Onze eerste maand in Zuid-Korea was een goede. Niet alleen door alle nieuwe, meestal leuke, ervaringen in het dagelijks leven maar zeker ook doordat onze verhuizing een wereld aan nieuwe uitstapjes en activiteiten met zich meebrengt. Waar deze in ons eigen landje ook volop voorhanden zijn, vullen de weekenden zich daar toch meestal met andere dingen. Maar hier zijn we vast van plan om zoveel mogelijk van dit land en hopelijk ook de landen in de regio te gaan zien.

Dus al het tweede weekend trokken we erop uit.Zuid-Korea is niet zo gek groot (de grootte van Portugal met 500 km. van Noord naar Zuid en op het smalste punt 220 km. van Oost naar West). Door het werkstuk dat Saba op CBS Varssel nog maakte, wisten we al dat het meer dan 3000 eilandjes telt. De grootste en meest bekende is Jeju, dat onder het vaste land ligt. Op dit “honeymoon” eiland zullen we volgende week onze eerste vakantie doorbrengen.Doordat we centraal in het land wonen, zijn eigenlijk alle bestemmingen voor een weekend prima bereikbaar. Want verder dan zo’n 2½ uur rijden zal het niet snel zijn.

Onze eerste bestemming was Yeosu, een havenstad aan de zuidkust. We waren namelijk door een collega van Rob – Min Suk – en zijn gezin uitgenodigd om daar op een eilandje voor de kust te gaan lunchen. Zij waren daar een keer eerder geweest op hun tocht langs bijzondere restaurants in Zuid-Korea. En bijzonder was het. Dit begon al bij vertrek toen bleek dat ze hier het hondje een luier omdoen als het mee gaat op stap…. Wij vonden dat erg grappig. Iets minder grappig vonden de dames Lammers dat wat het restaurant zo bijzonder maakte de zee aal was. Deze delicatesse is in Japan enorm populair en ook het Koreaanse gezin verheugde zich enorm op deze goede maaltijd. Nou hadden Saba en Birge nog niet eens de bakken met levende alen gezien, en wisten niet wat we precies aten, toch hebben ze het eten nauwelijks aangeraakt. Saba probeert het nog wel, om dan snel tot de conclusie te komen dat ze het niet lekker vindt maar Birge is tot nog toe vooral een boerin die niet zoveel kent. De eerste gang bestond uit rauwe zee aal. Deze doe je in een schelp rauwe ui, rode peper erover en smullen maar. Het hoofdgerecht bestond uit bouillon – getrokken van zee aal – waarin je de aal 20 seconde kookt voor deze in sla of een brandnetel blad te wikkelen. Nou moet je alles geprobeerd hebben en natuurlijk hebben we vanuit beleefdheid naar onze tafelgenoten zoveel mogelijk gegeten. Maar om nou te zeggen wat een lekkere delicatesse…..In de stromende regen gingen we met het pondje weer naar het vasten- land van Yeosu waar Min Suk een hotel voor ons had geregeld. Zelf gingen ze door naar familie. Die avond zochten we op de navigatie de dichtstbijzijnde Pizza Hut J

In Daejeon, waar wij wonen, werd in 1993 de World Expo georganiseerd. Volgend jaar vindt deze in Yeosu plaats. Ons hotel bleek tegenover het bezoekerscentrum en het Expo terrein te liggen. Eén grote bouwput! In het bezoekerscentrum zagen we dat daar over 8 maanden een futuristisch expositie terrein gereed moet zijn. Er moet nog heel wat gebeuren! Birge wedde dan ook – om een stroopwafel – dat ze het niet op tijd afkrijgen. Wij verheugen ons er nu al op om in mei naar deze Expo te gaan. Want het is vast op tijd gereed; de volgende dag – op zondag – werd er volop gewerkt en zagen we hoe enorme ramen in het hoge hotel getakeld werden.Op zondag bezochten we een schiereilandje en observeerden hoe de Koreanen hun vrije dag doorbrengen. Met zijn allen in een treintje naar de botanische tuin, daar een wandeling langs de penis boom, met enorme zonnekleppen en arm beschermers om maar niet bruin te worden, een fonteinenshow op muziek en de al eerder gesignaleerde zijde worpjes als snack.We hadden het enorm warm gekregen dus gingen we afkoelen op een nabijgelegen strandje. Ook daar vooral leuk om te zien hoe de Koreanen ‘zonnen’. Dit doen zij met kleren aan – ook in het water – en allemaal met een tentje en BBQ op het strand. Maar ja, voor hen is het waarschijnlijk net zo leuk om ons te observeren als het voor ons is om hen te observeren! Dit doen de Koreanen overigens bijzonder onopvallend; ze zullen niet zichtbaar naar je kijken. Alleen kleinere kinderen kijken je wel eens verbaasd aan, wijzen of willen aan het haar van Saba en Birge voelen.

Op de zondagmiddag erna gingen we naar een park buiten Daejeon om het “forest adventure” pad te lopen. De naam en de foto die we gezien hadden, bleken avontuurlijker dan het pad maar met een loopbrug door de bomen kon je naar een “Sky tower” waar je uitzicht op de bergen had. Ook hier honderden mensen, pootje badend in het riviertje en picknickend op een kleed. In dit park waren ook een voetenmassage pad (zo heet het vast niet) en fitness toestellen. Beide tref je hier regelmatig aan. De fitness toestellen ook gewoon tussen de flats. De kinderen gebruiken deze vooral als speeltuintje.

Vorig weekend trokken we – tussen Rob zijn bezoek aan China en Amerika in – naar het noorden.Rob arriveerde eind van de ochtend op het vliegveld in Seoul en de kinderen hadden die vrijdag vrij. Dus de dames zaten om 9 uur in de auto en met wat kramp in de buik (en schouders) manoeuvreerde Marieke op de navigatie door de file in Seoul. Ze was blij toen ze het stuur weer aan Rob kon overgeven (die prompt zijn eerste bekeuring voor te hard rijden te pakken had). Eerst maar eens een kop koffie drinken. Vooral Birge is helemaal dol op de Dunkin Donuts dus die werd als eerste in de navigatie ingevoerd.’ s Middags bezochten we het kunstenaarsdorpje Heyri, in het noordwesten, vlak bij de grens met Noord-Korea. Dit bleek een leuk en erg on-Koreaanse dorpje te zijn, en in schril contrast met de enorme militaire bewaking in de nabije omgeving. In dit dorpje geen flats maar leuke architectuur en heel veel stripfiguren (inclusief een hele Dalki speeltuin = een Zuid-Koreaans stripfiguur), galerietjes, winkeltjes, cafeetjes en terrasjes. En die laatste zie je hier niet veel. Dus weer pizza maar dit keer op een balkon terras.

Met het boeken van een hotelletje in deze omgeving was het een beetje fout gegaan. Marieke dacht een hotel geboekt te hebben dat er, op internet, prima uitzag maar bleek een hotel met eenzelfde naam geboekt te hebben (de eerste lag in Seoul, de tweede in een plaats erboven) dat ‘slechts’ 2 sterren had en waar nergens informatie over te vinden was. Dus we lieten ons verrassen. Gelukkig zag het hotelletje er OK uit en er gingen ook mensen naar binnen die er normaal uitzagen. Echter, de meneer achter de balie gaf aan dat hij vol zat, hij herkende ons boekingsformulier niet en sprak natuurlijk geen Engels…. Via het servicenummer in Thailand werden we binnen 10 minuten teruggebeld dat er een fout gemaakt was en we opgehaald werden om naar een ander hotel te gaan. Daar werden de kinderen blij verrast want dit hotel had wel heel veel gezellige rode en hartjesvormige lampjes! Maar onze kamer was prima, met een mega tv, computer met internet en gratis popcorn in de lobby. Het was inmiddels al laat dus we vonden het wel best. Dus bleven wij de hele nacht en niet een uur.

De volgende dag bezochten we de DMZ; het 4 kilometer brede neutrale grensgebied tussen Zuid en Noord-Korea. Een bizarre, fascinerende plaats. Na de verwoestende Koreaanse oorlog werd in 1953 wapenstilstand bereikt tussen Noord en Zuid maar officieel zijn zij nog steeds in oorlog. Een strijd vooral tussen het communisme en kapitalisme, het noorden gesteund door Rusland en China, het zuiden door Amerika en later de Verenigde Naties. Noord-Korea zal het meest afgesloten – en daarmee mysterieuze - land ter wereld zijn. De “grote leider en eeuwige president” - ook al is hij in 1994 overleden - Kim Il Sung voerde een totalitair regime, inmiddels overgenomen door zijn zoon Kim Jong-il. Het schijnt dat van de circa 23 miljoen inwoners 1 miljoen in het leger en 1 miljoen in strafkampen/gevangenissen zit. Op google map zie je letterlijk een zwart gat. Waar Zuid-Korea zich na de oorlog in een enorm tempo heeft ontwikkeld tot een hightech en welvarend land, leidt Noord Korea al een jarenlange economische crisis en kampt met grote armoede.De boeken die we lezen en documentaires die we zagen (google op BBC documentary + North Korea) komen tot dezelfde conclusie; de weinigen die Noord Korea bezochten (waaronder een oud collega van Marieke), verkregen absoluut geen beeld van het land doordat alles – dus ook deze bezoeken – geheel gereguleerd en geregisseerd wordt en alles in het teken staat van (aanbidding van) de grote leider. Kippenvel en een zwaar, zwart gevoel krijg je van de beelden. En de verhalen van degenen die wisten te vluchten zijn verschrikkelijk.Al duizenden jaren één volk maar inmiddels twee totaal verschillende werelden naast elkaar, gescheiden door de zwaarst bewaakte grens ter wereld. Waar je maar kijkt zie je militairen, controleposten en prikkeldraad.Als je de kant op kijkt van Noord-Korea zie je “propaganda village” Gijeong-dong; volgens het zuiden slechts een façade van gevels en lege gebouwen waar ’s avonds op dezelfde tijd de lampen aan en uitgaan. Aan de Zuid-Koreaanse kant troffen we zware bewaking en veel oorlogs- en vredesmonumenten maar ook een kermis; bizar. Alleen met een tour kan je het gebied in waarbij je niet dichterbij Noord-Korea komt dan dit dorpje en een enorme Noord-Koreaanse vlag die je door verrekijkers in de verte ziet liggen. We bezochten naast dit uitkijkpunt en het museum ook één van de tunnels die de Zuid-Koreanen ontdekten. Tunnels waardoor de Noord-Koreanen konden aanvallen. En het treinstation dat zo’n tien jaar geleden gebouwd werd om ooit een treinverbinding mogelijk te maken. Maar er is nog geen trein richting het Noorden vertrokken en vooralsnog zal dit ook niet gebeuren.Na een relatief rustige periode zijn er het afgelopen jaar weer incidenten geweest en lijkt vrede buiten bereik. Enerzijds is samenvoeging iets wat de meeste Koreanen nog steeds willen (families werden destijds gescheiden door de grens), anderzijds waar Zuid-Koreanen voor vrezen gezien de enorme (welstands)verschillen. En hoe Noord-Korea daarover – en over andere zaken- denkt, dat komt niemand te weten…..Het was een indrukwekkende middag. Ook Saba vond het machtig interessant en had 101 vragen. Voor Birge vormde de kermis terug in Imjingak het hoogtepunt van de dag J

Om zelf ook maar een contrast erin te gooien, bezochten de dames de volgende dag – nadat ze Rob op het vliegtuig naar Amerika hadden gezet – de dierentuin van Seoul. Dat was wat luchtigere kost, alhoewel dat luchtige niet slaat op de temperatuur die dag. Zwetend gingen we van olifanten naar slangen en van dolfijnenshow naar nijlpaarden. Een prachtige dierentuin met heel veel dieren en - wat later op de ochtend - nog veel meer Koreanen.

Afgelopen weekend tot slot bezochten we het WK atletiek in Daegu. Deze stad ligt 150 km. verderop en in 2002 was dit ook één van de plaatsen waar het WK Voetbal plaatsvond. Over dit WK weten we inmiddels heel wat want Guus Hiddink wist toen als bondscoach een onverwachte prestatie voor het Zuid-Koreaanse team te bewerkstelligen; zij werden 4^de terwijl ze nog nooit door de eerste ronde waren gekomen. Wanneer blijkt dat we Nederlanders zijn, reageren vele Koreanen meteen met “Aaaaaah, Gus Hidding!!!!”. Rob heeft hier ook pizza Hiddink gespot; een pizza met aardappel erop. Na ons is nu Saba het boek aan het lezen dat de Nederlandse teammanager schreef over de 500 dagen die zij in Zuid-Korea verbleven. Een erg leuk en vaak herkenbaar (cultuurverschillen) boek.Nou was de WK atletiek natuurlijk niet het WK voetbal maar wat een happening. Rob was niet zo blij dat hij in een oranje t-shirt moest – ook omdat er op zaterdagavond helemaal geen Nederlanders meededen- maar ging toch overstag. Het werd een fantastische ervaring; een enorm stadium, met volle tribunes, prachtig verlicht, veel cameraploegen en geweldige sport voor onze neus of op het grote scherm. De grote klapper was goud voor Usain Bolt op de 200 meter, te zien op het filmpje dat Saba maakte. Birge heeft de hele avond als één van de hardste zitten klappen en Saba was helemaal verrukt van de wave die door het stadion ging.

Een jaar geleden hadden we nauwelijks beeld van Zuid-Korea en dus helemaal niet van alles wat hier te zien en te doen is. In een paar weekenden zijn we er al heel wat op uit geweest maar dat blijkt een fractie van wat dit land te bieden heeft. Dus voorlopig hopen we hier nog even te blijven en volop te genieten van al deze nieuwe plaatsen en activiteiten.Komend weekend vertrekken we voor een week vakantie naar het eiland Jeju. Het is hier Chuseok, dit is samen met Seollal (Nieuw jaar) de belangrijkste feestdag in Korea. Het feest wordt gevierd op de vijftiende dag van de achtste maand volgens de Koreaanse maankalender. Het is vooral een massale volksverhuizing van Koreanen naar hun geboorteplaats om daar met de familie – en voorouders – te eten en drinken. De Koreaanse vrouwen die Marieke er over spreekt, zijn niet onverdeeld enthousiast want vaak betekent het dat zij – onder het juk van hun schoonmoeder - dagen bezig zijn met het voorbereiden van het voedsel.Omdat onze familie in Nederland zit, gaat dit familiefeest aan ons voorbij en zijn wij deze nationale vakantie vooral toerist. We vertrekken maar extra vroeg richting het zuiden om daar hopelijk op tijd – gezien de massale volksverhuizing – voor de boot van Mokpo naar Jeju te zijn.We verheugen ons erop. De afgelopen twee weken stonden namelijk ook in het teken van onzekerheid over het voortbestaan van de internationale school (deze blijkt in enorme financiële problemen te verkeren) en intensieve werkweken (lees veel reizen maar ook gedoe) voor Rob. En al bij al is 2011 best roerig dus we kijken wel uit naar strand, zwemmen en een dik boek!