De eerste keer 2012 was op 1 en de tweede op 23 januari.

In Zuid-Korea worden twee kalenders gevolgd; die van ons, of solar, maar ook de lunar (maan) kalender. In Noord-Korea is de officiële kalender de “Juche” kalender; deze begint te tellen in het jaar 1912, het geboortejaar van de “Grote leider” Kim Il-sung. Noord-Korea leeft dus inmiddels in het jaar Juche 101. Daar merken wij verder niets van, wel van de Amerikaanse internationale school waar ze naast de ons bekende, Christelijke, feestdagen ook een aantal Amerikaanse feestdagen in eren houden. Al bij al levert dat heel wat feest- en daarmee vaak ook vrije dagen op. Zo gingen we van de Amerikaanse Thanksgiving in november via Kerstmis en Oud & Nieuw naar Seollal (Lunar New Year), vervolgens via Valentijnsdag (groot feest op TCIS) nu naar Samil day – ook wel de March 1st movement - een nationale feestdag in Zuid-Korea waarop de onafhankelijkheid gevierd wordt. 5 mei is hier natuurlijk geen Bevrijdingsdag maar wel nationale kinderdag! Op die dag worden kinderen geëerd. Later die maand wordt ook de verjaardag van Boeddha (prins Siddhartha Gautama) gevierd, hiervoor wordt weer de lunar kalender aangehouden. En dan hebben we de TCIS springbreak in maart nog niet genoemd. Wij vinden het natuurlijk prima zo!

Het tweede Nieuwjaar dit jaar begon voor ons in de besneeuwde bergen in het noordoosten van Zuid-Korea. In de buurt van de DMZ; het grensgebied met Noord-Korea. Maar dat bezochten we al in september in het noordwesten. Van de situatie in en met Noord-Korea merken we hier weinig. Als je er niet naar vraagt, hoor je er nauwelijks wat over. Door de berichtgeving in de Nederlandse kranten blijken wij beter op de hoogte dan de meesten hier. Het lijkt er op dat de situatie al dermate lang gespannen is, dat men er aan gewend is en er geen of weinig aandacht meer aan besteedt. Na het overlijden van leider Kim Jong-il in december gaf men hier desgevraagd aan af te wachten wat er zou gaan gebeuren. De geruchten onlangs dat zoon Kim Il-un omgebracht zou zijn, waren onder de Koreaanse moeders niet bekend. Deze jongste zoon van de “Geliefde leider” is nog jong maar het verhaal gaat dat hij volgens vader de meest geschikte opvolger was omdat zijn oudste zoon betrapt werd toen hij met een vals paspoort naar Japan wilde om daar Disneyland te bezoeken (aantrekkingskracht van westerse invloeden….) en de middelste zoon zou te vrouwelijk zijn. Vorige week werd in Noord-Korea de 70^ste verjaardag van Kim Jong-il, die dus twee maanden dood is, gevierd. Net als overigens ieder jaar nog de verjaardag van de “Eeuwige leider” Kim Il-sung, groots gevierd wordt. Ook vorige week grote militaire parades (met duizenden militairen in bekende ganzenpas) waarbij de leider van het leger beloofde om “de Amerikaanse imperialisten en Zuid-Koreaanse marionetten en verraders te vernietigen mocht het ooit weer tot oorlog komen”. Al bij al worden er niet zoveel veranderingen verwacht nu Kim Il-un leider is, niet in buitenland beleid en niet qua mensenrechten. Volgende week vindt er overleg plaats met de VS over het Noord-Koreaanse atoomprogramma. Hoe en hoe ver het daar mee staat, blijft moeilijk in te schatten.Overigens stond hier in de (Engelstalige) krant het bericht dat er in Amsterdam een Noord-Koreaans restaurant is geopend. Ervaringen horen we graag!

Wij brachten het Lunar weekend door in Seoraksan Nationaal park en de omgeving van Sokcho. Een prachtig gebied met aan de ene kant een kust die ons deed denken aan Zuid-Afrika (met wel als verschil zo’n 30 graden) en aan de andere kant bergen met schitterende rotsformaties. Er was wat sneeuw gevallen dus de 4WD Kia deed goed dienst op de bergwegen die we op weg ernaar toe volgden. Want we waren aan alle kanten gewaarschuwd voor de grootse volksverhuizing die Lunar met zich meebrengt. Heel Zuid-Korea gaat op weg naar familie. Alleen op de terugweg merkten wij daar wat van toen we enigszins in de buurt van Seoul kwamen. Maar daar is het niet alleen met Lunar en Chuseok één grote file; ieder weekend staat het op vrijdag helemaal vast de stad uit en vervolgens op zondag de stad in. Dat is dan wel weer een voordeel van in Daejeon wonen. We horen regelmatig van buitenlanders in Seoul dat ze eigenlijk niet zoveel van Korea zien omdat het zo’n crime is om de stad uit/in te komen.Op weg door de bergen kwamen we door Pyeongchang waar in 2018 de Olympische winterspelen gehouden worden. Naast de diverse aankondigingen was men ook gestart met wegenbouw. Gek idee als je door zo’n dorpje rijdt – waar nog niets is - dat daar over een aantal jaar zo’n mega evenement plaats zal vinden, ook omdat er nauwelijks sneeuw lag. Je zit toch gek te kijken als dat januari 2018 ook zo is.

In het kustplaatsje Sokcho was het duidelijk niet het toeristenseizoen; we waren de enigen die kinderbrommertjes huurden (waar Rob overigens ook prima op paste) en kregen de mevrouw niet zo ver dat ze de IMAX film startte want daar was 20 man publiek het minimum voor. De Koreanen bleken allemaal in het tropische zwemparadijs te zitten. Ongetwijfeld de high light van het weekend voor Saba en Birge (alhoewel de finale van de Voice of Holland nog moest komen) want er was een enorme, indoor, raftbaan. Na een steile afdaling in het donker werd je een enorme koker in gegooid waar je van de ene kant naar de ander werd geslingerd. Spectaculair. Apart is dat zij hiervoor geen reddingsvest aan hoefden, en zelfs zonder ons er in mochten, terwijl je dat in het golfslagbad wel moet (ook wij). Apart ook dat op een gegeven moment iedereen uit het water moet. Dat hebben we al eerder meegemaakt. De één zegt dat dit is om te controleren of er niemand op de bodem ligt, de ander dat het water schoongemaakt wordt en weer een ander dat dit mensen dwingt om even uit te rusten. Tja, zeg het maar.

Ons hotel lag bij de ingang van het nationale park Seoraksan en we hadden een spectaculair uitzicht op de besneeuwde bergen. Daar was ook wel alles mee gezegd want het was een nogal gedateerd, wat sneu, hotel. Er waren niet zoveel gasten dus kennelijk kon het niet uit om de lobby lekker warm te stoken. Meer dan een graad of 15 zal het daar niet geweest zijn. Nou was dit de enige plek met Wi-Fi en natuurlijk moest de finale van de Voice bekeken worden. Dus met onze winterjassen aan en onder een dekbed gingen we er voor zitten. Door de slechte verbinding moest er steeds vaker gebufferd worden. Na een uur of 3 gaven we het op. Rob had op internet al lang gezien wie de winnaar was; Saba kon de verleiding niet weerstaan maar Birge wilde echt nog niet weten wie er zou winnen (meestal is dit andersom).Op Solar Day was de lucht zo blauw als we nog niet eerder gezien hadden (zie de niet gefotoshopte foto’s). De zon scheen maar het was flink koud. In dit meest bekende nationale park van Zuid-Korea bezochten we eerst de het Sinheung-sa tempelcomplex met een enorme stenen Boeddha. Alhoewel het wel klopt wat Saba & Birge erover opmerken (“Alweer naar een tempel? Ze zijn toch allemaal hetzelfde?!”) blijven het kleurige schilderwerk, de boeddha’s, monniken en vaak prachtige liggingen schitterend. In een aantal van deze tempels in Korea kan je ook als gast meedraaien in een “tempelstay”, van een dag tot hoe lang je wilt. Het weekend erna zou Marieke een aantal dagen met een Amerikaanse vriendin dit gaan ervaren, maar doordat de vriendin ziek werd, moesten we dit uitstellen. Op zich wel jammer want ze was wel klaar voor een “back to basic (and to yourself)” ervaring, tegelijkertijd hadden we dan om 4 uur ’s ochtends (tijdstip waarop de dag start voor de monniken) wel de enorme kou moeten trotseren na een nacht op een matje op de vloer. Dus misschien is het niet zo gek dat het naar het voorjaar verschoven is.Na bezoek aan de tempel en een lekker kopje koffie (de monniken gaan ook met de tijd mee) besloten we de kinderen te verleiden (met een Twix) tot een klim naar de top. Dit was een wandeling van een uur of 3 over een stijl bergpaadje. We kochten stijgijzers, wat het voor de kinderen interessant maakte (weet niet of we het met alleen de Twix gered hadden) en gingen op pad. Het bleek een schitterende tocht, via weer een tempeltje halverwege naar Ulsan Bawi een spectaculair uitkijkpunt. Pakezel Rob droeg zijn dochters zo nu en dan op zijn rug en Marieke maakte tientallen foto’s van die enorm blauwe lucht en besneeuwde rotsformaties. De terugweg was een feest want Saba en Birge gingen zoveel mogelijk op een plastic zakje van het steile paadje afglijdend naar beneden.

De terugweg naar huis volgden we de (noordoost) kust met een gevarieerd aanbod onderweg. Na eerst een enorme “Goddess of mercy” op een klif was de volgende stop een Edison (en grammofoon) museum met de derde grootste Edison collectie ter wereld. Nou hadden zowel Saba als Birge het net op school uitgebreid gehad over uitvindingen, en had Saba Edison bestudeerd, dus dat maakte het extra leuk. Deze privé collectie van honderden Edison uitvindingen en meer dan 5000 oude grammofoons is het levenswerk van een Koreaan. Je weet niet wat je ziet! Voor de lunch stopten we in een kustplaatsje waar een enorm cruise schip (nee, niet die van onlangs) op een berg getakeld was om nu dienst te doen als hotel. Een erg raar gezicht, Korea blijft een apart land, bleek ook des te meer later die middag. De rauwe vis mocht niet ontbreken tijdens deze trip. Geen Engelse serveerster of menukaart voorhanden dus we bestelden maar (weer) wat. Birge at alleen sojasaus, Saba een schaaltje rijst en Marieke begon aan een soort noedels (die onder de vis lagen) maar waarvan de toesnellende serveerster aangaf dat dat niet eetbaar was. We blijven buitenlanders in den vreemde! En toen moest het meest bizarre wat we tot nog toe hier gezien hebben nog komen.Nog wat verder aan de kust lag het vissersplaatsje Sinnam met het “Haesindang Penis park”. Saba & Birge stonden niet te springen maar dat mocht toch echt niet ontbreken aan onze Korea ervaring vonden we. We troffen op een prachtig plekje op een klif een park met honderden fallus kunstwerken; in alle soorten en maten. Als kunstwerken, maar ook als bankje, hek paaltjes, fontein, de 12 dieren van de Chinese dierenriem en als vuurtoren in het haventje. Omdat wij de Koreanen leren kennen als zeer geremd en preuts (mits ze niet gedronken hebben) was dit wel een hele aparte tentoonstelling. Want het bleek een serieus iets. In het museum werd de legende uit de doeken gedaan dat sinds een vrijgezelle maagd verdronken was, de vis wegbleef. De lokale mannen kwamen erachter dat wanneer zij reageerden op de roep van de natuur, de vis terugkwam. Ter eren van deze legende was er een “Penis sculpturen festival” en de resultaten worden nu tentoongesteld in het park. Dat het toch wel indruk maakte, bleek toen Marieke enkele dagen later op school kwam en de christelijke, vrijgezelle lerares op middelbare leeftijd van Birge naar haar toe kwam en vroeg; “Nu ik je zie, mag ik je wat vragen? Klopt het dat jullie in een penis park geweest zijn?” Birge had erover geschreven in haar journaal, gek genoeg niet over het Edison museum….

Saba en Birge hadden de rest van de week ook nog vrij en terwijl Rob weer volop aan het werk ging, genoten wij nog van winterse activiteiten met vriendinnetjes en vriendinnen. We ontdekten het Koreaanse sleetje rijden op een schaatsbaan. Op een plankje met ijzers eronder en met twee prikpennen om je voort te duwen hadden we twee middagen veel plezier.Dat weekend behaalde Stefan Groothuis goud op het WK sprint (schaatsen), hij versloeg de Zuid-Koreanen die brons en zilver wonnen!

Op Rob zijn werk blijft het dynamisch J. Op de eerste plaats omdat het computer-systeem waar alle Aerzen locaties mee werken geïmplementeerd werd/wordt. Dit betekende niet alleen een maand lang verschillende ICT collega’s op bezoek om dit proces te begeleiden (inclusief etentjes uit en bij ons thuis) maar vooral de informatie verzamelen om dit systeem te gaan vullen. Omdat de informatie nog (groten) deels van het Koreaanse bedrijf kwam, was deze én incompleet én incorrect. Heel veel uren heeft Rob op wat hij “een enorme Sudoku” noemde, zitten puzzelen. Om de informatie kloppend te krijgen maar ook, of vooral, om over- en inzicht te verkrijgen. Met vele verrassende constateringen. Zijn Duitse collega en hij hebben inmiddels de “verrassing van de dag” uitwisseling want dagelijks blijven zij geconfronteerd worden met onverwachte zaken op allerlei gebied. Gelukkig zijn ze met twee Westerlingen want de Koreaanse acties en gebruiken zijn niet altijd licht te verteren. Dit varieert van plotsklaps niet meer op het werk verschijnen door werknemers tot – in onze Westerse ogen – sjoemelen met allerlei informatie en gegevens. Dit laatste gebeurt hier overigens ook door instanties. Je mag best wat data of gegevens nog aanpassen om de documenten (of contracten) alsnog kloppend te maken. Het eerste – zonder enig aankondiging niet meer op je werk verschijnen – is ook al verschillende keren gebeurd. En ook achteraf durft men dan niet het gesprek erover aan; te confronterend. Nee zeggen, vindt met hier heel moeilijk. Dus dan maar liever niets zeggen. Weliswaar schrijft Marieke deze verhalen, Rob zou een boek kunnen schrijven over zijn werkervaringen. Enerzijds heel leerzaam, anderzijds vergt het een enorm incasserings- en relativeringsvermogen en is en blijft het zoeken naar een weg tussen enerzijds aanpassing en flexibiliteit en anderzijds op je ethische – westerse – hoe je het ook wilt noemen – strepen gaan staan. En is het resultaat enorm veel werk.

En dat is wel eens lastig want niet alleen zit er maar 24 uur in een dag en is er meer tussen hemel en aarde dan werk, ook is er een gezin dat mee is gekomen naar Korea en aandacht vergt en vraagt. En doordat we hier in den vreemde zitten, anders en meer dan thuis. Alhoewel de dames hun draai weer goed gevonden hebben (degene die dat kwijt was…) en zelf volop activiteiten hebben.

Saba en Birge maken via het naschoolse activiteitenprogramma van TCIS kennis met diverse clubs en sporten. Zo zit Saba op girlsscouts en kwam van de week thuis met haar eerste insignes voor op haar groene vestje. En Birge doet mee aan het schooltoneel. Weliswaar in de bijrol omdat de grotere rollen naar de grotere kinderen gaan. Vorige week klaagde een vriendin van Saba over haar rol. Waarop Birge zei; “Jij hebt tenminste een rol, ik ben een dansende bloem!”. Tja, je moet ergens beginnen. Beide dames zitten op taekwondo. In China heb je Kung fu, in Japan Karate en in Korea Taekwondo. Of ze verder komen dan de witte band is de vraag want het vergt nogal wat gecontroleerde bewegingen met vloeiende armslagen en snelle been “kicks”. Het is niet alleen in Zuid-Korea populair; sinds 2000 is het een Olympische sport. Omdat het op TCIS gegeven wordt door highschool leerlingen gaat het niet altijd door. Want tja, die leerlingen hebben het heel druk. Helaas geldt dat ook voor ons potentiële oppasmeisje; ze heeft het te druk met haar studie.Op school zijn Saba en Birge helemaal ingeburgerd. Birge wordt Bridge genoemd en is momenteel heel erg druk met “stickeren”. Haar leven draait om stickers (en op de tweede plaats computer-spelletjes). Het is een ware rage. Alle meisjes hebben stickerboeken; fotoboeken met plastic hoezen waar ze de stickers opplakken en weer afhalen, ruilen en herschikken. De weken dat het Saba en Birge met goed gedrag lukt om geen “streepje” te halen (of een rode kaart, hoe je het noemen wilt), worden beloond met een stickervel. Alhoewel dit voor Birge een enorme stimulans vormt, lukt het haar toch meestal niet.Saba is nadat zij “master of multiplication” werd (lees; de tafels tm 12 onder de knie had) nu volop bezig met staartdelingen. Onlangs was ze tweede met de opdracht om een zo lang mogelijke staartdeling te maken (zie foto). Zij geniet van de meidenactiviteiten en het werken in groepjes. Ook haar horen we inmiddels volop Engels praten met haar vriendinnen en als het aan haar ligt, blijft ze langer dan tot de zomer in Zuid-Korea. Ze zou wel bij pappa willen blijven, die in ieder geval 2012 hier zal zijn.

En ook Marieke heeft haar draai weer gevonden en door de keuzes die we gemaakt hebben – focus op het positieve, verblijf van een jaar en opstarten van studie – geniet ze wel weer van het leven hier. Het vreemde is en blijft vreemd maar voelt minder onbestemd (nu de bestemming duidelijk is?) en het voelt ook wel als luxe om naast alle bijzondere ervaringen ook in rust een studie te kunnen oppakken. Dat blijkt overigens nog niet zo gemakkelijk. Na jaren van veel en snel werken, rapporten scannen en samenvattingen van onderzoeken lezen, valt het tegen om geconcentreerd hele hoofdstukken Engelse tekst te bestuderen. Met het woordenboek erbij want dit soort Engelse terminologie is wat anders dan dagelijks converseren. En het eerste, introductie, vak van Arbeids- en organisatiepsychologie is ook nogal droge kost waarbij in het tweede hoofdstuk alweer de statistiek aan de orde kwam. Help, hoe zat het ook alweer met Cronbach’s alfa, correlaties en validiteit? Even erin komen dus. Maar het voelt zeker als kennis verrijkend en zinvol. En vormt een goede combinatie met de rest van haar activiteiten hier. Ook zij raakt meer ingeburgerd en is vorige week voor het eerst wezen stappen (ladies night) en met o.a. een Koreaanse vriendin naar de jinjilbang (badhuis) geweest. Dus dit keer inclusief tekst en uitleg voor al het bijzonders daar en inclusief een “scrub”. Dat was één keer maar niet weer; met een soort schuursponsje werd zij hardhandig helemaal af geschrobd. En dat vond haar huid niet zo fijn…. De Koreaanse vriendin was een groot deel van de middag bezig met schrobben en wassen, Marieke likte haar wonden in het warme bubbelbad. Dat Koreanen niet snel persoonlijke informatie delen/vragen, bleek overigens wel toen ze Marieke (na zo’n 6 maanden contact nota bene) vroeg; “May I ask you a personal question? What kind of work did you do in the Netherlands?” . Tja, dat soort informatie deel je natuurlijk niet 1-2-3! Op Rob zijn werk voelen mensen zich ook zichtbaar ongemakkelijk wanneer hij op maandag vraagt wat ze in het weekend gedaan hebben.

Ook meer ingeburgerd is Marieke in het waar – wat te krijgen. Na een half jaar weet ze precies waar ze limonadesiroop, speculaas en Hoegaarden witbier kan kopen. En een Duitse vriendin neemt nu lekker brood voor ons mee van de Duitse bakker en een Amerikaanse echte hotdogs van de Amerikaanse legerbasis onder Seoul. Maar we blijven ook nog steeds Koreaanse gerechten uitproberen en sterker nog; door de kookles van Marieke wordt er nu zo nu en dan ook thuis lokaal gegeten, weliswaar niet met veel enthousiasme ontvangen door Saba en Birge en ook van Rob hoeft het niet zo nodig want die krijgt iedere middag op het werk al een lunch met rijst en Kimchi. Vorige week aten we ergens Bibimbap (een Koreaanse gerecht met rijst en groenten) met Kaapse viooltjes en het smaakte prima. Aan het scherpe eten raken we meer gewend, aan de sterke knoflookgeur als je ’s ochtends de lift of fitnessruimte inkomt, minder. We ontvingen overigens het bericht dat in de nieuwe Allerhande het recept van Koreaanse Bulgogi staat, dus ook daarover horen we graag terug.

Ondanks de inburgering blijven we op afstand Nederland volgen. Via de digitale snelweg gaat dit prima; we downloaden de NRC op de I-Pad en kijken onregelmatig het Journaal of P&W. Dus zowel Elfstedenkoorts als Prins Friso in coma volgen we. Maar ook de ontwikkelingen in Varssel. Mooi hoe we onlangs bericht kregen over opborrelend water bij ons zwembad en via foto’s Rob kon zien wat er aan de hand was, maar ook hoe we betrokken kunnen blijven bij de ontwikkelingen rond het wegcircuit.Het actief onderhouden van vriendschappen is nog best lastig door het tijdsverschil. Rob is al helemaal niet van het e-mailen (en/of bellen) en de ervaring met Skype is dat er alleen laagdrempelig contact mogelijk is met degenen die overdag thuis zijn in Nederland. Met onze ouders gaat dat dus prima maar met anderen lastiger.Door Facebook blijft Marieke van een aantal “vrienden” aardig op de hoogte. Maar ja, onlangs las zij een artikel over wat het over je zegt als je actief bent op FB dus persoonlijke informatie deelt zij niet meer J. De post is een verhaal apart. In dit hightech land verwacht je niet dat er weken lang niets en dan in twee dagen maar liefst 3 NRC weekedities arriveren. Dat een kaart er 3 maanden over doet (zal niet aan het laatste traject gelegen hebben; kwam uit Afrika) en een andere brief – met ons juiste adres – retour afzender terugkwam. Marieke haar ouders sturen iedere paar weken een pakket met tijdschriften (de abonnementen op Penny, Kidsweek en Autovisie lopen gewoon door) en dat is elke keer weer een klein feestje. Gisteren helemaal want ook oma is op de hoogte van de sticker rage!

In de weekenden zijn we soms wat meer ingeburgerd, en komen bijvoorbeeld vriendinnetjes van Saba en Birge logeren of nieuwe vrienden van ons eten, maar vaak ook de toerist. Wat dat betreft is er nog van alles te zien en te doen in Korea. We bezochten het Science museum hier in Daejeon en werden daar verrast door/met een Koreaanse stripboeken en -figuren beurs. Deze cultuur – waarbij velen zich geheel uitgedost showen – was ons niet zo bekend. Dus het was eens andersom; normaliter wordt ons, of eigenlijk vooral Birge, gevraagd of ze foto’s mogen maken. Dit keer vroegen wij, of eigenlijk Marieke, of ze foto’s mocht maken. Maar ook het museum zelf was erg de moeite waard, en zo groot dat we maar een klein deel bezochten. In dit deel kon je zelf allemaal experimenten doen en probeerde Marieke over de kop te fietsen wat met een extra zetje lukte tot grote waardering van de Koreanen. De musea zijn hier ongelooflijk goed geregeld, weliswaar meestal weinig tekst en uitleg in het Engels maar prachtige tentoonstellingen met vaak gedetailleerde maquettes, filmpjes, doe-activiteiten en een kindergedeelte. Vorig weekend zagen we in het nationaal museum van Gongju, eens de hoofdstad van Korea’s oudste dynastie; “Baekje”, de vondsten van het graf van een Koreaanse koning dat in 1971 ontdekt werd. Dit werd vergeleken met de Egyptische Toetanchamon. Een schat aan schatten was tentoongesteld. Het nabijgelegen fort had een muur van 2,6 km. waar je geheel overeen kan lopen dus dat was een mooie wandeling in de winterzon.

Afgelopen weekend zagen we Nanta. Deze Koreaanse voorstelling is zo populair dat hij al jarenlang dagelijks draait in Seoul. Maar nu werd er ook drie dagen in Daejeon opgetreden. Het bleek een combinatie van muziek, percussie, acrobatiek, koken en slapstick. Erg leuk, voor alle vier. Op zaterdag gingen we richting Seoul omdat op zondag de Nederlandse club daar in de buurt ging skiën. Deze activiteiten gebruiken we meestal voor een weekendje hoofdstad. Het Samsung Art museum dat we bezochten, bestaat uit drie gebouwen waarvan er één ontworpen is door Rem Koolhaas. De moderne kunst was erg gaaf. Birge haar favoriete kunstwerk was “Atomaus having noodles” van de Koreaanse kunstenaar Lee Dongi. En we gingen naar de H&M en aten Spaans, dat lukt in Daejeon niet! ’s Avonds reden we naar de skipiste. Zuid-Korea heeft zo’n 15 (kleine) ski gebieden. Het was Marieke gelukt om een reservering te maken in de Koreaanse accommodatie daar. Een hele ervaring. Ondanks de westerse prijzen, deed de kamer denken aan de kamers op Marieke’s voormalig werk…. En het was een drukte van jewelste met luidruchtige Koreanen en op de kamer kokende families. Maar wel uitzicht op te piste. Waar tot ’s avonds laat volop geskied, en vooral gesnowboard werd. We sliepen prima op de matjes op de grond en hadden de volgende dag een perfecte ski dag. Met leuke afdalingen, niet de drukte waar we op gerekend hadden, prachtig weer en goede, geprepareerde sneeuw. Ook dit soort activiteiten worden strak gereguleerd; om half 5 was het afgelopen en moest iedereen de pistes af. Twee uur lang worden de pistes dan geprepareerd waarna het avondgedeelte start. Rob herontdekte het snowboarden, met Birge als zwaan-kleef-aan achter hem aan en Saba had al snel weer aansluiting met haar Nederlands/Koreaanse vriendinnetje. Geheel ongevaarlijk is het niet; net als in het verkeer bleken de Koreanen ook op de piste erg onvoorspelbaar. Diverse Nederlanders werden onderuit gesnowboard.

En nu staan Rob en Saba aan de vooravond van een bezoek aan Zuid-Afrika! Rob zijn hele familie zit daar in de winter, zijn broer woont er met zijn gezin. Toen deze destijds vertrok, beloofde Rob aan Saba om hen samen op te zoeken wanneer zij langer dan de geplande anderhalf jaar zouden blijven. Dat werd het geval en volgende week, op schrikkeldag, trouwt Rob zijn nichtje daar. Een uitgelezen gelegenheid om voor het eerst samen op reis te gaan. Saba telt de dagen. Dit doet ze met de advent kalender die ze nog van Kerst heeft, weliswaar zonder chocolaatjes. Ze heeft de deurtjes weer dichtgedaan en telt weer af naar 24! Birge (en ook Marieke) vindt het prima, want zij mocht destijds ook kiezen wat zij dan met mamma samen zou willen doen. Zij heeft dan ook een bezoek aan Duinrell in de pijplijn zitten en is daar helemaal happy mee. En met het slaapfeestje dat we voor volgend weekend plannen.Inmiddels hebben we voor Saba drie zomerjurken van een vriendin geleend en “de kleinste mevrouwen schoenen” gekocht. Die nog steeds te groot zijn.Misschien dus volgende keer een verslagje van haar ervaringen.

Tot dan (of eerder natuurlijk)!