Het blijkt toch best moeilijk om de kwantiteit van de verslaglegging een beetje op peil te houden; zo langzaam aan verschuift de frequentie van eens per twee weken, naar eens per maand, naar eens per zes weken. En de kwaliteit moet ook iedere keer maar weer blijken. Voordeel van een lage kwantiteit is wel dat je uit heel wat materiaal kunt putten om de kwaliteit een beetje op peil te houden. Want Korea is zeker een land waar je je blijft verbazen, waar we altijd nog/weer nieuwe dingen zien en meemaken - vaak gekke en/of bijzondere - en waar je je zeker niet hoeft te vervelen. Zo denkt Marieke regelmatig bij hier hele normale of dagelijkse dingen; “even een foto van maken”, want zo normaal is het voor ons niet. De rijen met betonnen flats, de hondjes die nu het voorjaar is een kleurtje in plaats van hun winter Nike outfit hebben (van de week zag ze een witte met oranje oren en pootjes!), vrouwen die naast de weg in de berm gehurkt zitten om – in onze ogen – onkruid te wieden voor in hun gerechten, de slaapgrotten in de sauna en de mond & neus kapjes (doet denken aan een varkenshoofd) en enorme zonnekleppen. Nou weet Marieke na driekwart jaar eindelijk hoe ze foto’s van haar telefoon op haar computer kan downloaden dus dit soort dagelijkse taferelen worden nu ook vaker vastgelegd. We zullen er voor de beeldvorming een paar bij de fotoserie voegen.

Inmiddels is het hier, na een zeer korte lente, volop zomer. Overdag loopt de temperatuur op naar zo’n 30 graden. We proberen de airco zo lang mogelijk uit te houden (en de kinderen uit onze slaapkamer J), maar op Rob zijn werk staat deze al enkele weken overdag aan. Ons dakterras hebben we weer in gebruik; in deze betonnen bak staat nu een picknicktafel en de meeste avonden eten we buiten, met uitzicht op de Techno Valley skyline, dat is nog eens wat anders dan het mais van Varssel.Maar eerst nog even terug naar het voorjaar.

Het Oranje bal in Seoul was een mooie happening. Wij zijn niet zo, lees; helemaal niet, van de sjiek maar het was toch wel erg leuk om een keer gekapt, op te hoge hakken en in smoking in de balzaal van het Hyatt aan te schuiven. Het was Rob niet gelukt om een smoking te huren maar wel om er in 3 dagen tijd 1 te laten maken. En om deze 10 minuten voor sluitingstijd op te halen. Marieke ging ’s middags in Seoul naar de kapper voor een feestcoupe en wist, nadat zij onder handen was genomen door de Koreaanse kapster die ook twee keer het haar van Hillary Clinton had gedaan, hoe zij er over 20 jaar uit zal zien (zo als haar moeder!). Gelukkig sliepen we met een Oranje bal deal in het Hyatt zodat Marieke na een uurtje boven haar hakken kon verwisselen. Maar al bij al een erg leuke ervaring met een prachtig versierde feestzaal, zo’n 500 internationale gasten, lekkere (Nederlandse) hapjes en een band die uit Nederland was overgevlogen. Voordeel van de Oranje bal deal was dat we alleen maar met de lift naar boven hoefden, nadeel dat er de volgende ochtend de nodige aspirines aan te pas kwamen. En voor Rob kwam die volgende ochtend wel heel erg snel want hij vloog ’s ochtends vroeg naar Nederland om een training in Duitsland te geven. Op vrijdagavond vroeg Marieke hem nog even zijn ticket door te sturen zodat ze zijn vluchtgegevens had. En wat bleek? Hij had helemaal geen ticket! Alhoewel hij er nog steeds bij blijft dat hij deze wel geboekt heeft. Voor hetzelfde geld had hij zich die zondag nietsvermoedend bij de KLM balie gemeld. Nu vloog hij helaas niet voor hetzelfde geld. De dames bleven nog een dagje in Seoul hangen. Samen met 6 andere dames, 2 grote en 4 kleinere, gingen we naar het Fish café. Het schijnt niet zozeer Koreaans te zijn maar bizar was het zeker. Hier kan je namelijk je voeten laten masseren/schoonmaken door vissen! Na een kopje koffie was je je voeten en plaatst deze in een bak met visjes. Om ze er meteen weer gillend uit te trekken want de visjes vallen meteen aan. Zij eten de dode huidcellen en dit schijnt een prima behandeling te zijn. Het vergt nogal wat zelfbeheersing, maar na 20 minuten (langer schijn je je voeten er niet in te moeten houden; dan eten de visjes te veel van je huidcellen…..) voelen je voeten zacht en soepel. En het gekke is dat zodra de volgende gasten hun voeten in de bak plaatsen, de visjes weer met z’n allen aanvallen. Kennelijk voe(d)t het niet echt. Met de KTX gingen we eind van de middag met 300 kilometer per uur terug naar Daejeon.

Twee weken later waren we weer het weekend in Seoul. Dit keer voor de Kinderkoninginnedag met de Nederlandse club; op zondagochtend zouden er in het Olympisch park oud Hollandse spelletjes gespeeld worden. Er bleek hier nog een hotel te zijn van de Spelen van destijds (nadat we het we museum bezocht hadden, wisten we het weer; 1988, Florence Griffith met haar lange nagels en 9 medailles voor Nederland). Het kamertje was wel heel erg klein maar het uitzicht over het park geweldig en de locatie perfect. We liepen naar de Han rivier omdat Marieke had gelezen dat je hier overal fietsen kon huren. Dat overal viel een beetje tegen en we liepen bijna meer dan dat we fietsten maar uiteindelijk dan toch bij een fietsenverhuur aangekomen die nota bene nog 2 tandems had. De rest van de middag fietsten we langs de rivier waar volop gerecreëerd werd dus volop sightseeing voor ons. In hun voor de gelegenheid opgezette tentjes is men aan het picknicken of barbecueën. Apart hoe onder een groots, donker, enorm lawaaiig viaduct fitnesstoestellen zijn geplaatst; zou ons niet echt lokken om daar eens lekker even te sporten. Nee dan onze fitnessruimte; die nodigt veel meer uit (zie foto)…. Grappig hoe wij weer tot leven komen in het zonnetje terwijl de Koreanen bedekt gaan onder enorme zonnekleppen of paraplu’s (gister zag Rob een vrouw hardlopen met een paraplu!). Nadat we ’s avonds Turks hadden gegeten, inclusief het toetjesbuffet waar Saba & Birge zich misselijk aten aan spekjes die ze onder een chocoladefonteintje konden houden, was de pijp wel leeg. En was het snel stil op het kleine kamertje. De volgende ochtend hoefden we alleen het park door te steken (voor de tweede keer dit jaar alle vier in het oranje gestoken) om bij de steeds groter wordende oranje vlek aan te sluiten. Saba & Birge genoten van het zak- en bliklopen, spijkerpoepen en koekhappen en Birge ging ook nog met één van de kleurwedstrijdprijzen naar huis. Na deze gezellige ochtend gingen we afkoelen in het Olympisch zwembad. We lagen er nog niet in of iedereen moest er uit. Het blijft ons onduidelijk waarom precies maar 10 minuten later mag je er altijd weer in. Met het bezoek aan het Olympisch museum en een erg lokaal diner (lees; niet precies weten wat je aan het eten bent) was ons weekend cultuurhappen compleet.

Na enkele dagen Duitsland, en een nachtje Varssel, was Rob precies op tijd, 10 minuten voor aanvang, terug om bij de opening van het nieuwe bedrijf te zijn van K-Turbo, het bedrijf waarvan Aerzen een deel heeft overgenomen. Op deze locatie gaan zij verder met de productie van aanverwante machines (en verwante als je niet goed oplet). Rob had in het vliegtuig nog een speech voorbereid en mocht in de lange rij, met de gouden schaar en witte handschoentjes aan, het lint doorknippen. En daarna werd er flink uitgepakt met een in Korea erg bekende zangeres, waarvan wij de naam al weer vergeten zijn.Rob kwam terug met rollerskates voor zijn dochters, om te delen in zijn bonus. Want zonder hen in Korea had hij natuurlijk niet zo goed kunnen presteren! Een schot in de roos; sindsdien is onze bovenverdieping in gebruik als skatebaan en gaan de skates mee op uitstapjes. Erg lollig om hen in een traditioneel Hanok dorp te zien rolschaatsen. Inmiddels hebben we ook een echte skatebaan hier in de buurt ontdekt, inclusief hellingen, en na de nodige kamikaze acties van met name Birge lukte het hen al snel om daar op en af te komen. Waarbij de beschermers geen overbodige luxe zijn. Zelf kochten we overigens een Koreaans schilderij, van een volgens de verkoopster bekende kunstenaar J, waar we ook de naam niet meer van weten. Want nu we hier wat langer blijven, is wat wandversiering in al het marmer niet misplaatst.

In het voorjaar stonden de bomen hier ook, weliswaar niet al te lang, volop in bloei. Dit nodigt dan meteen uit tot allerlei “Blossom festivals”. Zoals je-kan-het-zo-gek-niet bedenken-wat hier uitnodigt tot een festival; een lampionnen, luchtballonnen, vuurvliegjes (echt waar), zijdewormpjes, keramiek, of thee festival. Twee weken geleden waren er in Daejeon maar liefst twee; the International food en een Hot Springs festival. Op de eerste zijn Marieke en de meiden geweest, met een groep vriendinnen wat het internationale aspect van het festival aanzienlijk opkrikte. Deze festivals zijn vaak de moeite waard en goed georganiseerd, met festiviteiten, eten, kraampjes, muziek en voor jong en oud wat te doen. We vielen met onze neus in het nationale eten want de kinderen mochten meedoen met een traditionele thee ceremonie, kimchi maken en toen ook nog in klederdracht op de foto. Wat er op het tweede festival te doen was, kunnen we je niet vertellen. En dit weekend is het alweer Family culture festival in Daejeon. Mag je kennelijk alleen als familie heen maar Rob staat niet te springen. Het tomaten en modderfestival missen we helaas van de zomer.

En toen was het in één keer zomer en koelde het eind van de dag, en ’s nachts, niet meer zo af. Dus de dekbedden konden in de kast en de verwarming van de wc bril uit. Saba en Birge zijn al aan de laatste schoolloodjes bezig want 1 juni is hun laatste schooldag. En dan staat er een héééle lange zomer te wachten. Want de nieuwbouw van de school is weliswaar weer opgepakt maar het nieuwe schooljaar gaan ze niet redden….. Dus dit is 3 weken opgeschoven. Erg blij zijn wij daar niet mee. Drie maanden zien te vullen is één maar vervolgens een schooljaar met nauwelijks vakanties (om de drie weken weer in te halen) haalt voor ons toch wel wat krenten uit de pap. De laatste loodjes voelen voor de meiden niet echt zwaar want ze gaan van de ene happening, naar de volgende afsluiting en van het ene optreden naar het volgende schoolreisje. Birge is druk geweest met het schooltoneel. Uiteindelijk was ze namelijk niet alleen zingende bloem, maar ook één van de vier zusjes van de zeemeermin en één van de vier elfjes. En daarmee was Marieke ook druk want er moesten dus drie kostuums gemaakt worden. Dit ging zoals met de Kerstkostuums; alles zeer gedetailleerd en met het handje. Maar wel een prachtige, zingende tulp en een zeemeermin van één en al smile. De dames genoten van de “Spiritual Emphasis Week” waarin ze maar liefst vier keer per dag naar “Chapel” gingen maar dan zonder preek en met veel zingen en spelletjes. Zij genoten, wij waren allang blij dat het 2½ dag en niet een week was. Zelfs bij de afsluitende gym club voorstelling van de week werd er geturnd op hedendaagse doch Christelijke popsongs.

Op kinderdag, 5 mei, was er een internationaal festival op school. Dit maakte zo’n indruk dat Saba al naar Birge opperde dat als we nou nog een heel in plaats van een half jaar blijven, ze volgend jaar nog een keer dit festijn kunnen meemaken. Op dit festival mocht Marieke zelfgebakken koekjes verkopen. Ook wel apart hoe dat dan gaat want dan sta je met 5 moeders achter het kraampje, wat in Westerse ogen ook wel alleen bemand kan worden. Veel aparter was nog dat er een “Marieke’s homemade cookies” kraampje was. Dus toen we arriveerden, dacht Rob dat zij daar koekjes ging verkopen. Maar wat bleek; er waren ook wat internationale etenskraampjes ingevlogen en in één daarvan verkocht de Nederlandse Marieke, een andere Nederlandse Marieke, koekjes. Hoe toevallig kan het zijn? Er blijkt dus nog een Nederlandse in Daejeon te wonen en dan ook nog een naamgenoot. Weliswaar geen generatiegenoot maar een jongere vrouw die hier sinds anderhalf jaar op een Hagwon (naschools instituut) Engelse les geeft.

Saba en Birge gingen de afgelopen periode niet alleen van optreden naar optreden maar ook van de ene sleep-over naar de volgende. Bijna iedere vrijdagavond was het wel raak voor één van hen. Helaas nooit tegelijkertijd en helaas hier geen (fijne Varsselse) oppas dus het is lang geleden dat we een avond met zijn tweeën op pad zijn geweest. Nou heeft het ook zeker wel wat om zoveel met ons gezin samen te doen en hebben de kinderen de leeftijd dat dit ook ’s avonds kan maar zo’n Oranjebal feestje zonder kinderen is toch ook wel heel erg fijn.Afgelopen vrijdag had Saba vier vriendinnen uitgenodigd voor een sleep-over. We konden niet achterblijven nadat zij bij zo’n beetje alle meiden uit haar klas gelogeerd heeft het afgelopen jaar. En daarbij verhuizen twee van haar vriendinnen deze zomer en zullen er volgend schooljaar niet meer zijn. Dus de tijd van afscheid nemen breekt aan. Na een bioscoopbezoek (Mirror Mirror met Koreaanse ondertiteling) en een BBQ op ons dakterras werd er nog uren achter gesloten deur gekletst.En Birge blijft stickeren, volop stickeren. We vragen ons af of ze het Guinness Book of Records al zou halen met haar mega verzameling. Die natuurlijk mee naar Nederland moet. Betekent dat we een kilo minder andere bagage mee kunnen nemen.Onze dochters hebben ook de kinderpagina van de NRC weekeditie gehaald, als razende reporter in het buitenland! Helemaal trots dat hun stukje, met fotootje, in de krant stond. En moeders helemaal trots toen ze op Moederdag te horen kreeg dat Birge haar zo lief vindt omdat ze iedere ochtend vroeg opstaat om hen naar school te helpen en Saba omdat ze hen Nederlandse les geeft, wat ze niet altijd leuk vindt maar wel belangrijk voor als ze straks weer terug naar Nederland gaat. Want ja, die onregelmatige werkwoorden in de verleden tijd die schudt ze nog niet zo uit haar mauw.

Marieke heeft zich de afgelopen periode serieus op de studie gestort. Ondanks de praktische obstakels lukt het toch om het tweede vak te doen. Hiervoor moet ze, met een studiegenoot, een “behoefteanalyse” uitvoeren van een functiegroep om op basis daarvan aanbevelingen te doen voor training & development. Het idee was er wel, namelijk om dit op de internationale school te doen (daarmee hielden de ideeën ook meteen op want op alle andere plekken heeft zij immers een tolk nodig om onderzoek te kunnen doen), maar de studiegenoot vond zij niet via het studieforum. En de schoolvakantie naderde en daarmee de dreiging om te moeten wachten met de opdracht tot na de zomer. Dus, gezien haar specifieke situatie, toestemming gevraagd en gekregen om het onderzoek alleen uit te voeren. Vervolgens op school haar voorstel gepresenteerd om te onderzoeken wat Westerse/Amerikaanse leerkrachten nodig hebben om Aziatische/Koreaanse leerlingen goed onderwijs te bieden. Want 85% van de leerkrachten is Westers (vooral Amerikaans) terwijl 85% van de leerlingen Aziatisch (vooral Koreaans) is! Welke cultuuraspecten spelen hierbij een rol en wat vindt de klant = vooral Koreaanse ouders, belangrijk in het onderwijs van hun kinderen? Ook school ging akkoord maar haast was inmiddels wel geboden. Dus volop aan de slag. En toen meldde zich zo waar een studiegenoot, en wel een Nederlandse vrouw uit Manilla/de Filipijnen. De tweede keer toeval in 6 weken! Want hoe waarschijnlijk is het dat iemand, in hetzelfde schuitje (voor het werk van haar man in het buitenland, met twee kleine kinderen en iets zinvols willen doen), op ongeveer hetzelfde moment aan dit vak gaat beginnen en hetzelfde lange afstand probleem heeft om een studiegenoot te vinden?! Dus de aansluiting en taakverdeling was snel geregeld en via Skype hadden we onderzoek overleg. De afgelopen weken heeft Marieke allerlei leerkrachten, andere medewerkers en Koreaanse ouders geïnterviewd over het internationale onderwijs op de basisschool. Erg interessant; twee culturen die in zoveel aspecten haaks op elkaar staan, twee werelden van verschil. Bijna materie voor nog een boek. Van de zomer hopen we dit vak af te ronden maar er moet nog wel het nodige gebeuren en voor beiden zit een bezoek aan Nederland er aan te komen. En enkele dagen na aankomst in Nederland gaat Marieke tentamen doen voor het eerste vak, waarvoor zij de tentamenronde in april miste. Het houdt haar zeker van de straat.

Maar ook de jeugdcriminaliteit, die na Avenier al snel geheel op de achtergrond was geraakt (op zo nu en dan wat interessante links van oud-collega’s na), ging weer een rol spelen toen zij namens de directeur van de jeugdinrichting in Daejeon, die zij een brief geschreven had, gebeld werd. Er waren nog heel wat telefoontjes door deze Engels sprekende mediator voor nodig (waarin belangrijk was wat ze nou precies wilde maar vooral ook wat haar man precies in Korea deed). Maar uiteindelijk ging zij op bezoek, mét een Koreaanse vriendin want niemand in de instelling sprak Engels…. Daarmee zijn er na kennis- en ervaringen uitwisselen niet bijzonder veel ondersteunende activiteiten die zij zou kunnen verrichten. De jongeren Engelse, of andere les of training geven, zou continu met tolk moeten en het was niet echt haar idee om daar schoon te gaan maken of iets dergelijks (al druk genoeg mee in de Taj Mahal). Maar het was een bijzonder interessant bezoek, bijna materie voor weer een boek. In Zuid Korea zijn 10 justitiële inrichtingen voor jongeren. Deze in Daejeon is gericht op jongeren met psychische en psychiatrische problematiek en niet op ernstig delictgedrag. 200 jongeren verblijven hier. De ontvangst was erg formeel, met veel buigingen en een directeur die weer wilde weten wat haar man precies deed, en met twee managers en de hoofdzuster. Daar zit je dan met je Nederlandse polder kennis en ervaring tegenover vier Koreaanse professionals. We vonden al snel overeenkomsten (zoals de WAIS en DSM4 voor de vakgenoten) maar ook vele verschillen. Waar je overigens niet echt zicht op krijgt. Tijdens de rondleiding oogde de inrichting schoon, ruim en best vriendelijk. Maar een echt beeld krijg je niet. Wat moeilijkere of inhoudelijkere vragen werden ontweken en de vragen die haar gesteld werden, waren vooral in de trant van; hoe doen jullie de was in een Nederlandse inrichting en hoe is het vervoer geregeld? Of er een vervolg gaat komen, is de vraag. Alhoewel het contact en de uitwisseling uiterst correct en vriendelijk waren, overigens werd wel alles op een voice recorder opgenomen, was het ook duidelijk dat ze niet zo goed wisten wat ze met haar aanmoe(s)ten. Marieke heeft toegezegd nog wat informatie toe te zenden, zo was bijvoorbeeld iets wat ze aan het ontwikkelen waren, een risicotaxatie. En daarvan heeft zij er héél wat gezien de afgelopen jaren!

Ook Rob bleef bij/door Aerzen Turbo flink van de straat. En heeft inmiddels niet bijna, maar meer dan genoeg materie voor minstens 3 boeken. Net als in het onderwijs onderzoek van Marieke, spelen cultuuraspecten een enorme rol in het zakendoen en kunnen deze voor de nodige bottlenecks zorgen. Twee verschillende culturen. Waarbij we in het Westen gewend zijn open en direct te communiceren, afspraken te maken, deze gemaakte afspraken - vooral als die vastgelegd zijn - na te komen en als dat niet gebeurt consequenties te laten volgen. In de Koreaanse cultuur is dat wel anders! Lang niet altijd gemakkelijk. Want natuurlijk wil je je niet als een olifant in een porselein kast bewegen maar je wilt ook niet dat er allerlei zaken gebeuren, of juist niet gebeuren, waar je als bedrijf schade door oploopt, gemangeld wordt door klanten die op machines zitten te wachten en je je als persoon over in de maling genomen voelt worden. Dit speelt vooral in de samenwerking buiten het bedrijf, binnen Aerzen Turbo loopt het naar grote tevredenheid. Ook wel met ups & downs maar zeker met een stijgende lijn. Zo wisten ze nu al de ISO certificering te behalen en worden stap voor stap zaken zelf geproduceerd (om zo ook weer minder afhankelijk te zijn van de bovengenoemde samenwerking buiten het eigen bedrijf). Dat Rob in de pauze mee voetbalt of basketbalt blijven de medewerkers raar vinden, maar wordt ook erg gewaardeerd. Dat hij, en zijn Duitse collega, bij personeelsuitjes niet volop Soju meedrinken, wordt minder gewaardeerd want het is hier heel normaal dat je je met collega’s (en je baas) een stuk in je kraag drinkt.

Al bij al moet er voor alle vier in de weekenden wel bijgetankt en -geslapen worden. Saba en Birge slapen soms klokje rond. Dus alhoewel de laatste loodjes bovenal erg leuk zijn, vergen ze ook wel. Vaak gaan we er in het weekend 1 dag op uit en hebben we 1 pyjama dag. Een paar weken geleden reden we naar de kust voor een eerste dagje strand. Alhoewel het net zo ver rijden is als naar Zandvoort, is het verschil dat we niet de laatste 10 (of als je pech hebt 20) kilometer in de file stonden en er maar heel weinig mensen op het strand waren. Want Koreanen houden niet van zon. Wij waren dan ook de enigen met badkleding aan. De meeste andere strandgasten hadden zelfs lange broeken en - mauwen aan. Er zijn die dag, semi stiekem, heel wat foto’s van ons gemaakt; rare buitenlanders. Wij genoten van de eerste stranddag en waren dapper genoeg om ook al in de zee te zwemmen (heel kortdurend maar goed).Vorig weekend bezochten we de World Expo. Een week eerder was deze in Yeosu, in het zuiden van Zuid-Korea, geopend. In augustus waren we in Yeosu en vroegen ons af hoe men in hemelsnaam in Mei voor elkaar zouden hebben wat op de futuristische afbeeldingen en maquettes te zien was. Birge was er van overtuigd dat dit niet zou lukken en we wedden om een stroopwafel. Nou ze heeft de stroopwafel gehad want ze vond inderdaad een plekje achter een tv wat niet geschilderd was en bij het paviljoen van Mexico werd achter een plastic wand nog geboord. Dat was ook het enige wat we vonden, we waren vooral enorm onder de indruk. Hoe ze het doen, vragen we ons wel eens af maar de Koreanen krijgen het voor elkaar om enorme evenementen te organiseren en in no-time uit de grond te timmeren wat er voor nodig is. In dit digitale tijdperk in dit hightech land keken we onze ogen uit. Helaas hadden we het reserveringssysteem ter plekke wat te laat door waardoor we het aquarium moesten missen en bezochten we vooral de paviljoens waar geen enorme rij voor stond. Nederland was daar één van J. En helaas zagen we maar een klein stukje van de K-Pop voorstelling voor de “Big O” omdat onze trein om half 9 vertrok en het avondprogramma toen pas net begonnen was. Je treinreservering krijg je hier op je mobiele telefoon. Voor buitenlanders zijn dit (te) grote opgaven; van de week vertelde een Amerikaanse lerares die al 10 jaar in Korea is nog trots dat het haar gelukt was om zelf een kaartje te reserveren. Ons is het nog niet gelukt. Dus op de heenreis hadden we al wat problemen want we konden degene niet bereiken die de kaartjes voor ons gereserveerd had en wisten zelf het wachtwoord niet. Op de terugreis echter bleken we nog maar 1 van de 4 kaartjes te hebben. Wat bleek; Rob dacht dat hij op zijn telefoon door de kaartjes heen bladerde met het knopje rechtsonder, maar dit was het knopje waarmee je je kaartjes cancelt…. Gelukkig zijn Koreanen erg vriendelijk en behulpzaam naar buitenlanders dus we kwamen toch terug in Daejeon.

Nadat we gister een einde jaar BBQ hadden met een aantal gezinnen waar we veel mee optrekken, gaan we nu aan de laatste schoolweek beginnen. Daarna vliegt iedereen uit, ook wij. Birge haar bezoek aan Duinrell, met mamma en vriendinnetje, is inmiddels gepland dus we kunnen naar Nederland. De dames zullen daar zes weken zijn en Rob komt eind juni tien dagen, o.a. om Birge haar verjaardag te vieren. Dus eens kijken of het volgende verslag van Nederlandse bodem komt. Geniet ook daar van de zon en hopelijk tot binnenkort!