukken, bleek de vertaalster van Rob een oom te hebben die twee paarden heeft, weliswaar een uur buiten Daejeon. Op een zondag werd een bezoek gepland. Rob kreeg vooraf al het gevoel dat er een grootse activiteit werd voorbereid en kreeg gelijk. Er was zo’n 10 man publiek uitgenodigd, hij had het idee dat voor de gelegenheid nog snel het dak van het huis was geverfd en er werd een bijzondere barbecue gehouden waarbij het vlees in dikke bamboestokken werd gebraden. Birge moest dan ook wat loskomen, ook omdat het paard wel erg groot was, maar reed vervolgens met kaasrechte rug door de buitenbak. De oom vond het schitterend; zo’n klein, blond Westers meisje dat bleek te kunnen paardrijden en Birge is dan ook welkom om vaker te komen.Ook Saba bofte want zij had in november drie weekenden achter elkaar een verjaardagsfeestje van klasgenoten. Na twee uitputtende slaapfeestjes was ze zichtbaar opgelucht dat het derde feestje een “gewoon” partijtje was. We vonden het wel wat sneu voor Birge en daarom gingen wij tijdens zo’n partijtje ook wat leuks doen; schaatsen. Dit soort activiteiten blijken hier wel te zijn, Saba ging tijdens een feestje bijvoorbeeld bowlen, maar je moet het echt zoeken of weten. Het zoeken naar de ijsbaan kostte ons ook zeker een uur…. En omdat Marieke haar jas vergeten was, vatte zij flink kou en was dagen ziek. Maar het was wel leuk!

Marieke haar gareel vult zij zelf in. En alhoewel het niet moeilijk is om de dagen te vullen, merkt zij de afgelopen weken wel dat deze invulling niet echt voldoening brengt of voldoende zin geeft. Dat is wel zoeken. Naast daar samen over te praten, is zij ook wat aan het rondvragen hoe andere buitenlandse vrouwen dit zien en doen. Die blijken in min of meerdere mate eenzelfde invulling te hebben waarbij de meesten daar ook wel happy mee of aan gewend zijn. Misschien is het wennen dat de dingen die zij voorheen een beetje erbij deed – huishouden, sporten, activiteiten op de school van Saba & Birge - nu veel meer op de voorgrond staan. Het is natuurlijk ook wel fijn om niet meer zo enorm te rennen als sommige perioden in Nederland, tegelijkertijd mist ze dat rennen ook wel. Je kan hier heel druk zijn maar toch vooral met activiteiten op/voor school, Koreaanse les, cursussen (zoals keramiek of koken), koffiedrinken en lunchen, sporten, huishouden, uitstapjes regelen, winkelen etc. Eén van de vrouwen hier noemde overigens haar wekelijkse bezoek aan de nailshop als invulling. Helemaal gelukkig is Marieke er niet mee. Tijdelijk is het prima maar zij zoekt inmiddels wel naar mogelijkheden voor in het nieuwe jaar.

In november begon ze met Koreaanse kookles. Het Koreaanse eten is geheel anders dan het Westerse. Op de eerste plaats wordt er drie keer per dag rijst en kimchi gegeten. Met veel rode pepers en knoflook, héél veel knoflook. Soms gaan we ’s ochtends om kwart over 7 in de lift al bijna van ons stokje door de geur. Tijdens de kooklessen blijken dit ook, samen met sojasaus en suiker, dé hoofdingrediënten van bijna al het eten te zijn. De lessen zijn erg leuk en leerzaam, vooral ook omdat er heel veel knollen, grassen en gewassen gebruikt worden waarvan je bij god niet weet wat het is, laat staan wat je er mee kan doen, maar ook om van de goed Engels sprekende kookjuf achtergrondinformatie te krijgen over Koreaans eten en cultuur. Maar om nou te zeggen dat het eten lekker is…. We realiseren ons dat het maar net is wat je gewend bent en dat stamppot ook niet echt iets is om trots op te zijn maar het was van de week pas echt genieten toen de pompoensoep “precies zoals thuis” bleek te smaken. In de Koreaanse restaurants bestellen we meestal maar wat, kunnen de kaart toch niet of nauwelijks lezen. Saba probeert dan wel wat dingen uit maar het is dat er altijd witte rijst geserveerd wordt, anders zouden ze niet veel binnenkrijgen.

Op 11 november is het Pepero day in Korea. Een soort Valentijnsdag, bedacht door de grootste supermarkt keten – Lotte Mart – waarbij je aan geliefden chocolade sticks geeft (gemaakt door Lotte Mart…). 11-11-11- was Super Pepero day! Ook in de Nederlandse krant werd beschreven hoe op deze bijzonder datum Zuid-Koreanen massaal bevielen van een baby, of in ieder geval probeerden te bevallen. Het aantal afspraken voor een keizersnede was 20% hoger dan voorgaande jaren. Saba vertelde dat er vorig jaar op het jeugdjournaal kinderen waren die op 10 oktober 2010, 10 jaar werden. Op TCIS was er een meisje dat op 11-11-11, elf jaar werd. Onze herinnering is wat minder speciaal; Marieke reed die dag schade op de auto van haar geliefde (die ze had geleend vanwege de Engelse navigatie).

Ook door de sociale contacten hebben we soms een wat onbestemd gevoel. Het (b)lijkt moeilijk om met Koreanen vriendschappen aan te gaan. Alhoewel zij meestal erg vriendelijk zijn en er in eerste instantie gemakkelijk contact lijkt te ontstaan, blijkt al snel dat je zo weinig gemeenschappelijk hebt dat er een afstand blijft. En in gezelschap wordt er vaak Koreaans gesproken, waardoor je je als buitenlander ook wel buitenstaander voelt. Marieke had onlangs een koffiemorgen van de moeders van Birge haar klas en bleek de enige niet-Koreaanse te zijn. Dat werd een interessante ochtend! Nou was het wel zo dat ze de volgende ochtend door één van hen gebeld werd met een uitnodiging om koffie te komen drinken. Dat was voor het eerst, op Jamie - de vrouw van een collega van Rob- na, dat zij thuis werd uitgenodigd bij een Koreaanse. Bij de koffie werd een glas warm water en zoete aardappel geserveerd. Al bij al hebben we toch vooral contact met de expats hier in Daejeon. En dat zijn er niet zo gek veel, een stuk of 10 (gezinnen). Dus erg selectief kan je niet zijn. Gelukkig zitten er natuurlijk ook leuke mensen bij. Verder zijn we een paar keer naar een activiteit van de Nederlandse club in Seoul geweest en dat voelt wel als een warm bad; zulke leuke mensen die Nederlanders! Marieke ging een dag naar Seoul om kaas te verkopen op een internationale vrouwen bazaar. En bedacht dat ze dat vaker moest doen; zo’n dagje Seoul. Met de hoge snelheids trein is het een uur. Om half 10 liep ze door het centrum van Seoul en dat is echt wel gaaf! Na de bazaar bezocht ze eind van de middag nog een museum en kwam helemaal happy weer thuis (met een tas vol speculaas en hagelslag van de bazaar).

En afgelopen zaterdag vierden we Sinterklaas met de Hamelclub. Alhoewel het Sinterklaasjournaal trouw gevolgd werd via Uitzending gemist kom je toch weinig in de mood omdat verder helemaal niets je aan Sinterklaas herinnert. In tegenstelling tot de meesten van jullie hadden wij dus zeer rustige weken de afgelopen tijd. Maar we hadden de beste man wat onderschat want hij kwam wel degelijk naar Korea! Met de boot over de Han rivier. Hij wist precies welke 30 kinderen hier verbleven en had voor allen een cadeau meegebracht. En natuurlijk pepernoten en chocoladeletters. Dat de pieten geschminkt waren, hadden onze dames meteen in de gaten. Maar was ook gemakkelijk te verklaren. Geen openhaarden en houtkachels immers hier. Al bij al was het een erg gezellige middag met een serieus gesprek met onze dames naderhand.

Een highlight in november was een lang weekend Shanghai. Dat weegt wel weer op tegen dat onbestemde gevoel nu en dan! Rob moest naar Shanghai om Aerzen China tekst en uitleg te geven over de Turbo blower. En Saba & Birge hadden een donderdag en vrijdag vrij. Dus dat kwam mooi uit! Dachten we want het bleek nog heel wat voeten in aarde te hebben om onze visa op tijd geregeld te hebben. Dit begon met de zwart-wit pasfoto van Rob die kleur moest zijn en eindigde met dat Saba en Birge niet de juiste Koreaanse stempels hebben. Lang verhaal kort; op maandag wisten we dat het toch gelukt was met het visum en op woensdagavond zaten we in het vliegtuig. Nog maar net want het was al redelijk krap om na schooltijd op tijd op het vliegveld te kunnen zijn, nooit wetende hoe druk het verkeer richting Seoul is, maar Rob was ook nog wat spullen vergeten dus we moesten ook nog langs het bedrijf. En Marieke was ziek dus al bij al was het een gezellige heenreis. Maar het kwam helemaal goed. Ook omdat we er inmiddels achter zijn dat wij gewoon in een hotel moeten gaan wonen. Het gaat namelijk altijd net niet goed met onze reservering wat vervolgens in ons voordeel uitpakt. Dit keer zwaar in ons voordeel; uiteindelijk sliepen we 4 nachten in de suite op de hoogste = 38^ste verdieping. Op donderdag moest Rob werken en bezochten de dames het aquarium. De vrouw en zoon van Rob zijn Duitse collega Heinrich wonen in Shanghai dus van hem hadden we een lijstje “must sees” gekregen dat we in die dagen netjes gevolgd hebben. Ook Shanghai is een indrukwekkende stad. Qua grootte vergelijkbaar met Seoul maar een compleet ander straatbeeld en ook sfeer. Zo probeerde de eerste de beste taxichauffeur ons meteen af te zetten. Dat zal je in Korea niet snel overkomen.Naast de meeste bekende toeristische sights, waaronder naar de 100^ste verdieping van één van de bekende torens met vanaf daar een gigantisch uitzicht op Shanghai, genoten we van onze suite en het ontbijtbuffet. En gingen we in een ander hotel zwemmen met Saba en Birge en kochten in een klein winkeltje diverse illegale DVD & CD’s. Niet van echt te onderscheiden. We waren uitgenodigd door Aerzen China om bij hun bedrijfsuitje te zijn en hadden een enorm leuke Karaoke avond. Net als in Korea bleek dat een uiterst serieuze aangelegenheid te zijn. Niks vrijblijvend maar een wedstrijd (met geldprijs) met 17 deelnemers. Allen zongen een Chinees liefdeslied. Wij vormden de pauze vulling; de eerste pauze met zijn vieren. Daarna hadden Saba en Birge de smaak te pakken en zongen met zijn tweeën nog een lied. Niet gewonnen maar wel veel waardering van de Chinezen.En het was prachtig, zonnig weer dus al bij al een paar zalige dagen. Het blijft erg bijzonder om dit soort plekken met zijn vieren te ontdekken. Alhoewel we zeker rekening moeten houden met de kinderen en niet van vroeg tot laat door zo’n geweldige stad kunnen struinen, maakt het ook juist bijzonder om met hen nieuwe plekken te bezoeken. En met kinderen kom je ook weer op andere plekken dan zonder. Zoals de Mc Donalds J

Inmiddels komt ons bezoek aan Nederland in zicht. Maar eerst nog volop Kerst(voorbereiding) in Korea. Men houdt hier wel van neon en bling-bling en sinds gister is het rond ons appartementencomplex één groot lampjesfestijn. Op TCIS vinden allerlei Kerstactiviteiten, voorstellingen en feestjes plaats. Dus zijn Saba en Birge druk met blokfluit en Kerstspel oefenen (Saba speelt een engel en Birge een ezel….) en Marieke met kostuums maken en haar gedeelte van de versnaperingen voor de feestjes. Maar eerst gaat Birge nog cheerleaden. Je zit niets voor niets op een Amerikaanse school. Deze week is het twee keer oefenen met de “echte” cheerleaders en dan mag ze zaterdag de basketbal wedstrijd opluisteren. Tja…

Maar ons kerstboompje zetten we op in Varssel, in de buurt van de houtkachel. We vliegen de 19^de dus hebben nog mooi tijd om onze kerstballen van het zoldertje te halen.We verheugen ons op twee weken Nederland, met tegelijkertijd het besef dat het het mogelijk wat moeilijk maakt om begin januari terug te gaan. Maar laten we niet vooruit lopen op het volgende hoofdstuk.

We wensen jullie alvast hele fijne feestdagen en een gelukkig en gezond nieuw hoofdstuk dat 2012 heet!

Een prachtige herfst

Letterlijk en figuurlijk.

Want niet alleen de herfstkleuren maar ook de afgelopen weken met onze schoon-/ groot- ouders waren bijzonder. En nu is het november; is het bezoek naar huis en valt het blad volop van de bomen. Een beetje weemoedig kan je er wel van worden. Rob en Saba hebben daar geen last van. Maar Marieke moest wel schakelen na het vertrek van haar ouders en Birge blijft ons zo’n twee keer per week herinneren aan de tijdelijkheid van ons verblijf en wilde net als opa en oma terug naar Nederland afgelopen week. Maar vervolgens kwam er voor het eerst een vriendinnetje bij haar logeren en had ze de grootste schik (in het Engels!). We kunnen niet altijd inschatten wat er in die hoofdjes omgaat; wat een indrukken! We zien ze genieten en zich ontwikkelen, tegelijkertijd dat het van hen vergt; anders en meer dan thuis.

We hebben nog geen moment spijt gehad van onze beslissing en voelen ons bevoorrecht en rijk met deze ervaring. Maar natuurlijk waren we graag bij het Varssels volksfeest geweest, niet alleen Birge, en nog liever bij de begrafenis van Rob zijn (peet)oom enkele weken geleden. Ook hij is heel onverwacht gestorven. Momenten van gemis hebben we zeker maar vooral veel verrassende, verrijkende en leuke momenten.

Een eerste leuk moment in oktober was de ontmoeting met de Nederlandse “Hamel' club. Omdat deze op zondagochtend was en we wel even onderweg zijn naar Seoul, waren we de dag van te voren al die kant op gegaan. Je zou denken dat Marieke iets ervarener wordt in het boeken van hotels maar dit keer bleek ze geen kamer met 3 bedden maar een appartement met 3 slaapkamers geboekt te hebben. We bleken het zwembad en de shuttlebus naar het centrum van het tegenoverliggende hotel te mogen gebruiken dus al snel zaten we voor in het busje en gingen op de Namdaemun markt – circa 10.000 stalletjes en shopjes; & dag en nacht geopend - op zoek naar badkleding. Voor het bedrag waar we in Nederland 1 badpak voor kopen, staken we onszelf in prachtige Koreaanse zwemoutfits, Saba en Birge inclusief bijpassende badmuts en rokje.

Eén van de vele boeiende dingen hier is de combinatie van oud en nieuw. Overal waar je kijkt, zie je zowel hoe het hier lang geweest is - oude vrouwtjes op een kleedje met wat groente (of sprinkhanen) te koop – als waar het naar toe gaat; enorme hoog- en wegenbouw. Veel oude gebouwen zijn er niet meer; door de diverse oorlogen is er veel verloren gegaan. Maar overal herbouwen ze historische sites en is de trots op het land en de cultuur zichtbaar. Rondlopen in Seoul is een belevenis; zoveel te zien, het maakt eigenlijk niet uit waar je rondloopt.’ s Ochtends extra vroeg op om de zwemoutfits in te wijden en toen naar een park waar enkele koningen begraven liggen om de Nederlandse club te ontmoeten voor de herfstwandeling. Die graven zie je door het hele land; als je op de snelweg rijdt – altijd met bergen om je heen – zie je tegen alle hellingen grafheuvels. Kennelijk zijn er niet zozeer grotere begraafplaatsen maar kan je overal en nergens begraven worden. Maar aan de grootte is wel zichtbaar wanneer het blauw bloed betreft; dan is het meer een berg dan een heuveltje. Dit zagen we later ook in Gyeongju.

Het is wel apart om je na enkele maanden opeens in een groep Nederlanders te begeven. Voor de kinderen fijn om in hun eigen taal te kunnen spelen en voor ons erg leuk om “lotgenoten” te leren kennen. Erg veel Nederlanders verblijven er niet in Korea. Er werken er 9 op de Nederlandse ambassade, ASML heeft net 8 mensen uitgezonden voor een project van een jaar, er studeren wat jongeren kortdurend aan universiteiten in Seoul en daarnaast zijn er nog wat losse flodders zoals wij. Over het algemeen is iedereen enthousiast over Zuid-Korea. Maar we realiseren ons wel dat dit gestoeld is op het besef dat het maar tijdelijk is. Het zou o.i. toch wel heel anders voelen wanneer dit je ‘final destination’ is. Wij kunnen er volop van genieten, wetende dat we straks terugkeren naar Varssel. Want echt thuis voelen zullen we ons hier niet zo snel; veel te veel verschillen. Het ontmoeten van allerlei Koreaanse, internationale en nu ook Nederlandse mensen is erg leuk maar je beseft je ook dat ook dit maar tijdelijk is.Met nieuwe contacten keerden we terug naar Daejeon; Saba en Birge met een nieuwe Hyves vriendin, Rob met de uitnodiging om zich aan te sluiten bij de Nederlandse ondernemersclub en Marieke die zich had opgegeven als kaasmeisje in de Nederlandse stand op een internationale bazaar binnenkort.

In de week erna arriveerde ons eerste bezoek. Net op tijd waren we er helemaal klaar voor. Alhoewel het grootste deel van de internetbestelling verrassend goed was gegaan, liet het bedbankje op zich wachten. Moest uiteindelijk toch Trinity weer aan te pas komen. En even slikken toen het arriveerde want alhoewel je geen gif-blauw hebt, omschrijft dit wel het beste het donkerblauwe bankje dat Marieke dacht besteld te hebben. De afgelopen periode hadden we ook getwijfeld over de aanschaf van een auto, vooral omdat we niet weten hoe lang we hier zullen zijn. Maar het gevoel van kunnen gaan en staan waar ze wil had Marieke niet echt in de taxi (met haar Koreaanse adreskaartje in de hand) en we hebben ook bedacht dat we t.z.t. misschien wel terug willen rijden in plaats van vliegen naar Nederland. Toen ook nog eens het bericht kwam dat de school voldoende donaties had ontvangen om dit schooljaar door te komen, was de stap naar de KIA dealer snel gemaakt. En nog sneller stond deze KIA klaar. Alhoewel ook dan weer blijkt dat als wij denken dat alles rond is, de Koreaanse partij nog ruimte voor na onderhandelen voelt. Erg grappig was het ophalen van onze Sorento; we werden netjes ontvangen waarop de vriendelijke, enthousiaste Koreaan opnieuw met de brochure aan kwam zetten. Voordat je het weet heb je twee auto’s gekocht.

Na een kort inrijd ritje haalde Marieke de volgende ochtend haar ouders op. Omdat deze wel erg vroeg in de ochtend in Seoul aankwamen, hadden zij de “limousine bus” naar Daejeon genomen. Nadat het lange tijd prachtig na zomers weer was geweest, arriveerden zij op een grijze, regenachtige ochtend. Gammel van de reis van 22 uur en het overslaan van de nacht. Wel gek om in zo’n compleet andere omgeving je ouders aan de keukentafel te hebben. Vertrouwd en bijzonder tegelijkertijd. Eind van de middag arriveerde de rest van het gezin en werd het een soort Sinterklaas feestje toen de kinderen de koffer mochten uitpakken. Saba helemaal blij met haar Harry Potter verjaardag boeken en Birge met de knijpworst en oven-croissants. Het ontbijt de volgende ochtend zag er héél anders uit dan we tot nog toe gewend waren (en inmiddels weer gewend zijn).

Het eerste uitstapje werd meteen een treffer want in het nationale park met het enorme, gouden Boeddha beeld, bleek een volksdans wedstrijd gaande. Alleen Rob wist te ontkomen, alle anderen mochten – of eigenlijk moesten – een rondje meedansen. Inmiddels scheen ook het zonnetje weer en het tempelcomplex lag er schitterend bij, omgeven door in rood en geel gehulde bergen. De dag werd afgesloten met een Koreaanse barbecue, hier erg populair. Op kooltjes of een bakplaat in het midden van de tafel bak je zelf je vleesjes en erbij worden veel schaaltjes met allerlei bijgerechten geserveerd. Even wennen aan het met stokjes eten (wel eens geprobeerd een cherry tomaatje met chopsticks te eten?) en ook aan de kimchi. De volgende ochtend ging de wekker erg vroeg voor de mannen want in het kader van de verjaardag van Anton gingen zij naar de Formule 1 race in Mokpo. Alhoewel de race niet al te spannend was hadden zij een zeer geslaagde dag. Mede doordat in de voorbereiding en communicatie er – zoals wel vaker J - het een en ander mis was gegaan waardoor zij uiteindelijk niet op de bestelde, goedkope plaatsen maar op de dure tribune terecht kwamen. Regelmatig is het echt een voordeel om de enige Westerling tussen de Aziaten te zijn! Ondertussen dwaalden (lees; verdwaalden) de dames door downtown Daejeon op zoek naar een bekend winkelcentrum. De enige Engelstalige navigatie beschikbaar in Korea is de ingebouwde van BMW. Dus Marieke heeft wel een navigatie maar kan deze niet programmeren. En naar die shoppingmall is zij diverse keren gereden maar turend op de BMW navigatie….

De eerste week van het bezoek was flink volgepland. Zowel Birge als Saba ging op “fieldtrip” met hun klas. Birge naar het dinosaurus museum en Saba naar het openluchtmuseum. Bij beide excursies was Marieke chaperonne van een groepje kinderen en waren de grootouders door de juffen uitgenodigd om mee te komen. Op deze – leuke – wijze leerden zij dus de leerkrachten en klasgenoten van Saba en Birge kennen en kregen zij een goede indruk van het reilen en zeilen op TCIS. Het openluchtmuseum was een dag vullend programma; met de schoolbus 2 uur rijden naar Suwon, dat onder Seoul ligt, om daar allerlei traditionele huisjes en ambachten te bekijken. En Anton werd die week 70 en dat vierden we gepast. Niet zozeer met veel bezoek (dat viel wat tegen) maar natuurlijk wel met slingers, taart, cadeautjes, e-mails uit Nederland, champagne en ’s avonds lekker uit eten in ons favoriete visbuffet restaurant.

Die middag hadden we ook nog de eerste rapportbesprekingen van Saba en Birge. Enthousiast vertelden de juffen over de enorme inzet en ontwikkeling van onze dochters. Saba haar juf liet per vak werk van Saba zien van haar eerste week vergeleken met haar laatste werk. Ongelooflijk hoe snel kinderen leren. Het onderwijs wordt op een hele gevarieerde maar ook geïntegreerde manier aangeboden waarbij de kinderen uitgedaagd worden om veel zelf te onderzoeken en samen te werken. Ze werken thematisch en de regelmatige ludieke acties maken het extra leuk. Zo bracht Marieke Saba op een ochtend in haar klas waar de juf in stewardessen outfit bij de deur de kinderen, of eigenlijk passagiers, stond op te wachten en met een echte boardingpass welkom heette aan boord van Korean Air. Saba vloog die dag naar Athene, als introductie op het nieuwe thema “Ancient civilisations”. Voor ditzelfde thema heeft Marieke een gastles verzorgd over de tijd dat de Romeinen Nederland binnenvielen, deels in het Nederlands. Daar begrepen Saba’s klasgenoten niet zoveel van en realiseerden zich daardoor des te meer hoe Saba zich de eerste weken had gevoeld in de klas.Birge heeft aan het thema “Extinction” gewerkt en leerde veel over dinosaurussen en uitgestorven rassen. Zij moesten allemaal een mandje maken van papier en kregen daar hun dinosaurus ei in. Dit moesten ze vervolgens overal mee naar toe nemen, zoals naar de wc, en zorgen dat het ei niet zou uitsterven. Aan het eind van de dag waren de meeste eieren al extinct! Voor de overgebleven eieren moest buiten een veilige plaats voor de nacht gevonden worden. Die van Birge overleefde het op een plekje achter een boom en daarmee behoorde zij tot de winnaars.De fieldtrips waren overigens het sluitstuk van deze twee thema’s.

Net als in Nederland werd er met opa Toon bolletjes geteld om de beloning voor het rapport vast te stellen. Birge kon nog niet zo goed verkroppen dat ze door de taalbarrière niet overal in de hoogste regionen scoorde. Gelukkig viel het financiële eindresultaat daarentegen reuze mee (daar had opa vooraf wat op zitten puzzelen….).

Een lang weekend (de kinderen hadden twee extra vrije dagen) brachten we door in Gyeongju, in het zuidoosten. Dit is vroeger zo’n 100 jaar de hoofdstad van Korea geweest, tijdens de Shilla dynastie. In de reisgids wordt het omschreven als een groot museum zonder muren erom heen. Veel, heel veel, tempels en koningsgraven.Op de heenreis – met zijn allen in de MarieKIA - maakten we een tussenstop in Daegu, maar we enige tijd terug naar het wereldkampioenschap atletiek waren geweest. Marieke had toen gelezen dat Daegu bekend was om zijn oriëntaalse, homeopathische medicijnen markt. Het regende jammer genoeg dus eerst maar eens een plek zoeken om koffie te drinken. En ook nu bleek; een enorm en ultra modern (en duur) warenhuis pal naast een historische wijk met honderden kruidenwinkeltjes. Apart wel dat het in het warenhuis een drukte van belang was terwijl in de medicijnwinkeltjes geen onsje kruiden verkocht werd. Ook niet aan ons want we hadden geen idee waar al die stokjes, blaadjes en andere gedroogde – vaak onherkenbare – natuurproducten voor waren. In het prachtige museum leerden we hier wel het één en ander over met prachtige maquettes hoe de dorpen en medicijnenmarkten er vroeger uitzagen en met allerlei “hands on experiences”. Van beide houden ze hier in musea. In dit museum kon je bijvoorbeeld medicinale voetenbadjes ondergaan en natuurlijk ginseng thee proeven (héél gezond en goed voor de mojo schijnt).

We hadden twee overnachtingen geboekt in Gyeongju. Bij aankomst in het enigszins vergane glorie hotel bleek dit weer niet goed te zijn gegaan… Onze reservering was niet bekend. Maar het kwam weer helemaal goed want we werden ge-upgrade naar twee grotere kamers. Voor het eten hadden we nog mooi tijd om het badhuis uit te proberen. Ook een erg leuke ervaring hier. Alsof ze zich maar eens per week wassen zo wordt er gescrubd, geschrobd en gezeept. Op krukjes zittend worden elkaars ruggen en haren gewassen, de sauna stoomt ginseng en de warme badjes zijn bloedheet.We lieten ons daarna het zaterdagavond buffet met live muziek goed smaken en Birge was in de ban van de zangeres (en visa versa). Erg leuk en gezellig om zo met zijn zessen in plaats van met zijn vieren op pad te zijn.Op zondag brak de zon door en na het bezoeken van de meest bekende koningsgraven, waarvan er één ook was opengesteld voor publiek, huurden we tandems om op deze wijze door het niet ommuurde museum te fietsen. Er wordt hier weinig gefietst maar doordat Gyeongju toeristisch is, zijn op diverse plaatsen fietsen te huur. We fietsten langs historische sites naar het museum waar we in plaats van een dag die je er gemakkelijk kan doorbrengen, in een uur een indruk kregen (museum houdbaarheidstijd kinderen) en toen door naar de markt om te glimmen en gruwelen van alles wat hier te koop is. We spotten bijvoorbeeld gebakken sprinkhanen en schildpadden (soep) en later op de markt in Daejeon kikkers (kikkerbilletjes) en gevulde ingewanden waar het water je van in de mond loopt. Nou kreeg Marieke vanuit Nederland door dat insecten het nieuwe vlees zijn; kijk maar eens op www.insecteneten.nl . Van de eerder vermelde meelwormpjes die je hier regelmatig ziet, kan je bijvoorbeeld taco’s maken en gefrituurde sprinkhanen schijnen lekker te zijn met chilisaus of met chocoladesaus en een beetje poedersuiker. Binnenkort start Marieke met Koreaanse kooklessen dus er zullen nog wel meer interessante ingrediënten voorbij gaan komen.

Inmiddels waren we al op de helft van het bezoek. Nou kunnen zij zich op het terrein in Varssel altijd meer dan nuttig maken met 101 klussen wat 7 hoog op een appartement toch een wat ander verhaal is. Brigitte zorgde ervoor dat onze net-niet gordijnen een net-wel zoom kregen en Anton fabriceerde een kapstok. Want alhoewel we hier toch zeker 30 inbouwkasten en kastjes hebben, is er nergens mogelijkheid om je jas op te hangen. Naast het zelf ontdekken van de omgeving wanneer Marieke haar eigen programma had, en diverse uitstapjes in Daejeon met zijn drieën wanneer Rob aan het werk en Saba en Birge op school waren, werd Anton ingezet bij Aerzen Turbo. Na een kennismakingsbezoekje aan de nieuwe locatie bracht hij er vervolgens een dag door voor een heuse veiligheidsaudit (op Rob zijn bergschoenen om het goede voorbeeld te geven).

Rob heeft drukke weken achter de rug (en voor zich) bij Aerzen Turbo. De afgelopen periode bereidden ze zich voor op overname van een deel van het Koreaanse bedrijf. Dit betekende o.a. heel wat onderhandelingen over de voorwaarden en het contract, het overkopen van één van de locaties van het Koreaanse bedrijf (kantoor, productie- en magazijnruimtes), een verbouwing van deze locatie, overname van circa 20 medewerkers en gezien de tijdelijkheid van een aantal van hen (gaan t.z.t. terug naar het Koreaanse bedrijf wat een ander product gaat maken), het werven van nieuwe medewerkers. Terwijl de verbouwing nog volop gaande was, begonnen ze op 10 oktober op de nieuwe locatie met taart op een vloerkleedje (nog geen meubilair) en Koreaanse werknemers in nieuwe bedrijfskleding met Aerzen logo. De kern van productie van de turbo blowers (motor & elektronica) gebeurt nu hier. Drie weken later begonnen op maandagochtend 11 nieuwe medewerkers. En Rob zijn lerares Koreaans die vloeiend Engels spreekt en die hij wist te strikken voor een parttime vertaalbaan! Rob is in zijn element want weliswaar blijven de dagelijkse (niet altijd aangename) verrassingen maar er wordt productie gedraaid en hij ziet vele mogelijkheden voor verdere ontwikkeling en vooral verbetering. Met zijn vertaalster kan hij het gesprek aan met de medewerkers (hier overigens niet gebruikelijk) en na de verbouwing ziet het kantoor er prima uit (nu de productie- en magazijngebouwen nog). Hij is, samen met Heinrich en Trinity, volop aan de slag om orde op zaken te stellen. Want door de korte termijn werkwijze is er geen voorraad beleid; er wordt gewoon begonnen met bouwen en gaandeweg strandt het proces regelmatig doordat onderdelen niet voorhanden zijn. Er zijn nauwelijks handleidingen, laat staan dat aanpassingen worden geregistreerd. Het testdraaien van de machines is niet de eindcheck maar onderdeel van de productie; een derde is niet goed en moet terug naar de productie. Met de aanbevelingen uit de veiligheidsaudit van Anton kunnen ze voorlopig ook vooruit en zo zijn er nog vele zaken te noemen (als Rob dit verslag zou schrijven haha). Hij maakt lange dagen. Het kwam dan ook wel goed uit dat twee weken geleden zijn beginnerscursus Koreaans erop zat. Met een eindspurt en ondersteuning van Birge, wist hij het niveau dit keer te behalen en mag door naar het volgende klasje. Dat begint deze week dus dan is hij weer 3 avonden per week onder Koreaans dak. Marieke maakt ook wat progressie maar niet al te veel met haar niet Engels sprekende maar wel enorm aardige Koreaanse lerares. Waar zij bijvoorbeeld toch echt begrepen dacht te hebben dat “nampjong” warenhuis betekent, blijkt dit echtgenoot te zijn. Inmiddels krijgt ze het alfabet wat onder de knie en kan plaatsnamen en korte woorden lezen. Maar zodra de lerares een vraag stelt, is het gedaan met de progressie.

Het laatste weekend met het bezoek hebben we een andere vorm van cultuur opgezocht – de kinderen hadden het wel gehad met de tempels - en zijn we naar een groot tropisch zwembad geweest (met ook hier een groot badhuis/sauna/massage gedeelte). Een drukte van belang en ondanks dat we niet konden voorkomen dat Birge een zwemvest aan moest in het 1 meter diepe water was ook dit een leuke ervaring. Anton en Brigitte weten nu ook dat iedere Koreaan die een paar woordjes Engels spreekt, deze graag oefent wanneer de gelegenheid zich voordoet (is namelijk niet zo vaak) en ook dat Guus Hiddink de held der helden is. Saba vroeg op gegeven moment; “Oma, kende jij Guus Hiddink voordat je naar Zuid-Korea kwam? Ik niet”.

Op zondag had Rob zat te doen en konden we de kinderen niet bewegen om mee te gaan naar een Ginseng festival dus gingen we met zijn drieën. Brigitte haalde de lokale radio en tv met een interview. Het was een internationaal festival waarop we 3 internationals gespot hebben. Dat leverde ons wel een “personal interpreter” op; een jongen van een jaar of 12 die ons alles uitlegde over de ambachten en ginseng. Dat Brigitte de sterke ginseng thee in de plantenbak kieperde, heeft hij hopelijk niet gezien. Er was ook een grote kinderdanswedstrijd. En dan is tijdens het eerste dansje meteen het verschil duidelijk tussen Nederland (1 keer per week oefenen/dansles) en Korea (5 keer). Wat een gesynchroniseerd en gelikt geheel. Indrukwekkend. Met kinderen als barbiepoppen compleet met plakwimpers en glitteroutfits.

En zo waren het alweer de laatste dagen van het bezoek. Zij verkenden vooral de plaatselijke musea, parken en te voet de omgeving van Techno Valley. Waar volop in de tuintjes en kassen geoogst werd met op de achtergrond de vele, hoge flats. Waar in zo’n plantenkas een barbecue restaurantje bleek te zitten en waar je tijdens een wandeling langs de rivier geniet van het zonnetje terwijl verschillende Koreaanse dames met enorme zonnekleppen en lange mouwen dit zonnetje weren. Ze maakten schitterende foto’s en ervoeren net als wij dat na enkele weken al die flats er niet eens zo lelijk meer uitzien. Maar om er nou in te wonen….. Dat zagen ze niet echt zitten.

En op de dag voor vertrek ondervonden ook zij aan den lijve hoe je met handen en voeten problemen oplost. Het elektronische voordeurslot was namelijk kapot en dat is niet zo handig als je je huis in wilt. Brigitte bleef binnen terwijl Marieke en Anton hulp gingen halen, gewapend met twee woorden in het Koreaans; deur en probleem. Dit begreep de conciërge nog wel maar uiteindelijk moest toch Trinity weer gebeld worden. Wat hij wel duidelijk wist te maken was dat er iemand thuis moest blijven totdat de monteur kwam; “You out, grandfather stay house, watch televison” zei hij! Het voordeel van Korea is dan weer dat de monteur een half uur later op de stoep staat.

Naast alle Koreaanse indrukken en ervaringen speelden opa en oma ook menig spelletje waarbij de kleinkinderen ook hen vaak te snel af zijn. Ze roepen al “set” als de kaartjes neergelegd worden en oma werd door Birge grandioos ingemaakt met koehandel. Saba hing aan opa’s lippen en leerde enorm veel van zijn boeiende uitleg over allerlei interessante, nieuwe dingen. Zij weet nu van Edison en de zwaartekracht, wat aandelen zijn, en nadat ze al vele keren gevraagd had of God echt de wereld in 7 dagen geschapen heeft (ze had daar de nodige vraagtekens bij) weet ze nu ook van de Big Bang. Alhoewel Birge ogenschijnlijk niet luistert, vroeg zij Marieke enkele dagen later of zij in het verhaal van God of de Big Bang gelooft. Zijzelf nu in de Big Bang maar ze dacht dat haar juf in het scheppingsverhaal van God gelooft.

En toen vertrokken Anton en Brigitte eind vorige week weer terug naar Nederland en konden wij na 3 weken op het blauwe bedbankje weer in ons riante Ikea bed. We hebben genoten van de tijd met elkaar, bijzonder om in plaats van 3 dagen, 3 weken met elkaar door te brengen. We hopen dan ook de andere (groot)ouders in het voorjaar te kunnen verwelkomen hier.

Het was een prachtige herfst, laat de winter maar komen.

September in Korea

Het is een prachtige maandagochtend. Eigenlijk veel te mooi om binnen aan de keukentafel te zitten; strak blauw, fris maar zonnig. De nazomer is hier – net als in Nederland – ingetreden en dat is een verademing na de benauwende hitte van de eerste periode.

Met ons vier gaat het goed. We zijn alweer twee maanden in Korea en een aantal dingen beginnen wel normaal te worden of voelen, tegelijkertijd zijn er dagelijks ongewone dingen en alhoewel soms wat lastig hopen we dat dat nog lang zo blijft. Waarschijnlijk wel; van andere buitenlanders die hier al wat langer zitten, horen we dat Korea eigenlijk gaandeweg alleen maar aparter wordt.We redden ons hier prima maar zodra het iets met de taal of Koreaanse cultuur te maken heeft, lopen we vast. En dat is nogal eens! Maar stapje voor stapje weten we het meestal wel te regelen. Hierbij scheelt natuurlijk dat we niet zoveel haast hebben – Marieke heeft zat tijd om zaken uit te zoeken en te regelen – en tot nog toe kunnen we ook de lol er wel van in zien. Maar de meest gemakkelijke dingen kunnen moeizaam gaan en menig (telefoon)gesprek stokt onverrichterzake. Door een Koreaans meisje dat bij Saba en Birge op school zit en bij ons in het appartementengebouw (of flat…) woont, weten we nu bijvoorbeeld eindelijk hoe de code voor de voordeur werkt en hoeven we niet altijd te checken of we ons pasje bij ons hebben als we de deur uitgaan (of bij de conciërge aan te kloppen omdat je het pasje vergeten was. Die zal trouwens ook wel gedacht hebben; “Waarom gebruiken ze de code niet?”).En alhoewel het voor Rob best hard werken is, komt ook hij stapje voor stapje wel verder en laat zich niet frustreren. We realiseren ons natuurlijk dat wij hier te gast zijn en de Koreanen niet zullen veranderen; het zijn er ook veel te veel. Maar het is – in onze ogen – wel een apart volk. Wat dat betreft kan Marieke voorlopig nog goed vooruit en is er volop te observeren en analyseren.

Alhoewel de Koreanen geen gestreste indruk maken, in het contact overwegend vriendelijk zijn en ook wel humor hebben, kregen we vanuit Nederland een krantenartikel dat ze hier het hoogste suïcidecijfer ter wereld hebben. Want Zuid-Korea is niet voor niets van één van de armste landen (na de Koreaanse oorlog tot 1953) tot één van de meest ontwikkelde en rijkste landen ter wereld geworden; daar moet je wel wat voor doen! De druk om te presteren is enorm. Dat zien we al op de school; wij vinden dat onze kinderen lange dagen maken maar dat is niets vergeleken met de Koreaanse kinderen. Die gaan 5 dagen per week na school naar “Hagwon” waar ze allerlei (bij)lessen volgen. Dat kan pianoles of taekwondo zijn (maar dan dus niet 1 keer maar 5 keer per week) maar op het programma staan ook extra rekenen en Engels, want kennelijk krijgen ze dat op school niet genoeg. Na schooltijd zie je overal busjes die kinderen halen en thuisbrengen van deze Hagwons. De Koreaanse klasgenoten van Saba en Birge gaan rond 10 uur naar bed. In de schoolbus zie je ze dan ook vaak in slaap vallen. Rob ziet het op zijn werk, waar de Koreanen erg lange dagen maken – ook de vrouwen – (dat kan ook want hun kinderen zijn toch naar Hagwon…) en er doorgewerkt wordt net zolang tot het af is. En Koreanen kunnen/zullen niet snel nee zeggen en draaien vervolgens op voor de consequenties van hun toezegging.

Maar we zien het ook in de vrije tijd. Terwijl wij weer fijn via uitzending gemist de Voice of Holland kijken, wordt vrije tijd hier als verloren tijd beschouwd. Tijdens onze vakantie op Jeju eiland konden wij zo een paar uur lekker aan het zwembad liggen, de kinderen in het water spelend en wij met boek. Een Koreaans gezin komt, één van de ouders gaat (gekleed) met de kinderen het water in, daar wordt 10 minuten gespeeld waarin de andere ouder 200 foto’s weet te maken. En dan hup er weer uit, afdrogen en naar de volgende activiteit. Alles gaat “pale pale”; vlug – vlug. Voor ons vaak wel fijn want de service is hier enorm; je zit nog niet in een restaurant of het eten staat op tafel.Maar als je dit alles, en de hiërarchie die hier telt, bij elkaar optelt, kunnen we ons wel voorstellen dat niet iedereen daar vrolijk van wordt.

In de maand september kreeg ons dagelijks leven meer vorm. Dit wordt natuurlijk sterk bepaald door de school van de kinderen en het werk van Rob. Met de eersten gaat het goed; Saba en Birge leren in sneltreinvaart (in die zin passen ze hier wel) Engels. Het is enorm leuk om hen Engels te horen praten. Beiden doen ze dat op geheel eigen wijze. Saba luistert, observeert en vraagt en als ze het beheerst, hoor je haar. Birge kletst volop in een mix van Nederlands en Engels. Beiden komen daar een heel eind mee. Van hun juffen horen we vooral hoe ze zich inzetten om mee te kunnen doen, hoe Birge altijd een smile op haar gezicht heeft en Saba geïnteresseerd is in zaken en ook al haar vinger opsteekt om wat te vragen of zeggen. Beiden werden al beloond met een “Student of the month award” want op deze Amerikaanse school valt heel wat te verdienen. In Saba haar klas sparen ze bijvoorbeeld popcorn punten. Een schepje maiskorrels voor een goede klasse prestatie. En als de pot vol is, hebben ze een popcorn party. Nou dit vinden onze dames wel wat. Alhoewel we van mening zijn dat de Christelijke identiteit van de school wel erg prominent aanwezig is, zijn we verder happy met de school. Dus we hopen dat deze blijft voortbestaan want dat is nog maar de vraag. Door immense financiële problemen door de nieuwbouw, is het kritisch of op korte termijn voldoende cashflow is te verkrijgen om investeerders te vinden voor de langere termijn. Iedereen is er maar wat druk mee want velen hebben een probleem als de internationale school hier verdwijnt, waaronder wij. Als je wilt kan je in allerlei comités en commissies. In het begin zijn we een paar keer naar bijeenkomsten gegaan maar je zit dan naar ellenlange Koreaanse monologen te luisteren (op één of andere manier kunnen ze niet een korte vraag stellen laat staan een kort antwoord geven) die vervolgens in twee zinnen in het Engels worden vertaald. We keep our fingers crossed en hopen er maar het beste van. Ondertussen werken de leerkrachten enthousiast en volop door en merk je aan hen niet dat er problemen zijn. Saba en Birge kunnen goed met hun juffen en hebben daarnaast allerlei andere leerkrachten; voor muziek, gym, Engelse les, in de bibliotheek etc. Volgens ons is het niet alleen de nieuwbouw die de financiële problemen veroorzaakt, er wordt ook niet echt bezuinigd op leerkrachten…. Alhoewel ze al een heel eind meekomen met hun Engels, gaan er natuurlijk nog heel veel dingen langs Saba en Birge heen. Wij vinden het niet zo heel erg dat de uitgebreide bijbel verhalen en preken hun ene oor in en andere oor uitgaan maar sneu was bijvoorbeeld wel dat Saba een strafpunt kreeg omdat ze niet begrepen had dat ze op een bepaalde dag haar leesschrift mee naar school moest nemen. Onze gestructureerde, verantwoordelijke Saba die een strafpunt krijgt (en tja, 3 strafpunten betekent dat je een keer niet mee mag doen met “fun time”). Birge kent inmiddels het klappen van de zweep en weet precies dat als ze op vrijdagochtend in de schoolbus haar dicteewoordjes overkijkt, ze 0 of 1 fout heeft in het dictee die dag.

Door de week is er niet al te veel vrije tijd. Saba en Birge zijn iets voor vieren thuis maar doordat voor hun de wekker iedere morgen om half 7 gaat, gaan ze op tijd naar bed (voor 10 uur J). Het begint nu te komen dat ze zo nu en dan een uurtje spelen met een kind dat hier in de buurt woont of dat we na schooltijd bij iemand op bezoek gaan zodat zij met de kinderen kunnen spelen en Marieke met de moeder kan thee drinken. Verder gaan ze 1 keer per week naar kookclub en spelen we regelmatig flesjes voetbal of badminton. Maar het liefst gaan ze op Hyves na schooltijd om daar heeeeel veel smileys te versturen naar hun vriendjes en vriendinnetjes in Varssel. En we bezochten ook al met zijn drieën de nailshop want nadat Birge die had gezien, met die honderden flesjes nagellak in alle kleuren van de regenboog, konden we daar niet meer omheen! Met paarse en blauwe glitter nagellak kwamen ze thuis. Ook toen werden we verrast want juist als je het niet verwacht, blijkt het nagellak meisje, of heet dat manicure?, vloeiend Engels te spreken omdat ze in Amerika heeft gewoond.

Het gareel wordt ook bepaald door Rob zijn werk en Koreaanse les. Inmiddels zijn we er wel achter dat als je een beetje Koreaans wilt leren, en dat willen we vooralsnog, je moet investeren. Rob gaat dan ook drie avonden per week en maakt dan lange dagen, is om half 10 thuis. En Marieke gaat twee ochtenden per week. Dus binnenkort spreken we thuis Koreaans haha. Nee, dat zal echt niet gaan gebeuren want gemakkelijk is anders. Dat zal ongetwijfeld met onze leeftijd te maken hebben maar ook door de complexiteit van de taal. Eerst moet je het alfabet onder de knie zien te krijgen (40 tekens), dit is Rob al wel gelukt. Dan ga je een soort rebus oplossen en weet je enigszins wat er staat (maar het klasje is dan al weer verder want die kunnen veel sneller lezen). Maar ja, wat betekent het dan? Marieke haar lerares spreekt nauwelijks Engels dus zie er dan maar eens achter te komen. Uiteindelijk doe je dan een poging om het woord uit te spreken en kijken ze je vragend aan omdat je het niet goed (genoeg) uitspreekt. Om het nog leuker te maken heb je ook met beleefdheidsvormen te maken en is je taalgebruik afhankelijk van degene tegen wie je het hebt. En dan niet alleen of die persoon ouder of jonger dan jou is maar bijvoorbeeld ook of het je eigen familie of je schoonfamilie is. Nou, Marieke snapt er al bij al nog helemaal niets van maar dat zal hopelijk beetje bij beetje wel komen. Ze zit in een klasje met 15 vrouwen, die allemaal al langer deze beginnerscursus volgen, of voor de tweede, of zelfs derde, keer en op zich lijkt het niveau wel aan te sluiten. Want het is voor buitenlandse vrouwen die met een Koreaan getrouwd zijn (de meesten vanuit de Filipijnen, China of Vietnam en door een huwelijksbureau….) en we leren alles over de keuken, winkels en de schoonfamilie.

Rob zit met zijn werk in een volgende fase. Na de zomer kwamen er de nodige Koreaanse lijken uit de kast waardoor hij zich sterk afvroeg of het onbetrouwbaarheid of cultuurverschillen zijn. Het zal beide zijn. Want alhoewel Koreanen niet zozeer opzettelijk onbetrouwbaar zijn, kan je als Westerling niet van hen op aan door hun compleet verschillende zienswijze en aanpak. De klant roept en zij draaien no matter what. Alles kan waarbij erg op korte termijn gedacht en ad hoc gehandeld wordt. En dus ontstaan er vaak direct problemen zodra iets uitgevoerd moet worden. Alhoewel dat meer hun problemen en niet zozeer die van Rob zijn, moet hij ze daar wel keer op keer op wijzen. En continu worden de grenzen en mazen van het net opgezocht. Pas als je op je strepen gaat staan, of je hiërarchie troef inzet, leggen ze zich er bij neer. Dit maakt dat Rob met het nieuwe bedrijf twee stappen voorwaarts en weer een stap terug maakt. Of soms ook wel andersom. En daarbij is het niet altijd simpel om aan de Duitse directie uit te leggen dat sommige zaken – die in Europa voor de hand liggend zijn – hier echt niet zo gemakkelijk gaan. Kortom; wel zoeken naar de juiste weg en manier waarmee alle partijen voldoende uit de voeten kunnen. Aerzen Turbo staat aan de vooravond van overname van een deel van de productie. Eerder dan gepland, als gevolg van één van de lijken. De Koreanen bleken dermate gesjoemeld te hebben dat ze in Amerika op de zwarte lijst staan. Dus het is zaak om zo snel mogelijk onder Duitse vlag te produceren zodat de machines (die al besteld zijn; de klant roept en zij draaien….) Amerika in kunnen. Dit betekent voor Rob een verhuizing van kantoor en bedrijf en overname (al dan niet tijdelijk) van zo’n 20 Koreaanse werknemers. En daar komt heel wat bij kijken. Maar al bij al ziet hij het als enorme uitdaging en maakt ook heel veel leuke dingen mee. Zo was hij laatst bij hun Koreaanse leverancier voor China. Na het zakengedeelte werd hij uitgenodigd om thee te proeven. En zo zat hij bij een zakenrelatie in een theehoekje wat hem sterk deed denken aan het restaurantje van Saba en Birge in onze woonkamer en dronk de duurste Chinese theeën uit gouden kommetjes. Er ging een wereld voor hem open! Hij vond zichzelf heel grappig (en was dat ook wel) toen hij na deze middag thee drinken, na vertrek tegen zijn collega zei; “Zo, zullen we nu eerst eens een kopje thee gaan drinken?”

Marieke haar gareel ziet er wat anders uit maar krijgt ook meer en meer vorm. Maar natuurlijk niet te veel want dat was niet de bedoeling J. Met twee ochtenden Koreaanse les, 1 ochtend naar school om Saba en Birge daar Nederlandse les te geven, een dagdeel vrijwilligerswerk in de bibliotheek, sporten en de organisatie van het gezinsleven, de uitstapjes en vakanties en contacten vindt zij het vooralsnog meer dan prima. Het is zalig om weinig verplichtingen te hebben en tijd voor het gezin, voor jezelf en voor het ontdekken van een compleet andere wereld. De eerste contacten zijn inmiddels kennissen en hopelijk worden wat van deze kennissen weer vrienden. En leuk is de enorme internationale diversiteit van deze contacten. Na twee maanden hier hebben we afgelopen weekend voor het eerst Nederlanders ontmoet. In Daejeon wonen verder geen Nederlandse families, alleen deze man die voor Bosch werkt en waarvan het gezin in Seoul woont. Komend weekend gaan we voor het eerst naar de Nederlandse club. Hier zijn 22 gezinnen lid van dus erg veel Nederlanders zijn er niet in Zuid-Korea. Eens per maand wordt een activiteit georganiseerd en wij sluiten zondag aan voor de herfstwandeling. En wie weet valt er een blokje kaas mee te prikken, of een lekker dropje of zo. Nou zijn we niet zo zielig want vorige week ontvingen we nog een kilo drop uit Varssel! En over twee weken komt ons eerste bezoek (die inmiddels een koffer kunnen vullen met onze bestelling). Marieke haar ouders komen drie weken en daar verheugen we ons op. Het voor- en najaar zijn de beste tijden om te bezoeken, de zomer is te heet en de winter wordt enorm koud. Nou wordt Marieke’s vader komende maand 70 dus voor hem een prima aanleiding om in het najaar naar Zuid-Korea te komen!

In september genoten we ook van onze eerste vakantie hier, op het eiland Jeju. Alhoewel wij een iets andere voorstelling hadden van een honeymoon eiland was het erg leuk en zagen we inderdaad veel honeymooners. Deze zijn namelijk gemakkelijk herkenbaar want dragen ofwel dezelfde kleding, ofwel ze voeren elkaar én ze maken nog meer foto’s dan de gemiddelde Koreaan. Met de boot op de ferry gingen we er naar toe. Deze overtocht van 5 uur was al een belevenis want het was inclusief live muziek en karaoke! Oorverdovend hard weliswaar, en natuurlijk begrepen we niets van de Koreaanse gebruiksaanwijzing dus konden alleen de nummers intoetsen maar niet het volume terugbrengen. En laten ze nou Gerard Joling ook op de lijst hebben staan! Karaoke zingen is hier erg populair en begrijpelijk want je wordt er al vrolijk van als je door het raampje een groep jolige Koreanen ziet en hoort joelen.Maar ja, dan kom je op het honeymoon eiland en blijken ook hier gewoon flats te staan. En omdat het Cheosuk (Thanksgiving) was, waren alle leuke hotels de eerste dagen vol en zaten wij eerst twee nachten in die stad met flats. Daarna echter verhuisden we naar een schitterend hotel aan de kust met een fantastisch zwembad (zie Saba haar filmpje.) Saba en Birge wilden het liefst de hele dag bij het hotel blijven, lekker in het zwembad en op en neer in de glazen lift. Ze voelden zich als Sjakie in de chocoladefabriek. Ook door het ontbijtbuffet dat uit talrijke lekkernijen bestond. Het weer werkte goed mee dus het was veel zon, zee, strand en zwembad. Maar ook natuur en cultuur want Jeju bleek inderdaad een erg veelzijdig eiland te zijn. We maakten een serieuze bergwandeling van 4 uur de hoogste berg van Zuid-Korea op (Hallasan), met voor de kinderen paardrijden als beloning in het vooruitzicht als ze niet te veel zouden klagen…. Petje af voor onze dames want er liepen vele Koreanen in blitse outdoor outfits, maar geen kinderen. De volgende dag bleek het hier normaal te zijn om 5 minuten paard te rijden. Past wel in het Koreaanse maar niet in ons plaatje. Dus flink onderhandelen (want paardrijden gebeurt hier niet veel en is enorm kostbaar) om maar liefst een buitenritje van een half uur te maken. Birge was helemaal in haar nopjes.

We klommen naar een kraterrand en bezochten watervallen, grotten en haventjes. Op alle plaatsen mocht Birge op de foto met enthousiaste Koreanen. We denken erover om geld te gaan vragen want die blonde haartjes zijn hier heel wat waard. We zochten schelpen en zwommen in de zee. En bezochten het museum van de “Haenyeo’s”, de duikende vrouwen van Jeju. We boften want er was een zang- en dansvoorstelling en natuurlijk werden wij uit het publiek gehaald om volop mee te doen. Deze haenyeo’s duiken zonder zuurstof naar zo’n 10 meter diepte op zoek naar schelpdieren, zeewier en inktvissen. Dit is hun bron van inkomsten. Een enorm zwaar beroep waardoor er ook minder en minder van deze haenyeo’s zijn omdat de jonge generatie liever in het toerisme of achter de kassa werkt.Op Jeju dronken we ook een biertje met Ingrid en Eric, het Vlaamse gezin dat ook op TCIS zit. Zij bleken hun vakantie ook op Jeju door te brengen. Voor ons en leuk om in de eigen taal te kunnen spreken (alhoewel we dat thuis natuurlijk ook doen) en ook om hun ervaringen te horen. Zij wonen hier inmiddels zo’n anderhalf jaar. Ook Jeju heeft een eigen delicatesse en dat is zwart zwijn. Erg bijzonder vonden we het weliswaar niet, het smaakte net als een gewoon speklapje, maar het was aanzienlijk aangenamer dan de aal en meelwormpjes. Na twee maanden Zuid-Korea is Birge haar restaurant top 5: 1) Dunkin Donuts 2) Paris Baquette 3) Pizza Hut 4) Tous les jours (= gelijk aan Paris Baquette) en dan eindelijk op 5) Korean BBQ.

Al bij al hadden we een zalige vakantieweek. Maar thuis was het ook weer leuk want we maakten ons op voor Saba haar 9^de verjaardag. En ook dat was natuurlijk anders dan anders. Het thema voor dit jaar was niet zo moeilijk en voor de vakantie had Saba alle meisjes uit haar klas uitgenodigd voor haar Dutch birthday party. Lang leve de Oud Hollandse spelletjes! We gingen van zaklopen naar aardappelrace naar spijkerpoepen. Tijdens de Nederlandse quiz bleek ons landje niet erg bekend en werd de Hollandse delicatesse (drop) uitgespuugd. Maar het hoogtepunt – in ieder geval voor ons - was het Nederlandse liedjes zingen. Eén meisje kreeg door de koptelefoon een Nederlands liedje te horen (zoals “Ik heb een toeter op mijn waterscooter”) en moest dit meezingen. De rest hoorde alleen haar zingen en moest van een lijstje raden wat zij in hemelsnaam aan het zingen was. Wij hadden de tranen in de ogen zo grappig was het. De Koreaanse meisjes vonden het iets minder grappig want houden er niet zo van om voor gek te staan of iets te doen wat ze niet goed kunnen. Terwijl wij van het ene spelletje naar het volgende gingen, vroeg één van hen ook wanneer ze nou mochten spelen. Al bij al was het een succes en heeft niet alleen Saba genoten maar hoorden we ook van de andere meisjes dat het “the best party” was. Nou ging niet alles even goed want één van hen viel met zakkenlopen en bleek later een gebroken arm te hebben en Rob deed er 3 uur over om de 8 meisjes thuis te brengen….

De volgende dag gingen we op pad voor Saba haar verjaardagscadeau; ze wilde gaatjes in haar oren. Ook dit ging anders dan verwacht. Het duidelijk maken bij de juwelier wat de bedoeling was, was redelijk gemakkelijk met onze “international body language” maar we hadden een soort nietmachine verwacht en niet dat de mevrouw gewoon met de hand de oorbellen door de oren prikte. Saba gaf geen krimp en is helemaal blij met haar paarse sterretjes. Eén ochtend was er even paniek want toen bleek één van de oorbellen eruit. Toen moest Rob er wel even aan te pas komen om het oorbelletje er opnieuw door te drukken.

Tot slot werd er op 26 september in de klas getrakteerd op donuts met Nederlandse vlaggetjes en genoot Saba van alle aandacht vanuit Nederland. Ze kreeg veel e-mailtjes, berichten, Hyves smileys, kaarten en zelfs cadeautjes.

Het contact met Nederland is moeilijk bij te houden. We genieten van de mails, berichten, Skype gesprekken, post en onverwachte cadeautjes. Maar het lukt helaas niet om alles zorgvuldig te beantwoorden.

In ons huis voelen we ons happy. Alhoewel er wel degelijk een beperkt aantal huizen blijkt te zijn, waar vooral de buitenlanders in wonen, is zelfs Marieke blij in onze Taj Mahal flat waar het altijd licht is en we van alle gemakken voorzien zijn. Rob kreeg op zijn verjaardag een BBQ voor op het dakterras en langzaam aan raakt het huis wat aangekleed. Marieke informeerde bij een Koreaanse kennis waar nou leuke spulletjes te koop zijn. Op het internet natuurlijk! Zuid-Korea heeft de snelste internetverbinding ter wereld. Ze adviseerde een Koreaanse site waar je de belangrijkste informatie naar het Engels kan vertalen. Met ons foreign registration number (wij zijn uitgeschreven uit Nederland en staan officieel te boek in Zuid-Korea) lukte het Marieke om te registreren en een hele middag was zij vervolgens zoet om voor Saba en Birge een vloerkleedje, zitzak en kastje te kopen. Want het was een soort EBay en natuurlijk kan ze niet gericht zoeken op “paars vloerkleedje” dus is het klikken – klikken – klikken totdat ze de vloerkleden categorie vindt. Vervolgens door 328 pagina’s heen scrollen om te kijken of er een paarse bijzit. En dan op vertalen drukken en tellen hoeveel van boven paars is. Om dan bij de bestelling weer goed te tellen en maar te hopen dat het ook daadwerkelijk de paarse wordt. Het bestellen was gelukt op donderdag. Vervolgens wordt zij op vrijdag door allerlei Koreanen gebeld. Is het paarse vloerkleedje uitverkocht of willen ze afspreken wanneer het te bezorgen? Dit soort gesprekken stokt dus onverrichterzake. Op zaterdagochtend wordt er drie keer gebeld bij de ingang en één voor één worden de vloerkleedjes, kastjes en zitzakken afgeleverd. En alle in de goede kleur! Hoera. Jullie zullen begrijpen dat Marieke zich helemaal niet nutteloos voelt zo zonder werk. Er zijn zoveel manieren om dingen te bereiken in het leven….

Dit was het voor de maand september. Op naar de maand oktober. De maand waarin Anton en Brigitte/pappa en mamma/opa en oma ons bezoeken. Waarin we onze eerste ervaringen in het dagelijkse leven kunnen delen en hopelijk na-zomeren zodat we de BBQ kunnen aansteken en er op uit kunnen. Dat na-zomeren wensen we jullie in Nederland ook!

Annyeong-hi gyeseyo en tot in oktober!