Writers block?Alhoewel het hoog tijd is voor een update – en het ook altijd leuk is om een verhaal te schrijven – is het dit keer wat zoeken naar een begin. Maar de omstandigheden lenen zich ervoor; koude dag, met de voeten op de vloerverwarming, muziekje aan, vanmorgen gesport, geen andere plannen vandaag, kinderen nog de hele middag op school en zat om over te vertellen. Dus maar gewoon beginnen!We kijken terug op intensieve, bewogen weken. Zowel fysiek druk door ons bezoek aan thuis als mentaal druk in onze hoofden. Je maakt wat mee door je leven een andere wending te geven; niet altijd gemakkelijk maar zeker niet saai en zeker wel leerzaam. Natuurlijk leer je veel van een andere cultuur maar bovenal leren we over onszelf.

Na een schitterende herfst en nog vele zonnige dagen in november viel in het tweede weekend van december hier in Korea de eerste sneeuw. En ook in december bleven de zonnige dagen. Erg koud is het (nog) niet; ’s nachts vriest het een aantal graden, overdag is het rond het vriespunt. Door de enorm droge lucht is er niet veel sneeuw en aan je keel en huid merk je dat er te weinig vocht is. Met het vallen van de eerste sneeuw waren we in een nationaal park net buiten Daejeon – Gyeryongsan – voor een Duitse wandeling. Er blijken diverse Duitsers hier in Daejeon te werken, die elkaar regelmatig opzoeken. Rob luncht op woensdagmiddag met enkele van deze mannen, Marieke treft hun vrouwen op diverse plekken. De vrouwen drinken soms een glas wijn bij de lunch, de mannen kennen een café waar je je eigen biertap op tafel krijgt…..

De kerstvoorbereidingen en vervolgens activiteiten op TCIS waren gezellig maar ook zeer tijdsintensief. Zo waren de moeders van Birge haar klas maar liefst 4 dagen bezig met het maken van een kostuum voor de Kerstvoorstelling waarbij de kinderen deze kostuums zo’n 10 minuten droegen. Iedere dag werd Marieke gebeld of ze alsjeblieft kon komen want het was nog zo enorm veel werk. Maar na één middag, waarop ze de kostuums en alle tierelantijnen die eraan werden gehangen met de hand bleken te maken, vond Marieke het wel voldoende. Ze opperde nog om de achterkant sober te houden, dat zou weer het nodige werk schelen, maar dat kon echt niet want de kinderen zouden tijdens de voorstelling namelijk een rondje draaien. Het resultaat mocht er wezen; 21 7-jarige kerstbomen! In Saba haar klas had de klassenmoeder – die dit alles coördineert – het beter aangepakt (in onze optiek) en kostuums van vorig jaar geleend. Rob merkt regelmatig hetzelfde in het werk; er worden besluiten genomen zonder voldoende de consequenties en tijdsinvestering in te schatten. En wie A zegt moet vervolgens ook B zeggen.

Naast de muzikale voorstelling, waarbij Saba op de blokfluit speelde en Birge in perfect Amerikaans een tekst voordroeg, hadden beiden ook in de klas een Kerstfeestje. Al bij al erg gezellig maar op het tandvlees richting Kerstvakantie.Die startten we met een oppas; het onderbuurmeisje dat ook op TCIS zit (en dus Engels spreekt). Ze is nog niet zo oud dus om 10 uur waren we weer thuis van een interessante maaltijd (bij de eerste hap denk je; “Apart, best lekker”. Bij de tweede; “Mwah, blijft het ook lekker?” en bij de derde; “Je moet het geprobeerd hebben”). Hopelijk kunnen we haar vaker strikken (we zouden wel iedere week een avondje op pad willen) maar dat is nog niet zo gemakkelijk want Koreaanse kinderen/jongeren zijn erg druk (met school/studie) en ook Hannah geeft aan dat ze het er eigenlijk niet bij kan doen omdat ze zo druk is. Haar zus is nog veel drukker want die gaat richting Universiteit en stopt nu werkelijk al haar tijd in studeren/voorbereiden voor de toelatingsexamens, ook de hele Kerstvakantie.

Het weekend voordat we naar Nederland vlogen hadden we nog wat Koreaanse collega’s van Rob uitgenodigd voor een lunch bij ons thuis en vervolgens bowlen. We werden overstelpt met enorme cadeaus, en niet alleen voor ons maar ook voor Rob zijn moeder; het is hier bij gelegenheden gebruikelijk dat je ook een cadeau meeneemt voor de moeder van de gastheer. Het werd een gezellige middag maar na deze drukke weken – Rob had bij Aerzen ook niet stilgezeten - was het extra fijn om ’s avonds op de bank de Voice of Holland te kijken. Dat heeft vaak wel wat voeten in aarde; niet alleen moeten we betalen voor de live shows, we moeten ook een tijd bufferen om informatie binnen te halen zodat we weer een stuk verder kunnen kijken. De ene keer hoeft dat nauwelijks, de andere keer doen we twee keer zo lang over de uitzending omdat er steeds gebufferd moet worden.

Met het bezoek aan Nederland in het vooruitzicht, en het veranderende gevoel in de afgelopen periode, hadden we in december al eens de tussenstand opgemaakt en tegen elkaar uitgesproken dat we niet lange tijd in Korea willen blijven. Dat begon met Marieke die zich meer en meer in een soort wachtkamer voelde en zocht naar een betere invulling van haar bestaan hier maar ook Rob kwam tot de conclusie dat de quality of living voor hem en ons onvoldoende is om geruimere tijd hier te verblijven. Teveel factoren die het moeilijk maken om ons hier voldoende gelukkig te voelen. Het verschil is natuurlijk dat Rob zijn werk heeft, dat compenseert wel wat maar niet genoeg. We merkten ook dat deze situatie van ons begon te vergen, en niet op een positieve manier.Wat we in Korea al voelden, werd in Nederland bevestigd.Al bij al hebben we besloten dat een jaar genoeg is om hier als gezin te zijn. Op die wijze hebben we ook het gevoel dat het een goede tijd en ervaring kan zijn en blijven. Want daarom zijn we hier naartoe gekomen! Dit geeft duidelijkheid en rust, op basis hiervan is het gemakkelijk(er) keuzes maken en voor allen prima om de nadelen voor lief te nemen en de voordelen optimaal te benutten. Voor Birge kwam dit niet als een verrassing; het was immers steeds al de bedoeling dat zij één jaar in Korea zou blijven. Voor Rob zijn werkgever, met wie hij dit onlangs besprak, kwam het meer als verrassing en zeker als een probleem. Want hij is super blij met hoe het met Aerzen Turbo gaat dus het was mooi geweest als we hier nog lang en gelukkig zouden blijven.

Ons bezoek aan Nederland was intensief. Je verkijkt je er toch op wat de impact is van bezoeker in eigen land en huis te zijn. Ook hier zijn het de kinderen die weer het gemakkelijkst schakelen; zo fijn en gewoon als ze het vonden om in Varssel te zijn, vonden ze het ook (gelukkig) weer om vervolgens terug naar Daejeon te keren.Ons huis in Nederland stond er prima bij, bijna beter dan toen we er woonden J Met dank aan degenen die er zo goed voor zorgen! Na een lange reis moest Rob meteen de volgende dag naar het hoofdkantoor in Duitsland; om 8 uur ’s ochtends waren we al in de weer om de winterbanden op de Golf te leggen. Wij staken die dag de houtkachel aan, kochten een kerstboom en gingen naar de kapper; fijn weer thuis! Maar ook hectisch en te weinig rust om er van te genieten. Het programma bleek ook meteen te vol dus diverse afspraken werden weer afgezegd. Saba en Birge gingen de volgende ochtend naar hun oude school om daar de Cito toets Nederlands en kerstbakjes te maken. Ze mengden zich weer zo in hun vertrouwde omgeving, mochten ook meedoen met de Kerstviering de volgende avond maar dat vonden wij niet zo’n goed plan. Volgens ons wat te verwarrend. Maar natuurlijk gingen we wel als toeschouwer.Onze telefoon bleek het niet te doen – het lukte ons ook niet om dit te verhelpen – en dat was onhandig maar niet zo verkeerd. Het was intensief genoeg om bij de AH en in Varssel velen te treffen en wat bij te praten. Saba en Birge hebben al hun vriendinnetjes gezien en Marieke enkele maar al bij al was dat bijzonder (eten bij Zusje met 3 oud collega’s, een boswandeling en een laatste avond met lieve vriendinnen) en meer dan genoeg.

Ook omdat we tijdens ons verblijf enkele dagen in Oostenrijk gingen skiën met Rob zijn familie. Dit ter ere van (schoon)mamma en oma’s 75^ste verjaardag. Het was bijzonder om met zijn allen (Rob zijn broer woont met zijn gezin in Zuid-Afrika) een paar dagen in de sneeuw door te brengen. En daar lag zoveel van dat het het skiën, met name voor de kinderen, wel wat in de weg zat. Maar toch hebben opa en oma op de lange latten gestaan! Het was fijn om met Rob zijn ouders en Marc en Katrien te zijn en spreken en om de neefjes en nichtjes te zien genieten van hun samenzijn.

En toen was het de laatste dag van 2011; we vierden Anne haar 75^ste verjaardag en lieten het afgelopen jaar de revue passeren. Veel gebeurd! Op basis daarvan zat goede voornemens voor 2012.Op Nieuwjaarsdag haalden Saba en Birge hun hart, of eigenlijk veel snoep, op tijdens de rondgang door Varssel. ’s Middags sloten we aan bij onze buurt voor een gezellige, warme eerste dag van het jaar. Het was fijn om in Nederland weer zoveel mensen te treffen met wie we een band hebben. Een warm bad, ondanks de grauwe, natte, stormachtige dagen.

Voordat Rob de 3^de terugging naar Korea om weer aan het werk te gaan, werd de wens van de kinderen nog ingelost om een slaapfeest te houden. Saba haar andere wens – cavia Nono bezoeken – was in de week voor Kerst al gelukt. Ze heeft een half uur met Nono kunnen knuffelen en binnen no time zat deze te piepen. Misschien ook door de worteltjes. Dapper en tevreden ging Saba daarna weer mee naar huis; ze had gezien dat het goed ging met Nono.Het slaapfeest was een succes, de dames (12 in totaal…..) hebben genoten, wij ouders hard gewerkt. Een hele logistiek om dit in goede banen te leiden. De slaapkamers van Saba en Birge werden omgetoverd in één groot bed en het feest werd gevuld met pizza’s bakken, zingen, opmaken, een modeshow, filmpje kijken en over jongens praten. Arme Rob; die vertrok de volgende ochtend om 9 uur voor de lange terugreis.

Schokkend was het bericht in die dagen over het noodlottige ongeval waarbij een stier twee broers/boeren uit Varssel doodde. Eén van hen is de man die ons hielp met de tuin en uitgraven van het zwembad. Wat een nachtmerrie, wat een verdriet.

De dag na Rob verlieten ook de dames Varssel om na een avond en nacht bij Marieke haar ouders/opa & oma ook aan de lange terugreis te beginnen. Al bij al doen we er ruim 20 uur over en in combinatie met het tijdsverschil van 8 uur ben je dan wel gaar (en de dagen daarna ook).Op vrijdag waren we terug in Daejeon. Zo konden Saba en Birge het weekend nog wat acclimatiseren voordat ze maandags weer naar school moesten. Rob had al weer wat roerige Aerzen dagen gehad. Het was moeilijk gebleken om vanuit Nederland voldoende feeling/controle te houden, ook omdat zijn Duitse collega dezelfde twee weken afwezig was. Zo had men bijvoorbeeld besloten om de productie een paar dagen stil te leggen (wat meer achterstand kan er nog wel bij…).Januari is/wordt voor hem een drukke maand. Dit door de implementatie van een nieuw computerprogramma en door de officiële opening van het bedrijf vorige week. Voor deze happening was de eigenaar uit Duitsland overgekomen. Het ging er officieel aan toe, met verschillende speeches en het doorknippen van een lint met witte handschoenen aan en gouden scharen. Maar ook met Koreaanse dans en muziek. Veel bereikt in korte tijd (veel meer dan gedacht), veel om trots op te zijn. Rob werd dan ook in de speeches in het zonnetje gezet en Marieke kreeg respect voor haar keuze om met het gezin naar Korea te komen (toen had Rob zijn baas nog niet gesproken J). Maar Saba en Birge stalen de show want die hadden een “Aerzen Turbo cheer” ingestudeerd. En met de belofte van hun vader dat ze 10.000 won zouden krijgen, durfden ze deze uit te voeren voor het publiek.

Enthousiast zijn zij vorige week weer begonnen met school, ook al was het acclimatiseren niet echt gelukt. Ze vonden het fijn om hun juffen, vriendinnetjes en klasgenoten weer te zien en zijn gestart met nieuwe naschoolse activiteiten. Birge doet aan toneel en Taekwondo en Saba aan scouting, handenarbeid en Taekwondo.Helaas ligt er (nog) niet veel sneeuw. Gesleed hebben we al wel maar op een aangelegde baan. Het blijft apart om als enige Westerlingen tussen honderden Koreanen te recreëren en het blijft leuk om te observeren hoe zij dat doen.

Zo ging Marieke vorige week met enkele dames naar de “Jimjillbong”; de Koreaanse sauna. Een hele belevenis. Bij de ingang krijg je een outfit die je sterk doet denken aan een Amerikaanse gevangenis outfit (zie foto). Deze outfit houd je vervolgens aan in de sauna. Waar je op de grond ligt. Naast de sauna’s is er een uitgebreid spa/bad gedeelte met volop warme en koude badjes. Dit is gescheiden dus hier mag de outfit uit. Hier tref je héel veel vrouwen, de ene met allemaal zuignappen op haar rug (om de giftige stoffen uit het lichaam te trekken), de ander ingepakt in plastic (om?). Allen zijn ze enorm aan het wassen en scrubben. Maar het zout dat bij de ingang staat, is niet daar voor maar om je tanden te poetsen want ook dat gebeurt hier uitgebreid. Bijzonder zijn ook de vele slaapruimtes. Hier tref je vooral veel jonge stelletjes; klaarblijkelijk is dit een legitieme ontmoetingsplek voor verliefden (zij in oranje-grijs, hij in blauw-grijs). In alle slaapruimtes is sprake van verschillende gezonde oxidanten, lichtstralen of andere energie en/of gezondheid bevorderende invloeden. Je kon ook in kleine grotjes gaan liggen die wel erg aan een grafkist doen denken maar waar volop gebruik van werd gemaakt. Al bij al een belevenis.

Het is apart hoe je ’s ochtends uit je ene bed opstaat en, na een lange reis, ’s avonds in je andere bed gaat slapen. Alhoewel we niet zo onbevangen als van de zomer naar Korea terugkeerden, voelt het ook hier vertrouwd. Maar omschakelen is het zeker en echt fit zijn we niet na de afgelopen maand.Marieke heeft wat keuzes gemaakt. Voor de vakantie heeft ze bij twee universiteiten geïnformeerd naar mogelijkheden om in het Engels wat bij te gaan studeren. Die mogelijkheden bleken zeer beperkt in Daejeon.Ze heeft zich nu ingeschreven voor Arbeids- en organisatie psychologie bij de Open Universiteit en kreeg gisteren bericht dat het materiaal opgestuurd is. Ze gaat liever tijd investeren in iets interessants en mogelijk zinvols voor de toekomst dan in de Koreaanse taal waar ze straks niets meer aan heeft. Ook al betekent dit zelfstudie. Hopelijk gaat dit wat voldoening en uitdaging geven, iets wat ze de afgelopen periode wel gemist heeft.Rob heeft ook wat keuzes gemaakt, zoals meer sporten, minder focus op het werk, gezonder leven, meer ontspanning. En samen hebben we de keuze gemaakt om in te zetten op een leuke, bijzondere tijd met onze meiden in dit bijzondere land.

Van het weekend, of eigenlijk maandag, begint hier het (Chinese) nieuwjaar. Tijdens dit drie daagse Lunar New Year ga je terug naar je geboortedorp om familie te bezoeken, te buigen voor je ouders en rijstkoekjes te eten.Wij gaan een paar dagen (Rob is twee dagen vrij, Saba en Birge de hele week) naar de bergen in het Noordoosten (Seoraksan).

Het is het jaar van de draak, een symbool voor goed fortuin en teken van sterke kracht.Gunstig voor de komende periode.En een goede afsluiting van dit verhaal.