Dan begin je aan een volgend hoofdstuk.

Iets moeilijker doorheen te komen dan de eerste hoofdstukken van ons verblijf in Korea maar hopelijk geldt datzelfde niet voor het hier volgende verslag!In dit hoofdstuk worden de effecten duidelijk van het/ons leven op een onbekende grond, één die vaak wat onnatuurlijk en soms ongemakkelijk voelt. En dat geeft wel eens een wat onbestemd gevoel, vooral bij Marieke die ook zoekende is naar de invulling van haar verblijf hier. Echt heimwee is het niet, maar dat zal wel weer in het hierop volgende hoofdstuk komen; als we na ons bezoek aan Nederland in januari terugkeren naar Korea….

Na het vertrek van onze (schoon)ouders en opa en oma begin november voelde het eigenlijk pas voor het eerst dat we ook hier in een gareel zitten. Ook hier gaat de wekker vroeg, zelfs vroeger dan we gewend waren, en ook hier is het inmiddels dan nog donker. Alleen hier hebben we geen houtkachel om wat sfeer in huis te brengen, alhoewel de vloerverwarming erg lekker is. En de verwarmde wc bril niet te vergeten! Niet alleen hebben wij weer winterjassen aan, ook de hondjes gaan hier nu modieus gekleed. Omdat bijna heel Zuid-Korea in een flat woont, zie je hier alleen hele kleine hondjes. En nu dus in broek- of joggingpakjes en zelfs met schoentjes aan. Bij de grotere winkelcentra is ook altijd opvang voor de hondjes geregeld, vaak een soort hondencrèche, maar bij onze plaatselijke supermarkt zijn er naast de kluisjes waar je je zware boodschappen in kan zetten, ook kluisjes met luchtgaatjes erin voor honden.

Rob zijn gareel betekende lange, intensieve dagen waarbij hij drie keer per week pas om half 10 thuis was door zijn Koreaanse les. Toen we in het nieuwe hoofdstuk de tussenstand opmaakten en bespraken hoe ons verblijf zo goed en leuk mogelijk in te vullen, was één van de conclusies wel dat 3 avonden Koreaanse les te veel van het goede is. Voor Rob maar ook voor de rest van het gezin (die toch al de sfeer van de houtkachel miste). Helemaal omdat keer op keer bevestigd wordt dat als je een beetje Koreaans wilt kunnen begrijpen en communiceren, je lang en veel moet investeren. Zo ontmoette Rob iemand die al 10 klassen heeft doorlopen en nog steeds niet gevorderd is. En wist Rob deze week op de “pre test” maar liefst 2 van de 50 woorden goed te schrijven. Bij Marieke gaat het niet veel beter. Een nieuwe vriendin van haar had het serieus aangepakt en bij de universiteit een spoedcursus van 10 weken, 4 uur per dag, gevolgd. Ze was nu klaar en geniet weer van de vrije tijd maar biechtte op dat ze haar man niet had verteld dat ze de eindtoets niet gedaan had.

Bij Aerzen Turbo is het ook verre van achterover leunen. Iets waar Rob niet van houdt dus hij is daar wel op zijn plaats. Het besef dat hij bijna een jaar geleden alleen begon, enkele maanden geleden nog met zijn drieën was en inmiddels met circa veertig, geeft nog steeds een kick. Zelfs Marieke voelt een soort plaatsvervangende trots als ze daar in de werkplaats Koreaanse mannen (en vrouwen) ziet met Aerzen jasjes aan. Naast de snelle opstart geniet Rob ook van het leiden van een bedrijf dat productie draait. Waar iets concreets gemaakt wordt, iets wat ook nog eens een mooi product is (lees; combinatie van techniek & elektronica). Niet altijd genieten zijn de nog steeds dagelijkse “verrassingen” uit het verleden. Dat er zo weinig is vastgelegd; dat er nauwelijks handleidingen zijn; dat als er iets is, er nooit updates na aanpassingen gemaakt zijn; dat wat is vastgelegd, standaard niet klopt; dat klanten zeer ontevreden zijn door alle problemen die ze ervaren met het Koreaanse bedrijf en eigenlijk dat er nooit sprake is geweest van enige gestructureerde bedrijfsvoering. Volop werk dus. Dat uitvoerende werk wordt nu gedaan door een aantal werknemers van het Koreaanse bedrijf, dat tijdelijk voor Aerzen werkt, en een steeds groter aantal nieuwe mensen. Zodra die tweede voldoende zijn ingewerkt gaan de eerste, volgens afspraak, terug naar het Koreaanse bedrijf (dat wat anders gaat produceren). Deze maand gaan de eersten terug. Maar ze willen niet! Ze geven aan, via de tolk cq de voormalig Koreaanse lerares van Rob, dat ze veel te blij zijn met het nieuwe management en de nieuwe stijl van werken. Niet alleen buigen ze diep voor Rob maar op het eerste bedrijfsuitje afgelopen vrijdag durfden ze zelfs te zeggen dat hij op James Bond lijkt. Na hoeveel soju (Koreaanse alcohol op basis van rijst, vanaf 20%) dit was, weet ik niet. Hij overigens ook niet meer.

Het gareel van Saba en Birge wordt ingevuld door TCIS, de internationale school. Waar zij, ogenschijnlijk zonder er moeite voor te doen, volop meedoen in de Engelse conversaties en Amerikaanse activiteiten. Ze gaan iedere ochtend met plezier naar school en komen enthousiast thuis. Ze hebben verschillende vriendinnetjes en Birge heeft eigenlijk maar 1 lerares die ze minder vindt; die wekelijks Nederlandse spelling geeft….. Waar wij enerzijds vele goede en leuke dingen zien aan en op deze school, hebben we inmiddels ook al twee gesprekken gevoerd over de sterke nadruk op de Christelijke identiteit. Na Birge is nu ook Saba bijvoorbeeld alle boeken van het oude en nieuwe testament in een soort liedjesvorm aan het opdreunen (dit was zo’n beetje het eerste Engels dat Birge sprak) en wij zijn lang niet altijd happy met de manier waarop het christendom in het dagelijkse onderwijs wordt geïntegreerd. Alhoewel ons bij inschrijving verzekerd werd dat het geen missie school is, blijkt een hoofddoel wel degelijk om hét woord te verkondigen. De manier waarop gaat ons soms veel te ver. Maar anders dan het gesprek hierover aangaan, hebben we niet zoveel keus. Er is geen keuze in internationale scholen hier. Ook dat maakt de grond wel wat ongemakkelijk. En er zal ook geen verandering komen want afgelopen week heeft een Christelijke medische organisatie de school overgenomen. Daarmee is het voortbestaan geborgd, en de christelijke missie ook…

Het gareel wordt aangevuld met de na-schoolse activiteiten van onze meiden. Beiden zaten op de kookclub en Saba deed mee met de touwspringen en toen dit stopte de wetenschapsclub. Hier moest zij bijvoorbeeld in een groepje bedenken hoe een ei van 6 hoog naar beneden te laten gaan zonder dat het op de grond zou breken (mislukt). Omdat Birge wilde paardrijden deed zij geen tweede club vanuit TCIS. Net toen leek dat dit door haar leeftijd hier niet zou gaan lukken, bleek de vertaalster van Rob een oom te hebben die twee paarden heeft, weliswaar een uur buiten Daejeon. Op een zondag werd een bezoek gepland. Rob kreeg vooraf al het gevoel dat er een grootse activiteit werd voorbereid en kreeg gelijk. Er was zo’n 10 man publiek uitgenodigd, hij had het idee dat voor de gelegenheid nog snel het dak van het huis was geverfd en er werd een bijzondere barbecue gehouden waarbij het vlees in dikke bamboestokken werd gebraden. Birge moest dan ook wat loskomen, ook omdat het paard wel erg groot was, maar reed vervolgens met kaasrechte rug door de buitenbak. De oom vond het schitterend; zo’n klein, blond Westers meisje dat bleek te kunnen paardrijden en Birge is dan ook welkom om vaker te komen.Ook Saba bofte want zij had in november drie weekenden achter elkaar een verjaardagsfeestje van klasgenoten. Na twee uitputtende slaapfeestjes was ze zichtbaar opgelucht dat het derde feestje een “gewoon” partijtje was. We vonden het wel wat sneu voor Birge en daarom gingen wij tijdens zo’n partijtje ook wat leuks doen; schaatsen. Dit soort activiteiten blijken hier wel te zijn, Saba ging tijdens een feestje bijvoorbeeld bowlen, maar je moet het echt zoeken of weten. Het zoeken naar de ijsbaan kostte ons ook zeker een uur…. En omdat Marieke haar jas vergeten was, vatte zij flink kou en was dagen ziek. Maar het was wel leuk!

Marieke haar gareel vult zij zelf in. En alhoewel het niet moeilijk is om de dagen te vullen, merkt zij de afgelopen weken wel dat deze invulling niet echt voldoening brengt of voldoende zin geeft. Dat is wel zoeken. Naast daar samen over te praten, is zij ook wat aan het rondvragen hoe andere buitenlandse vrouwen dit zien en doen. Die blijken in min of meerdere mate eenzelfde invulling te hebben waarbij de meesten daar ook wel happy mee of aan gewend zijn. Misschien is het wennen dat de dingen die zij voorheen een beetje erbij deed – huishouden, sporten, activiteiten op de school van Saba & Birge - nu veel meer op de voorgrond staan. Het is natuurlijk ook wel fijn om niet meer zo enorm te rennen als sommige perioden in Nederland, tegelijkertijd mist ze dat rennen ook wel. Je kan hier heel druk zijn maar toch vooral met activiteiten op/voor school, Koreaanse les, cursussen (zoals keramiek of koken), koffiedrinken en lunchen, sporten, huishouden, uitstapjes regelen, winkelen etc. Eén van de vrouwen hier noemde overigens haar wekelijkse bezoek aan de nailshop als invulling. Helemaal gelukkig is Marieke er niet mee. Tijdelijk is het prima maar zij zoekt inmiddels wel naar mogelijkheden voor in het nieuwe jaar.

In november begon ze met Koreaanse kookles. Het Koreaanse eten is geheel anders dan het Westerse. Op de eerste plaats wordt er drie keer per dag rijst en kimchi gegeten. Met veel rode pepers en knoflook, héél veel knoflook. Soms gaan we ’s ochtends om kwart over 7 in de lift al bijna van ons stokje door de geur. Tijdens de kooklessen blijken dit ook, samen met sojasaus en suiker, dé hoofdingrediënten van bijna al het eten te zijn. De lessen zijn erg leuk en leerzaam, vooral ook omdat er heel veel knollen, grassen en gewassen gebruikt worden waarvan je bij god niet weet wat het is, laat staan wat je er mee kan doen, maar ook om van de goed Engels sprekende kookjuf achtergrondinformatie te krijgen over Koreaans eten en cultuur. Maar om nou te zeggen dat het eten lekker is…. We realiseren ons dat het maar net is wat je gewend bent en dat stamppot ook niet echt iets is om trots op te zijn maar het was van de week pas echt genieten toen de pompoensoep “precies zoals thuis” bleek te smaken. In de Koreaanse restaurants bestellen we meestal maar wat, kunnen de kaart toch niet of nauwelijks lezen. Saba probeert dan wel wat dingen uit maar het is dat er altijd witte rijst geserveerd wordt, anders zouden ze niet veel binnenkrijgen.

Op 11 november is het Pepero day in Korea. Een soort Valentijnsdag, bedacht door de grootste supermarkt keten – Lotte Mart – waarbij je aan geliefden chocolade sticks geeft (gemaakt door Lotte Mart…). 11-11-11- was Super Pepero day! Ook in de Nederlandse krant werd beschreven hoe op deze bijzonder datum Zuid-Koreanen massaal bevielen van een baby, of in ieder geval probeerden te bevallen. Het aantal afspraken voor een keizersnede was 20% hoger dan voorgaande jaren. Saba vertelde dat er vorig jaar op het jeugdjournaal kinderen waren die op 10 oktober 2010, 10 jaar werden. Op TCIS was er een meisje dat op 11-11-11, elf jaar werd. Onze herinnering is wat minder speciaal; Marieke reed die dag schade op de auto van haar geliefde (die ze had geleend vanwege de Engelse navigatie).

Ook door de sociale contacten hebben we soms een wat onbestemd gevoel. Het (b)lijkt moeilijk om met Koreanen vriendschappen aan te gaan. Alhoewel zij meestal erg vriendelijk zijn en er in eerste instantie gemakkelijk contact lijkt te ontstaan, blijkt al snel dat je zo weinig gemeenschappelijk hebt dat er een afstand blijft. En in gezelschap wordt er vaak Koreaans gesproken, waardoor je je als buitenlander ook wel buitenstaander voelt. Marieke had onlangs een koffiemorgen van de moeders van Birge haar klas en bleek de enige niet-Koreaanse te zijn. Dat werd een interessante ochtend! Nou was het wel zo dat ze de volgende ochtend door één van hen gebeld werd met een uitnodiging om koffie te komen drinken. Dat was voor het eerst, op Jamie - de vrouw van een collega van Rob- na, dat zij thuis werd uitgenodigd bij een Koreaanse. Bij de koffie werd een glas warm water en zoete aardappel geserveerd. Al bij al hebben we toch vooral contact met de expats hier in Daejeon. En dat zijn er niet zo gek veel, een stuk of 10 (gezinnen). Dus erg selectief kan je niet zijn. Gelukkig zitten er natuurlijk ook leuke mensen bij. Verder zijn we een paar keer naar een activiteit van de Nederlandse club in Seoul geweest en dat voelt wel als een warm bad; zulke leuke mensen die Nederlanders! Marieke ging een dag naar Seoul om kaas te verkopen op een internationale vrouwen bazaar. En bedacht dat ze dat vaker moest doen; zo’n dagje Seoul. Met de hoge snelheids trein is het een uur. Om half 10 liep ze door het centrum van Seoul en dat is echt wel gaaf! Na de bazaar bezocht ze eind van de middag nog een museum en kwam helemaal happy weer thuis (met een tas vol speculaas en hagelslag van de bazaar).

En afgelopen zaterdag vierden we Sinterklaas met de Hamelclub. Alhoewel het Sinterklaasjournaal trouw gevolgd werd via Uitzending gemist kom je toch weinig in de mood omdat verder helemaal niets je aan Sinterklaas herinnert. In tegenstelling tot de meesten van jullie hadden wij dus zeer rustige weken de afgelopen tijd. Maar we hadden de beste man wat onderschat want hij kwam wel degelijk naar Korea! Met de boot over de Han rivier. Hij wist precies welke 30 kinderen hier verbleven en had voor allen een cadeau meegebracht. En natuurlijk pepernoten en chocoladeletters. Dat de pieten geschminkt waren, hadden onze dames meteen in de gaten. Maar was ook gemakkelijk te verklaren. Geen openhaarden en houtkachels immers hier. Al bij al was het een erg gezellige middag met een serieus gesprek met onze dames naderhand.

Een highlight in november was een lang weekend Shanghai. Dat weegt wel weer op tegen dat onbestemde gevoel nu en dan! Rob moest naar Shanghai om Aerzen China tekst en uitleg te geven over de Turbo blower. En Saba & Birge hadden een donderdag en vrijdag vrij. Dus dat kwam mooi uit! Dachten we want het bleek nog heel wat voeten in aarde te hebben om onze visa op tijd geregeld te hebben. Dit begon met de zwart-wit pasfoto van Rob die kleur moest zijn en eindigde met dat Saba en Birge niet de juiste Koreaanse stempels hebben. Lang verhaal kort; op maandag wisten we dat het toch gelukt was met het visum en op woensdagavond zaten we in het vliegtuig. Nog maar net want het was al redelijk krap om na schooltijd op tijd op het vliegveld te kunnen zijn, nooit wetende hoe druk het verkeer richting Seoul is, maar Rob was ook nog wat spullen vergeten dus we moesten ook nog langs het bedrijf. En Marieke was ziek dus al bij al was het een gezellige heenreis. Maar het kwam helemaal goed. Ook omdat we er inmiddels achter zijn dat wij gewoon in een hotel moeten gaan wonen. Het gaat namelijk altijd net niet goed met onze reservering wat vervolgens in ons voordeel uitpakt. Dit keer zwaar in ons voordeel; uiteindelijk sliepen we 4 nachten in de suite op de hoogste = 38^ste verdieping. Op donderdag moest Rob werken en bezochten de dames het aquarium. De vrouw en zoon van Rob zijn Duitse collega Heinrich wonen in Shanghai dus van hem hadden we een lijstje “must sees” gekregen dat we in die dagen netjes gevolgd hebben. Ook Shanghai is een indrukwekkende stad. Qua grootte vergelijkbaar met Seoul maar een compleet ander straatbeeld en ook sfeer. Zo probeerde de eerste de beste taxichauffeur ons meteen af te zetten. Dat zal je in Korea niet snel overkomen.Naast de meeste bekende toeristische sights, waaronder naar de 100^ste verdieping van één van de bekende torens met vanaf daar een gigantisch uitzicht op Shanghai, genoten we van onze suite en het ontbijtbuffet. En gingen we in een ander hotel zwemmen met Saba en Birge en kochten in een klein winkeltje diverse illegale DVD & CD’s. Niet van echt te onderscheiden. We waren uitgenodigd door Aerzen China om bij hun bedrijfsuitje te zijn en hadden een enorm leuke Karaoke avond. Net als in Korea bleek dat een uiterst serieuze aangelegenheid te zijn. Niks vrijblijvend maar een wedstrijd (met geldprijs) met 17 deelnemers. Allen zongen een Chinees liefdeslied. Wij vormden de pauze vulling; de eerste pauze met zijn vieren. Daarna hadden Saba en Birge de smaak te pakken en zongen met zijn tweeën nog een lied. Niet gewonnen maar wel veel waardering van de Chinezen.En het was prachtig, zonnig weer dus al bij al een paar zalige dagen. Het blijft erg bijzonder om dit soort plekken met zijn vieren te ontdekken. Alhoewel we zeker rekening moeten houden met de kinderen en niet van vroeg tot laat door zo’n geweldige stad kunnen struinen, maakt het ook juist bijzonder om met hen nieuwe plekken te bezoeken. En met kinderen kom je ook weer op andere plekken dan zonder. Zoals de Mc Donalds J

Inmiddels komt ons bezoek aan Nederland in zicht. Maar eerst nog volop Kerst(voorbereiding) in Korea. Men houdt hier wel van neon en bling-bling en sinds gister is het rond ons appartementencomplex één groot lampjesfestijn. Op TCIS vinden allerlei Kerstactiviteiten, voorstellingen en feestjes plaats. Dus zijn Saba en Birge druk met blokfluit en Kerstspel oefenen (Saba speelt een engel en Birge een ezel….) en Marieke met kostuums maken en haar gedeelte van de versnaperingen voor de feestjes. Maar eerst gaat Birge nog cheerleaden. Je zit niets voor niets op een Amerikaanse school. Deze week is het twee keer oefenen met de “echte” cheerleaders en dan mag ze zaterdag de basketbal wedstrijd opluisteren. Tja…

Maar ons kerstboompje zetten we op in Varssel, in de buurt van de houtkachel. We vliegen de 19^de dus hebben nog mooi tijd om onze kerstballen van het zoldertje te halen.We verheugen ons op twee weken Nederland, met tegelijkertijd het besef dat het het mogelijk wat moeilijk maakt om begin januari terug te gaan. Maar laten we niet vooruit lopen op het volgende hoofdstuk.

We wensen jullie alvast hele fijne feestdagen en een gelukkig en gezond nieuw hoofdstuk dat 2012 heet!