Er was eens een regenachtige avond in Nederland, het was niet de eerste de afgelopen weken, waarop twee kinderen redelijk op tijd in bed lagen en de wasmachine de laatste was draaide (rekening houdend met enkele dagen droogtijd gezien het vochtige klimaat). Een goede avond voor deel 1 van dit verhaal want het zit er al weer bijna op; onze zomer in Nederland. En alhoewel het misschien anderhalve van de 6 weken ook daadwerkelijk als zomer voelde, was het zeker een warme omgeving waarin we - 3 van de 4 tenminste - de afgelopen tijd doorbrachten. De weken vlogen dan ook voorbij. Vooraf denk je ruimschoots de tijd te hebben, al snel realiseer je je dat je alweer halverwege bent en nog sneller sta je alweer aan de vooravond van vertrek. En hebben we niet eens iedereen, maar wel velen, kunnen ontmoeten.

Eind mei was het de laatste schoolweek op TCIS. Terwijl Saba & Birge iedere dag zo’n drie highlights op het programma hadden, probeerde Marieke voor haar studie opdracht bij de leerkrachten nog wat response op de vragenlijsten te krijgen. Lousy timing, lees lage response. Tijdens het lente concert lieten de klassen nog één keer zien wat ze zoal geleerd hadden de afgelopen periode; Birge op de xylofoon en Saba die in een wel heel rap tempo in vloeiend Amerikaans het optreden van haar klas aankondigde. Na de laatste schooldag hadden ze – tegelijkertijd! – een laatste slaapfeestje bij hun Amerikaanse vriendinnetjes die van de zomer Korea verlaten. Een internationale school heeft veel leuke kanten maar minder leuk is het afscheid moeten nemen omdat zowel klasgenoten als leerkrachten weer vertrekken. Beiden gaan zij na de zomer twee goede vriendinnetjes missen. Het laatste slaapfeestje was er dan ook één met mixed feelings. Wij hadden een avond vrij en gingen het avondleven van onze buurt - Techno Valley - in. Eerst gegeten bij een “Italian and Thailand restaurant”; aparte combinatie en Engels op zijn Koreaans. En toen Duits bier gedronken. In Korea wordt alles met creditcard betaald, ook hele kleine bedragen. En vervolgens krijg je meteen op je telefoon een bericht dat je betaald hebt. Dus toen Marieke eens koffie ging drinken met een vriendin, kreeg ze binnen een minuut repliek van Rob; “Is de koffie lekker?”. Na het Duitse bier echter kreeg hij een afschrijving van een sportwinkel. Een dekmantel voor de Koreaanse man? En met wat voor sportartikel kom je dan thuis na een avond in de kroeg? Voordat iedereen in de zomer weg/uitvloog, organiseerde de Nederlandse club nog een eindejaar BBQ in een tuin in hartje Seoul. De gastheer is werkzaam voor hét Nederlandse biermerk dus met de bar zat het wel goed. Saba en Birge mochten in het logeerbed en hadden weinig moeite met in slaap vallen na de uitputtende laatste week. Alhoewel ook van dit gezelschap diverse mensen van de zomer Korea verlaten, zijn er ook iedere keer weer nieuwe Nederlanders en bleek zo’n beetje de gehele ASML club, circa 10 man, nog een jaar te blijven. ASML doet goed zaken hier. En op één of andere manier gaan de vrouwen en gezinnen Korea gaandeweg toch meer waarderen J

Ons eerste jaar Zuid-Korea werd afgesloten met het inlossen van onze belofte aan Birge. Vorig jaar wist zij er in de onderhandeling uit te slepen dat we nog een keer naar Carribean Bay terug zouden gaan. Dit grootste waterparadijs ter wereld bezochten we vorig jaar mei toen we Rob bezochten om te bekijken of we ons bij hem zouden voegen. Maar toen was het buitengedeelte nog niet open én was Birge nog niet groot genoeg voor alle spectaculaire afdalingen. Om de Koreaanse invasie (zie foto) te ontlopen, gingen we op maandag. Birge was precies 1.30 meter dus mocht van de meest steile glij- en raftbanen. Er was er slechts één waar zij beiden niet van af mochten. Hun ouders hebben helemaal geen last van midlife crisis en gingen hier natuurlijk wel af. Met het hart in de keel. Bovenaan een glijbaan die loodrecht naar beneden valt, werd in een cabine de vloer onder je voeten weggetrokken. Vervolgens schoot je met zo’n noodvaart naar beneden dat je een looping over de kop maakte voordat je in een enigszins normale glijbaan tot normale vaart teruggebracht werd.

Na al deze happenings en evenementen vertrokken de dames in de tweede week van juni richting Nederland. Rob bleef alleen achter en kon een paar weken extra hard werken… In het holst van de nacht vertrokken we met de eerste bus, om half 4, richting vliegveld. De gold membercard kwam goed van pas want op Incheon ontbeten we lekker in de lounge en tijdens de tussenstop in Beijing schoven we aan bij het koffiebuffet. Maar door het vroege vertrek en overdag vliegen werd het wel een uitputtende reis. Na een paar uurtjes hadden we het wel gehad met de spelletjes en filmpjes op het schermpje voor ons. Al helemaal gaar vroeg Birge hoe lang we nog moesten? Nog slechts 7½ uur…. ‘Gelukkig’ raakte de aardige stewardess haar trouwring kwijt dus kon er volop geholpen worden met zoeken. Net toen we erg moe werden, waren we op Schiphol. En was het 3 uur ’s middags. Maar van zo’n weerzien met (o)pa en (o)ma knap je natuurlijk meteen weer op. De auto stond nog bij hen van Rob’s laatste bezoek aan Duitsland/Nederland dus de volgende dag reden we naar de mooie Achterhoek. Welkom in Nederland; meteen een bekeuring voor maar liefst 5 km. te hard rijden. Als je dan, na al die maanden tussen de betonnen flats, aan komt rijden, maakt je hart wel een sprongetje! Het hart van de jarige Jip maakte die middag ook een sprongetje want ze wist wel dat er een verrassing zou komen op haar verjaardag – volgens haar zus nog leuker dan de nieuwe rolschaatsen die ze had gekregen - maar dat Saba en Birge het waren, wist ze niet. We schoven zo weer aan bij de warme vertrouwd- en gezelligheid. De volgende dag bleef het feest want én het was lentemarkt op CBS Varssel, dus we zagen zo’n beetje iedereen terug in een tijdsbestek van 2 uur, én het kinderpartijtje van Jip werd gevierd met een heuse DJ én het Nederlands elftal speelde de eerste EK wedstrijd. Alleen het laatste bleek helaas wat minder feestelijk. Rob keek de EK wedstrijden in het holst van de Koreaanse nachten; door het tijdsverschil was het of 1 uur ’s nachts of 4 uur ’s ochtends dat Nederland speelde. Voor hem was het dan ook niet zo verkeerd dat ze al zo snel uitgeschakeld werden. In Korea begrijpen ze niet dat Guus Hiddink niet de coach van Oranje is. Deze grote held kwam begin juli nog eenmaal als coach naar Korea voor een herdenkingswedstrijd met het elftal dat 10 jaar geleden de halve finale op het WK haalde.

Na dit eerste topweekend gingen Saba en Birge een paar dagen bij opa en oma logeren want het tentamen van Marieke kwam er aan. Na de voorbereiding in Korea en twee dagen hard studeren lukte het prima om de inleiding in de arbeids- en organisatie psychologie te halen. En Saba en Birge bezochten Europa’s grootste speeltuin, de Linnaeushof en ook de kazen en drijvende kelder van Edam. Daarna waren ook de andere opa en oma terug van vakantie dus de volgende EK wedstrijd werd daar gekeken. Na het tentamen kon de vakantie ook voor Marieke beginnen. Met zijn drieën hadden we fijne weken in Varssel. Dit begon met het ophalen van No-No. In het afgelopen jaar was de oppas van Saba’s cavia het huis uitgegaan waardoor No-No wat minder aandacht kreeg en helemaal blij werd –lees veel piepte- van de vele keren per dag dat ze weer door Saba geknuffeld werd of een worteltje kreeg. In deze weken zochten we een nieuw oppasadres en vonden dit bij een oud collega van Marieke. Betekent wel dat No-No eerst nog bij opa en oma gaat logeren omdat de nieuwe oppas juist op vakantie gaat als wij Nederland gaan verlaten maar goed. De volgende stop was de bibliotheek. In de weken daarna waren Saba en Birge vaste klant en hamsterden tientallen boeken. Dat ze het afgelopen jaar niet veel achterstand op hadden gelopen op Nederlandse taalgebied, bleek uit de Cito toets die ze op hun oude school maakten. Komt dat doordat ze zo veel lezen of door de Nederlandse juf in Korea? Volgens henzelf het eerste want in de toetsen zat geen enkel woord dat ze tijdens de lessen gehad hadden. Vooralsnog blijven ze in ieder geval goed op schema. Wat voor Birge haar tijd in Nederland tot een succes maakte, was niet allen het weerzien en spelen met haar vriendinnetjes en vriendjes, het bezoek aan Duinrell maar vooral het ponyrijden op shetlander Blacky. Al de eerste dag thuis moesten de paardrijdlaarzen en cap van de zolder want ze mocht van buurtvrouw Tamara een rondje door het weiland. De maandagen daarna reed ze bij Tamara in het weiland, maakten ze samen rondes door Varssel en viel Birge voor het eerst van een pony toen de grotere Lisa waar ze op reed het op een rengalop richting vriendje Blacky zette om daar aangekomen op de noodrem te gaan staan.

Het weekend ging Saba bij opa en oma logeren want een andere belangrijke belofte aan Birge, waar ze zich al maanden op verheugd had, werd ingelost. Toen Saba met haar vader van de winter naar de bruiloft en familie in Zuid-Afrika ging, mocht Birge ook iets kiezen wat ze heel graag wilde doen. Daar hoefde ze niet lang over na te denken; ze wilde naar Duinrell (vergelijkbaar verhaal als Carribean Bay; een paar jaar geleden geweest maar toen te klein voor vele attracties), mét overnachting. En zo zaten we met zijn drietjes, want er mocht ook een vriendinnetje mee, in een heuse “Duingalow”. Een veredelde stacaravan. Zo kom je nog eens ergens. Het arrangement werd volop benut; op vrijdagmiddag er al naar toe, drie keer zwemmen in het Tikibad en op zondag als afsluiting naar de Mc Donalds. Het is niet voor niets dat Birge haar favoriete vakantieland Nederland is. En wij maar denken dat we hen tot wereldburgers- en reizigers opvoeden J

In de tussentijd had Rob in Daejeon het rijk voor zich alleen wat ook wel eens lekker is als je zo intensief met elkaar samenleeft. Zijn arrangement bestond vooral uit werken met daarnaast een lokale bruiloft en meeting met Willem Alexander. Deze kwam naar Korea voor de World Expo en werd vergezeld door een handelsdelegatie. Voor de gelegenheid was er een congres georganiseerd over water waar Rob naar toe ging. In tegenstelling tot destijds in Swaziland was nu goed duidelijk dat Rob niet de prins was. De bruiloft was op het Koreaans zoals we dat het afgelopen jaar hebben leren kennen; snel, efficiënt en gecontroleerd, inclusief de emoties. Bruiloften vinden hier meestal plaats in “weddinghalls”; grote gebouwen waar zo’n vijf bruiloften tegelijkertijd plaatsvinden. Bij binnenkomst werd hij langs het bruidspaar geleid, om alvast te feliciteren. En de envelop te overhandigen waarop hij een consumptiebon voor de lunch terugkreeg. Vervolgens de ceremonie waarin in zo’n 20 minuten alle onderdelen, in sneltreinvaart, voorbij kwamen; inclusief taart aansnijden en een optreden door een zangeres, beiden zo’n 2 minuten. Al gedurende de ceremonie vroegen de collega’s of Rob vast meeging naar het lunchbuffet. Na de ceremonie met zijn allen langs het buffet waarbij je op een groot scherm de volgende ceremonie kon bekijken. Het bruidspaar zag er weliswaar prachtig uit in traditionele Hanbok maar zien lachen, heeft Rob ze niet veel.

Dan was het in Nederland gezelliger. We genoten van het weerzien met iedereen en de vele (speel)afspraken, feestjes, gezellige avondjes en uitstapjes. Alhoewel de Nederlandse kinderen nog gewoon naar school gingen, verveelden we ons niet. En ook dat het weer niet meewerkte, maakte niet zo heel veel uit. Er kon toch vaak genoeg buiten gefietst en op de trampoline gespeeld worden terwijl Marieke het onkruid om het huis zo veel mogelijk weghaalde. Ons neefje Thomas was met zijn vader over uit Zuid-Afrika en logeerde twee nachtjes bij ons, we gingen naar de tandarts, nieuwe schoenen kopen, het lukte Marieke om een paar keer hard te lopen, een keer een buitenrit te maken met haar paardrijdvriendinnen en twee avonden aan de studieopdracht te werken zodat haar studiegenoot weer verder kon, ze maakte het huis goed schoon, we konden bij verschillende verjaardagen acte de présence geven en Saba mocht mee met de jeugdclub op weekendkamp. Er werd volop gespeeld, bijgepraat en geborreld. En dan is het wel weer fijn dat de kinderen de volgende ochtend vroeg niet naar school hoeven.

Eind juni kwam Rob 10 dagen naar Nederland. Ook hij hoefde zich niet te vervelen. Twee dagen naar Aerzen in Duitsland, twee dagen verjaardag van Birge, een avond met zijn broer voordat die weer terugging naar Zuid-Afrika, een ontmoeting met de Japcie in de Spelerij en met twee vriendenstellen, een kanotocht rond Zutphen met andere vrienden en de dag dat hij vertrok in de buurt van Schiphol nog de verjaardag van (o)ma Git, neefje Jan en Birge. Tussen deze bedrijven door hoopte Rob het zwembad dermate schoon te krijgen dat hij er nog een paar keer in kon zwemmen maar dit bleek te hoog gegrepen. Daar is toch wat meer voor nodig dan drek scheppen en chemicaliën. Maar hij beleefde er wel een prima tijd aan, zo scheppend rond het zwembad. Eén van de grote nadelen in Zuid Korea vinden we de beperkingen in ontspanning. Onze woonomgeving nodigt hier niet toe uit; het behoeft geen uitleg dat het echt een wereld van verschil is om een zaterdag in en om het huis in Varssel aan te rommelen of om een zaterdag op en om onze flat in Daejeon door te brengen. En alhoewel er van alles en nog wat te doen is in Korea moet je er dan wel op uit. Zo’n dag bij het zwembad, in de moestuin, gras maaien of onkruid wieden terwijl de kinderen buiten spelen heeft een therapeutisch effect dat we in Korea missen. Sowieso zet zo’n zomerperiode natuurlijk weer aan tot nadenken. Dat het niet altijd gemakkelijk is, ervoeren we al langer maar op afstand vraag je je nog wat vaker af of de voordelen inderdaad voldoende opwegen tegen de nadelen. En realiseer je je hoe belangrijk je leefomgeving en de mensen om je heen zijn. Het was fijn om te kunnen reflecteren (lees spuien J) met mensen die ons lief zijn. Want ook dat is een groot verschil met Korea waar we optrekken met mensen, weliswaar diverse erg leuke mensen, met wie we geen verleden en geen toekomst delen. Ons verblijf in Korea heeft in al zijn aspecten twee kanten. Zo is het enerzijds bijzonder om zo op elkaar aan gewezen te zijn, anderzijds ook wel eens benauwend en beperkend. Zo is Rob zijn werk enerzijds een enorme uitdaging, anderzijds vaak ook niet bevredigend en vergt het enorm. Zo is het enerzijds een voorrecht om een tijd lang in zo’n andere cultuur door te brengen, terwijl we ons anderzijds altijd buitenstaander voelen. Enerzijds lekker overzichtelijk om op een appartement te wonen, anderzijds missen we het buitenleven en ook de lasten die daarbij horen enorm. Enerzijds luxe dat Marieke tijd heeft voor studie, kinderen en 101 leuke activiteiten, anderzijds ervaart ze het niet werken als een gemis. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Als we goed in onze kracht en ons vel zitten, wegen de ‘enerzijdsen’ maar als dat minder is de ‘anderzijdsen’. Moraal van dit verhaal; het is de kunst om goed in de kracht te blijven!

Rob zijn bezoek en ook Birge haar verjaardag, waren in de (ene) week dat het schitterend weer was. Haar 9^de levensjaar werd ingeluid met twee feestelijke dagen. Even doorbijten bij de juwelier die met niet al te vaste hand twee gaatjes op gelijke hoogte probeerde te krijgen. Zeilbootje varen op een plas in de buurt, BBQ met opa en oma en de buurt en de volgende middag een kinderpartijtje met 12 kinderen. Dat was nog een hele logistiek want Marieke had vooraf eigenlijk helemaal niet bedacht hoe ze al die kinderen op locatie zou krijgen. Het avonturen pad was wat minder avontuurlijk doordat er geen water in de slootjes zat waar je overheen moest slingeren en de helft van de kinderen, inclusief de jarige job, zaten de dagen erna onder de enorm jeukende processie rups uitslag. Maar Birge genoot van alle aandacht en cadeautjes die twee dagen en was in de periode daarna vooral erg druk met haar “Magic Fabric” poppetjes.

Nadat Rob terug was naar Korea, restte ons nog een kleine twee weken. Ook dat werd nog best een logistiek want eigenlijk wilden we nog heel wat mensen zien en dingen doen. We kwamen best een eind maar de laatste dagen, en daarmee jammer genoeg een afspraak met haar oude team, vielen wat in duigen doordat Marieke niet goed in orde was. En groot verdriet erg dichtbij waardoor het toch weer een wat melancholisch, beladen afscheid van Nederland werd. 6 weken waren voorbij gevlogen, tegelijkertijd waren we er ook wel klaar voor om weer te gaan. Vooral omdat we een “normaal” leven misten na alle bezoekjes, ontmoetingen en uitstapjes. Maar misschien ook omdat de zon van Thailand wachtte. Om de overgang van de landelijke Achterhoek naar de Koreaanse metropool wat te versoepelen, en omdat Rob voor zijn werk een training kon geven in Bangkok, hadden we bedacht om elkaar daar te ontmoeten en nog twee weken vakantie in Thailand en Maleisië door te brengen. En zo sluiten we toch weer af met één van de grote voordelen van ons verblijf in Korea!