Want zo lang is het al weer geleden sinds onze vorige update; 6 weken.

En zo veel landen – 6 - bezocht Rob in deze afgelopen periode. En vanuit Zuid-Korea kan je nergens over land naar toe dus dat betekende iedere keer vliegen. Nou zaten er maar liefst twee vakanties bij dus het is niet dat je medelijden hoeft te hebben.Waar we in het begin van ons verblijf iedere dag wel een verhaal konden schrijven, is nu merkbaar dat we hier langer wonen; de dagelijks leven weken vliegen voorbij en voordat je het weet ben je er 6 verder.

Nou zou Saba de klok zo 6 weken terug willen zetten en opnieuw met haar vader naar Zuid-Afrika afreizen. Stralend stapte ze die vrijdagavond met hem in de bus om aan een reis van zo’n 30 uur te beginnen. Nou had haar juf voldoende schoolwerk meegegeven en dat deed Saba vooral op de heen- en terugreis zodat ze de tussenliggende week zo veel mogelijk tijd met haar neefjes en in het zwembad kon doorbrengen. Zo stralend als Saba vertrok, kwam Rob het weekend erna terug. De week in de zon aan zee en tussen de wijnvelden had hem zichtbaar veel goed gedaan. Terwijl Saba een dagje met Thomas mee mocht naar de internationale school daar, ging Rob op het strand hardlopen en praatte met zijn broer over hun favoriete onderwerp; aandelen. De bruiloft van zijn nichtje duurde twee dagen. Met een gezelschap van zo’n 50 gasten verbleven zij in een hotel tussen de wijnvelden en met de prachtige bergen op de achtergrond wisselde een nog prachtiger bruidspaar hun beloften uit. Saba en Rob hadden een geweldige week, met veel tijd met de familie, lekkere wijn en eten, zon, zee, strand, zwembad en warme gevoelens van weemoed toen zij weer in “Bokkie” (voor de trouwe lezers!) rondreden. Rob hoorde overigens meteen weer een geluidje wat er niet hoorde te zijn J

In de tussentijd hadden Birge en Marieke het ook prima in Korea. Na geruime tijd zo intensief samen te leven hier, was het niet verkeerd om eens een week “gescheiden” te zijn. Birge genoot van de exclusieve aandacht en mocht bij mamma in bed slapen. En op vrijdagmiddag kwam ze joelend met 4 vriendinnetjes uit de schoolbus, helemaal klaar voor het slaapfeest. Al in het eerste kwartier had er één kauwgom in haar lange, zwarte haar. Lang leve het internet; met pindakaas bleek je het er gelukkig goed uit te krijgen. De vriendinnetjes hadden nog nooit zo lekker gegeten als de Nederlandse pannenkoeken met spek en de woonkamer werd verbouwd tot één groot bed. Eén van de meisjes ging voor het eerst logeren en vond de Barbie film toch wel erg eng. Het werd een intensieve avond. Gelukkig werd er de volgende ochtend uitgeslapen tot half 7… Om 7 uur zaten we al te knutselen en om 8 uur zongen vijf bleke toetjes uit volle borst “Walking in de light of Jesus” tijdens het ontbijt. De rest van het weekend was de koek wel op.Fijn aan deze week was ook het besef dat ook hier vriendschappen ontstaan; als vrouwen alleen werden we goed opgevangen en meerdere keren uitgenodigd om ergens mee te eten.

Rob had een week om te acclimatiseren want vertrok toen weer naar Duitsland voor de managers meeting en – naar hij hoopte - Nederland. Dat laatste schoot er nogal bij in. Dus alleen een bliksembezoek aan de ouders, wat buurt, een avondje met vrienden en broer in Utrecht en gelukkig ook een bezoek aan de Albert Heijn om de wensenlijst van zijn vrouwen in te slaan, en toen weer terug naar Korea. Met een koffer vol koffie, kaas, drop, salmiaklollies, witte chocopasta, leverpastei, Schudde buikjes en plastic hoezen voor Birge haar multomap. Iedere avond vroeg ze hoeveel nachtjes nog en zei ze; “Ik kan niet wachten tot pappa weer thuis is!”. Ze telde de dagen totdat ze haar ultieme stickerboek in de paardenmultomap kon gaan maken met de plastic hoezen die hij bij de Hema zou kopen. De rage duurt voort. Duizenden stickers heeft ze inmiddels, al haar zakgeld gaat er aan op en er gaat geen dag voorbij of ze is met haar boek in de weer. Iedere dag gaat het stickerboek in oma haar gequilte tas mee naar school om in de schoolbus en pauze te kunnen ruilen. Ze weet precies welke sticker ze van wie heeft en er ontstaan allerlei ruilafspraken; hoeveel kleintjes voor een grote etc. Maar ook op school blijft ze, en Saba overigens net zo, zeer enthousiast en actief. Het liefst doen ze overal aan mee en helemaal wanneer er iets extra’s te verdienen valt, is Birge van de partij. Zo bouwt ze thuis allerlei creaties voor “extra credits” of een “free homework pass” (goed voor 1 dag geen huiswerk maken), leert ze op de xylofoon wijsjes uit haar hoofd en zoekt ze op het internet op waarom water blauw is (of lijkt). Ze werken aan het thema “The watery world” maar dat gaat niet helemaal volgens plan. De visjes in de klas gingen dood, de door de juf toegezegde waterslang was te duur en het uitstapje aan het aquarium ging niet door omdat deze failliet was gegaan. Saba haar klas werkt aan het thema gezondheid. Onze avondmaaltijden worden nu geanalyseerd aan de hand van de schijf van vijf, er wordt in de klas “Jeopardy” gespeeld met vragen over gezonde voeding en in haar groepje deed Saba een enquête op school over hoeveel uren iedereen slaapt. Zij heel wat meer dan de Koreaanse kinderen JTijdens de “Spirit week” ging het erom welke klas het meeste school spirit toonde door zich iedere dag volgens een ander thema aan te kleden; in de TCIS kleuren, als hoofdpersoon van een boek (Birge als Sponge Bob) en in mono kleur. Birge kon niet begrijpen dat niet iedereen in haar klas hier voor vol voor ging. In Saba haar klas was dat wel zo; met alle dagen een 100% score wonnen zij een popcornfeestje.Voor de voorjaarsvakantie, drie weken geleden, kregen zij hun derde rapport en in plaats van een bespreking met de leerkracht waren er “student led conferences”. Aan de hand van haar portfolio presenteerde Birge ons alles wat ze tot nog toe heeft geleerd en gedaan. Een map vol opdrachten, werkbladen, foto’s, tekeningen en reflectieverslagen. Daarna volgde Saba. Haar juf had bedacht dat zij het best in het Engels kon doen (de kinderen mochten in hun moederstaal aan hun ouders presenteren) en naast verschillende stations waar Saba ons leerde over magnetisme (wist Marieke allemaal al) geometrie en haar boekverslag liet zien, presenteerde zij haar werk aan de hand van een digitaal portfolio, inclusief zelf gemaakte filmpjes. Bij beiden wisten we niet wat we zagen en hoorden. In een notendop en op prachtige wijze kregen we gepresenteerd waar ze mee bezig zijn. En met hoeveel inzet en plezier. De school mag dan wel te christelijk zijn voor ons, op andere vlakken zijn we heel enthousiast. En Saba en Birge zo enthousiast dat Birge opeens aangaf dat ook zij langer in Korea wil blijven. Het eerder bereikte evenwicht begon te wankelen….

Zonder Rob trokken we er ook op uit. Marieke heeft inmiddels ontdekt dat ze telefoonnummers in haar navigatie kan programmeren, dat is toch heel wat gemakkelijker dan Koreaanse adressen. We bezochten het Ppuri park hier in Daejeon voor een wandeling in de nog koude voorjaarszon. In dit park worden de familie namen en -lijnen uitgebeeld in beeldhouwwerken. We begrepen het niet helemaal – het museumpje was in het Koreaans - maar in Korea zijn er slechts zo’n 300 achternamen en ruim 4000 familie oorsprongen. Bijna de helft van de bevolking heet Kim, Lee of Park. Koreaanse namen zijn uniek in hun compositie. De achternaam wordt eerst genoemd, dan de voornaam. Een achternaam en een “Bongwan” – de plaats van de familie oorsprong – vertegenwoordigen een familie. De voornaam wordt samengesteld door twee lettergrepen; één duidt de generatie van de familie aan en de ander het individu. De namen van kinderen uit een gezin lijken dan vaak ook veel (voor ons te veel) op elkaar; slechts één lettergreep verschil. Gelukkig gebruiken veel Koreanen ook een Engelse naam want die beklijven toch heel wat gemakkelijker dan de Koreaanse samenstellingen!

Marieke ging naar een voorstelling in het concertgebouw (nooit gedacht dat zij nog eens een viool concert zou bijwonen) en een dag met een Turkse vriendin naar Seoul om daar een wederzijde Nederlandse vriendin op te zoeken. Seoul is wat ons betreft een stad waar je wel 100 keer naar toe kan en steeds weer nieuwe dingen kan zien en beleven. Een stad die 24/7 leeft. Hoogtepunt van deze dag was het illegale horloges kopen bij mevrouw Ahn. Dit is hier zo illegaal dat mevrouw Ahn al zenuwachtig wordt op het moment dat ze klanten krijgt. En zo verdacht gaat doen dat zelfs een zeer onervaren, nietsvermoedende politieagent meteen onraad zal ruiken. Als dekmantel heeft ze een sieraden prullaria shopje in een winkelcentrum. Omdat er zoveel controle was de laatste tijd had ze de voorraad niet in haar shopje zelf - anders had ze die o.a. in de koelkast verstopt - maar kwam ermee onder haar trui terug van we weten niet waar ze het verstopt had.

In het weekend gingen we opnieuw naar Seoul, dit keer voor de Ladies night van de Nederlandse club. Maar eerst naar Suwon, een half uur onder Seoul, want daar had Saba een basketbal toernooi. Er deden 5 internationale basisscholen mee en 4 teams van TCIS. Saba had een geweldige dag want haar team won alle wedstrijden. Dit zowel dankzij de coach (Saba haar juf) als de sterspeler die zo goed was dat hij (gecoached door de juf) op moment van voorsprong zijn teamgenoten de bal aanspeelde zodat ook Saba twee keer scoorde.’s Avonds logeerden we bij een Nederlands gezin met ook twee dochters (die weliswaar Nederlands zijn maar beiden nooit in Nederland gewoon hebben!). Het werd een erg gezellige avond. Terwijl Saba en Birge, onder leiding van de oppas, karaoke zongen op de Wii, deden de circa 20 Nederlandse vrouwen dat in de “Noraebang”. Nadat zij in het Islamitische, Turkse restaurant toch wijn hadden gedronken. Karaoke zingen is enorm populair in Zuid-Korea. In 2009 waren er 36.000 noraebangs met een gemiddelde van 1,9 miljoen bezoekers per dag. Een karaoke bar bestaat uit vele zangruimtes van verschillende groottes waar je met je privé gezelschap naar hartenlust kan zingen, gelukkig ook “It’s raining men” en “YMCA”. Tot slot dronken we in Itaewon, de wijk in Seoul waar de meeste buitenlanders wonen, nog een Heineken biertje. Het was St. Patricks dag dus je kon ook groen bier bestellen. Opvallend hoeveel buitenlanders je in deze wijk ziet, in ons dagelijks leven in Daejeon komen we slechts enkel andere Westerlingen tegen. Zo weinig dat je elkaar gedag zegt.

Na deze prima week kwam Rob thuis met zijn koffer vol lekkers (en plastic hoezen). Gek idee wel dat hij even thuis was geweest in Varssel. Het zijn twee zulke verschillende werelden.

Voor de oplettende lezer; met Korea erbij was hij in 3 weken tijd in 4 landen geweest. Twee weken ervoor was hij een dag in China geweest voor een bespreking. Dus nog 1 week en 1 land te gaan. Een week na zijn terugkeer zat hij weer in de bus naar het vliegveld. Dit keer waren we compleet. Saba en Birge hadden een week voorjaarsvakantie (de laatste vakantie voor de zomer) en we gingen naar de Filippijnen. Daar zouden we Rob en Janneke ontmoeten en hun zoons Cas en Timo. Deze vrienden uit Nederland wonen daar al 12 jaar niet meer (dus ook Cas en Timo hebben nooit in Nederland gewoond) en zitten nu bijna 3 jaar in Brunei (op het eiland Borneo). De Filippijnen liggen tussen Korea en Brunei in en ook Marieke en Birge hadden na de Koreaanse winter wel zin in wat zon. Maar die hebben we helaas maar weinig gezien. Geheel niet in lijn met het seizoen hebben we, op de eerste en laatste dag na, regen, regen en nog eens regen plus veel wind en donkere luchten gehad. De regen was zo hevig dat hele delen van het eiland onder water stonden en we zagen hoe de mensen in lager gelegen gebieden hun vee en meubels probeerden op het droge te krijgen. En wij maar klagen dat we niet konden snorkelen…..

De Filippijnen bestaat uit meer dan 7000 (!) eilanden. We vlogen naar de hoofdstad Manilla en toen wij, met vertraging, op vrijdagavond laat daar door de douane gingen, zagen we dat Rob en Janneke net geland waren. Pas om 2 uur ’s nachts waren we in het hotel dus alhoewel het erg leuk was om elkaar weer te zien begon het grote bijpraten pas de volgende dag. Die dag scheen de zon nog en nietsvermoedend begonnen we aan de tocht naar onze vakantiebestemming. Dit was een huis op het eiland Mindoro; met een busje moesten we twee uur rijden naar Batangas en toen met een boot een overtocht van een uur naar dit met palm- en bananen bomen begroeide eiland. In één woord schitterend hoe je de baai van Puerto Galera komt binnenvaren. Schitterend was ook het vakantiehuis, gelegen op een soort klif uitkijkend over de zee, de baai en wat eilandjes in de verte. Wat een contrast met het beton van Korea! We werden opgewacht door de kokkin die de hele week rijst met kip of vis voor ons kookte en door June die allerlei lokaal vervoer voor ons ritselde.De kinderen hadden elkaar al snel gevonden - ze zijn zo goed als even oud - en hebben de hele week samen spelletjes gespeeld, gezwommen, filmpjes gekeken en veel, heel veel gestrand jut. Aan het eind van de week lag er een verzameling waar je een museum mee kunt vullen. Een bittere pil toen er maar 10 stenen en/of schelpen mee mochten (die nu in hun Koreaanse binnen tuintjes liggen, een beetje een vlag op een modderschuit is het wel). Timo was ook al snel volop aan het stickeren terwijl Saba en Cas boven zo stil mogelijk – zo lang mogelijk – op de Nintendo speelden.Ondanks het belabberde weer werd het een erg fijne week, met veel leuke en waardevolle gesprekjes en gesprekken over heden maar vooral toekomst, met tijd voor lezen en spelletjes, gezellig tafelen en uitstapjes met lokale “tjoek tjoeks” en “jeep nies”. En de laatste dag was de regen gestopt en brak de zon door. Dus boot en snorkels huren en toch nog het mooie koraal, grote blauwe zeesterren en allerlei verschillende visjes bewonderen. En grandioos verbranden! Na het snorkelen genoten we verder, met twee flessen Chardonnay, op picture perfect Coco beach. Voor de kinderen echter was het tochtje op de banaan eerder die week het hoogtepunt. In de afgelopen jaren hoeven we maar ergens zo’n banaan te zien, of het grote zeuren begint. En als je maar lang genoeg zeurt….. De vaders hadden een strategie bedacht; de speedboot was niet zo heel indrukwekkend dus met wat tegenhangen van alle 8 moest het toch lukken om in de bochten erop te blijven zitten. Het lukte om er net wat langer op te blijven zitten. Vooral op dit toeristischere strand zagen we twee zeer interessante fenomenen (vonden vooral de dames en de kinderen). De eerste; de 50+, Westerse, niet al te knappe (understatement), type “loser” mannen met aan hun arm een 30-, Filipijnse, knappere dame. Les 1; praat daar niet te hard over want de mannen aan het tafeltje naast je kunnen best uit Nederland komen. De tweede; de “he-she’s”. Diverse exemplaren hebben we uitgebreid bestudeerd; is het nou een man of een vrouw? Vooral Birge vond het erg interessant. Een man met lang haar kan nog, een jurk, make-up en sieraden worden al wat vreemd maar waar komen die borsten dan vandaan?Op zaterdag gingen we terug naar Manilla om daar nog een avond het stadsleven mee te maken. Ook dat was heel wat anders dan het Koreaanse stadsleven; met een cocktail en daarna maaltijd op levendige terrasjes. Na nog een laatste drankje in het hotel namen we na een geweldig leuke week afscheid; de volgende keer zullen we elkaar weer in Nederland treffen.

Door onze vakantie zouden we wel een diner met Mark Rutte missen. Hij zou in Korea zijn voor een topconferentie over nucleaire veiligheid en er was een avond georganiseerd met de Nederlandse gemeenschap. Maar ja, die Catshuisbesprekingen schoten (schieten) niet op. Dus we hebben niets gemist. Minister van Buitenlandse zaken Uri Rosenthal kwam in zijn plaats. Hij bezocht ook, net als Obama, de DMZ. Deze week is het weer onrustig rond Noord-Korea; komend weekend wordt de honderdste geboortedag van Kim Il-Sun, de grote leider, gevierd. Waarschijnlijk vindt dan een controversiële raketlancering plaats. Wat door de Westerse landen als provocatie wordt gezien na de recent gemaakte afspraken. Dat de voedselhulp hard nodig is constateerde Birge haar juf die in de voorjaarsvakantie voor de derde keer Noord-Korea bezocht. Dit keer niet het standaard, gestileerde programma (van Floortje Dessing) maar zij ging in haar eentje, met natuurlijk twee Noord-Koreaanse begeleiders, naar het platteland in het Noorden. Zij trof daar één en al armoede en kwam erg aangeslagen terug. Ze had God iedere 10 minuten bedankt dat ze niet in Noord-Korea geboren is.

De afgelopen twee weken vervolgde ons dagelijks leven zich weer. Met het verschil dat het nu voorjaar is en de temperatuur opeens ’s middags rond de 15 graden is. Tel daar een blauwe lucht en zonnetje bij en het leven ziet er heel anders uit dan enkele weken geleden. We hebben de binnen tuintjes “zomer klaar” gemaakt ( J ) en naast de Filipijnse schelpen en stenen staan daar nu ook aardbeien- en tomatenplantjes in en hebben we komkommer en bloemetjes gezaaid. De Varsselse moestuin is het niet maar voordeel is wel dat we dit jaar weinig slakken en hazen verwachten.

Op Rob zijn werk is en blijft iedere dag weer zat te beleven. Zijn relativeringsvermogen komt hier erg goed van pas, maar schiet snel te kort zoveel is er van nodig! We kunnen er vaak met ons hoofd niet bij wat er allemaal gebeurt en hebben de hoop maar laten varen dat we het op een dag zullen begrijpen. Maar zo stapje voor stapje, en vaak 2 stappen voorwaarts en 1 terug, heeft Rob wel het idee dat het steeds beter gaat en zaken meer en meer in eigen handen komen. Ook letterlijk doordat ze nu de nieuwste machine (naar Aerzen ontwerp) zelf produceren en daarin niet meer afhankelijk zijn van het Koreaanse bedrijf. Het is moeilijk om wat stabiliteit te creëren, met zo vaak onverwachte, meestal onplezierige gebeurtenissen, maar zo langzaam aan komen op de sleutelposities de juiste mensen. Nieuw voor de medewerkers hier is de maandelijkse bijeenkomst waarin de resultaten gepresenteerd worden en zij vragen kunnen stellen. Beiden zijn nogal onwennig voor de meesten. Voor Rob was weer onwennig dat er twee salarisschalen voor dezelfde functies blijken; één voor mannen en één voor vrouwen. Als Westerling ben je geneigd dit soort – in onze ogen – onzin meteen af te schaffen maar voordat je het weet tast je diepgewortelde normen en waarden aan wat je niet in dank afgenomen wordt. Dus natuurlijk pas je je vaak ook aan en laat je bijvoorbeeld inwijdingsceremonies met een varkenskop en héél veel buigingen doorgaan.

Marieke is parttime aan de studie en dat blijkt een prima combinatie met de andere activiteiten. Alleen bleken er wel de nodige obstakels toen zij zich voor het eerste tentamen op wilde geven. Niet alleen bleek het zo’n 200 euro per tentamen te kosten als je dit in het buitenland wilt afleggen (je zal maar faalangst hebben), ook moet je je dan 8 in plaats van 4 weken van te voren inschrijven. Daarmee ging de tentamenronde van begin april aan haar voorbij en moet ze wachten tot juni. Niet zo handig want zo’n tentamendatum is natuurlijk wel een goede stok achter de deur. Het tweede vak blijkt te bestaan uit drie opdrachten en werkstukken. De praktische obstakels hier zijn dat de eerste een praktijkopdracht is; een onderzoek in een bedrijf of organisatie, met vragenlijsten en interviews. Dat wordt leuk in Korea. Het andere obstakel is dat je de opdrachten samen met iemand moet doen. Via het studentenforum kan je een studiemaatje zoeken en hopelijk vinden. Maar ja, wie gaat er ook op ongeveer hetzelfde moment dit vak doen, heeft hetzelfde tempo in gedachten en wil met iemand in Korea samenwerken? Tot nog toe niemand. Kortom; lange afstandsonderwijs kent zeker beperkingen.Marieke heeft ook een brief geschreven aan de directeur van een justitiële jeugdinrichting. Er blijken twee van die inrichtingen in Korea te bestaan en één in Daejeon. Recent stonden er wat artikelen hierover in de Engelstalige krant en naar aanleiding daarvan heeft ze de instelling benaderd met de vraag of ze met haar Westerse ervaring wat zou kunnen betekenen. De brief in het Koreaans laten vertalen en nu afwachten of er een reactie komt. Ze weet dat zo’n anderhalf jaar geleden een Zuid-Koreaanse delegatie een collega justitiële jeugdinrichting in Nederland bezocht. Dus wie weet, kunnen we – ondanks de cultuurverschillen en taalbarrière - van elkaar leren.

Natuurlijk werd er de afgelopen weken de Voice Kids gekeken en wat daar nu voor in de plaats kan komen, weten we eigenlijk nog niet. Suggesties? Want zo’n familie televisie avond is toch wel heel gezellig. We hoorden dat de eerste afleveringen van het programma Peking Express, we kennen het niet en hebben ook nog niet gekeken, zich in Zuid-Korea afspelen.We zijn redelijk actief aan het sporten; Marieke loopt twee keer per week 5 km. en doet aan fitness. Rob ook en heeft het zwemmen weer opgepakt en badmintont of tafeltennist eens per week met twee andere mannen. In de fitnessruimte van ons appartementen complex zijn ook regelmatig grappige dingen te zien. Zo zijn er Koreanen die op de loopband de krant lezen en komt er regelmatig ’s ochtends vroeg een pubermeisje zich voor de spiegel daar opmaken voordat ze naar school gaat. Mag kennelijk niet thuis.De belastingaangifte moet ook gewoon gebeuren. Nou ja, gewoon. In het buitenland verblijvende heb je niet een T maar een M formulier nodig. Heel handig is dat dit niet te downloaden is. Marieke’s vader heeft heel wat kastjes en muren gezien. Erg fijn is ook dat hij veel voorwerk heeft gedaan want ingewikkeld is het wel als je uitgeschreven bent uit Nederland, daar vorig jaar nog wel gewerkt hebt waarbij de één veel langer dan de ander en wanneer je er nog een huis bezit. Voor dat laatste had de gemeente ook bedacht dat we “forensen belasting” moesten gaan betalen. Dus Marieke’s vader weer van het kastje naar de muur. We zijn hem dankbaar!Verder zijn we voor het eerst hier naar de kapper geweest en ook dat was een ervaring. Met veel blingbling, een mevrouw die met een drankjes kaart je bestelling komt opnemen en All you can eat popcorn. Zodra ze gaan knippen moet je wel even opletten want ze spreken geen Engels en houden er wat andere knipideeën op na. De volgende keer wast Marieke haar haar niet vooraf thuis want daardoor liep ze nu de massage mis. En bij het afrekenen drie voor de prijs van één (in Nederland). Ook vonden we een bioscoop in Daejeon met een Engelse website waarop ook staat vermeld of de film in het Engels is of Engels ondertiteld wordt (hier niet zo gangbaar). Dus zo blijven we ons activiteiten repertoire uitbreiden. En voegen daar wat Nederlandse invloeden aan toe; op eerste Paasdag hebben we hier het klootschieten geïntroduceerd. We hadden drie andere gezinnen uitgenodigd voor een Paaslunch en hebben daarna deels tussen de flats maar ook over een beboste heuvel hier vlakbij met een baseball als kloot een route afgelegd. Beetje moeilijk de heuvel/trap op en af, nou weten we waarom dit spel uit de lage landen komt. Halverwege hadden we de paaseitjes verstopt. Daar aangekomen liep een Koreaans jongetje met zijn handen vol chocolade eitjes! Die had ook een leuke middag.

De afgelopen weken hebben we op verschillende momenten de balans opgemaakt en onze toekomst besproken. De zomer komt snel dichtbij en een lang verhaal kort luidt dat we er toch nog niet klaar voor (of mee?) zijn om al terug te gaan naar Nederland. Veel redenen wegen mee in de afweging waarin zwaar weegt dat we er tegen op zagen dat Rob na de zomer in zijn eentje nog een tijd hier zou zijn en de rest van het gezin in Varssel. Maar ook dat de kinderen het erg naar hun zin hebben en langer willen blijven (alhoewel Birge nu toch weer van gedachten is veranderd en liever terug wil L ), dat Marieke happier is met de invulling van haar verblijf de afgelopen periode, dat we nog een hele “things to see” lijst hebben in Korea en omgeving, we ons minder laten frustreren door de beperkingen en vooral genieten van de mogelijkheden, dat we zo de economische crisis in Europa nog even buiten onze deur houden en dat we terug willen gaan met het gevoel dat we de ervaring optimaal hebben benut en beleefd. Van de zomer teruggaan doet daar naar ons idee onvoldoende recht aan. De gesprekken met Rob en Janneke in de Filippijnen hebben zeker bijgedragen aan onze afwegingen en besluit; het was fijn om met lotgenoten, die zoveel herkennen van onze voors en tegens, van gedachten te kunnen wisselen.

In juni komt Marieke met de kinderen een week of 6 naar Nederland en Rob wil halverwege, met Birge haar verjaardag, een bezoek brengen.Maar zo ver is het nog niet. Rob gaat eerst volgende week voor zijn werk naar Duitsland, en hopelijk ook weer even naar Nederland (en de Albert Heijn…). Hij gaat met zijn collega een verkooptraining geven over de Turbo blower die ze in Korea produceren. Er komen zo’n 75 verkopers uit heel de wereld.Voorafgaand vieren we zaterdag het Oranje bal in Seoul. De Nederlandse gemeenschap is hier niet groot genoeg voor een eigen gala maar zij organiseert ieder jaar een groots feest voor de internationale gemeenschap in Seoul. Het is een fund raiser voor enkele Koreaanse goede doelen. Wel iets waar we ons op moe(s)ten voorbereiden want een smoking in Rob zijn maat is hier nogal een probleem en ook Marieke haar garderobe is niet erg ingesteld op dit soort festiviteiten. Saba en Birge mogen weer logeren bij de Nederlandse meiden dus die hebben ook een feestje. En twee weken later wordt voor de kinderen Koninginnedag georganiseerd. Ook zo blijft Nederland toch dichtbij.