En zo stap je uit het ene leven een andere wereld in.

Het duurt even voordat dat ene leven wat naar de achtergrond verdwijnt en er zijn heel wat meer dan drie weken voor nodig om die andere wereld te leren kennen.Maar in deze eerste drie weken hebben we met zijn vieren een goede start gemaakt. Wennen is het zeker want alles lijkt, voelt, ruikt, smaakt en werkt toch net wat (of heel) anders dan in Nederland. Maar we vinden het leuk in Zuid-Korea!Door het internet is de wereld klein en blijft Nederland nog heel aanwezig; we skypen met de opa’s & oma’s en vriendinnen, kijken het 8 uur journaal (weliswaar van de dag ervoor) en Saba en Birge krabbelen wat af op Hyves. Dat is fijn maar maakt natuurlijk ook dat we met één been in het ene leven blijven staan en met het andere ons in deze nieuwe wereld begeven.

Onze eerste week stond in het teken van acclimatiseren.

Na zo’n reis – waar we van deur tot deur een uur of 20 over doen – en door het tijdsverschil – het is hier 7 uur later – ben je de eerste dagen niet op je allerbest. En de dag na aankomst moesten Saba en Birge de toelatingstest doen voor de internationale school…. Als dat maar goed zou gaan J . Onze dappere meiden gingen in hun beste Engels het gesprek aan met een vriendelijke, onbekende mevrouw maar er was natuurlijk geen toelatingstestje voor nodig geweest om vast te stellen dat hun Engels op niveau 1 ligt. Op vrijdagochtend was er een kennismakingsochtend voor de nieuwe ouders en kinderen. We werden warm en enthousiast onthaald op TCIS (Taejeon Christian International School). Op deze school zitten zo’n 500 leerlingen waarvan 100 op de basisschool. Zo’n 80% daarvan is Koreaans en van de overige zijn de meesten Amerikaans (en de kinderen van de leerkrachten van de school). Dus twee Nederlandse meisjes schroeven het internationale wel wat op! Koreaanse kinderen worden toegelaten wanneer ze minimaal 3 jaar in het buitenland hebben gewoond. De voertaal is Engels en alle klasleerkrachten zijn Amerikaans. Birge zit in klas 2 waarin 20 kinderen zitten en Saba in klas 4 met 18 kinderen.Als je het leuk vindt om de website van de school eens te bekijken: www.tcis.or.kr . Saba en Birge zitten op de elementary school.

We dachten dat we dicht bij het vuur zaten want ons appartement ligt zo’n 300 meter van de nieuwe TCIS. Al anderhalf jaar wordt gebouwd aan een nieuwe school en er verrijst een enorme en prachtige nieuwe campus (er verblijven ook zo’n 200 middelbare scholieren intern). Maar een week of twee voor ons vertrek uit Nederland ontvingen we een brief van het hoofd van de school dat het niet lukte om het nieuwe schooljaar – zoals gepland – op de nieuwe locatie te starten. Niet geheel een verrassing want Rob vroeg zich al geruime tijd af hoe het draaiboek eruit zag. Vastgedraaid dus, op financiën zoals later bleek.Voor ons – en vele anderen – had dat wel wat consequenties want in plaats van 3 minuten lopen, was het nu zo’n half uur door de stad rijden. Veel gezinnen zijn de afgelopen periode al in deze wijk gaan wonen vanwege de school en hebben hetzelfde probleem. De school zette hier een gratis schoolbus tegenover. Maar dat zagen we in het begin nog niet zitten, en Saba en Birge al helemaal niet.Dus bij het acclimatiseren die eerste week hoorde ook dat Marieke zich – in Rob zijn spiksplinternieuwe auto - in het Koreaanse verkeer ging wagen. Daar kan ze al een hoofdstuk over schrijven. Nou is het hier niet zo als in andere Aziatische landen waar van koe tot handkar tot bus zich op de wegen bevindt waarbij degene met de hardste claxon voorrang heeft, maar het is wel zo dat onze Westerse verkeerregels hier niet zo zwaar wegen. Zo hoef je helemaal niet rechts te rijden, mag je aan alle kanten inhalen, kan je van baan verwisselen zonder richting aan te geven en als je een rood stoplicht hebt maar er is niet zoveel verkeer, kan je gewoon gaan rijden. Sterker nog; als je blijft staan, gaan ze achter je toeteren. Al bij al voor Marieke een onoverzichtelijk en onvoorspelbaar geheel. Maar lang leve de Engelstalige BMW navigatie want drie weken later weet ze nog steeds veelal niet waar ze rijdt of is maar ze komt er wel. Gemakkelijker dan met de taxi want de taxichauffeurs spreken geen Engels en verstaan je Koreaanse pogingen om de bestemming duidelijk uit te spreken niet. Dus als je niet in Koreaanse tekens op een briefje hebt staan waar je naar toe moet, is het iedere keer weer een avontuur. In het Daejeonse bussysteem hebben we ons nog niet verdiept. Tegen de tijd dat je op de bus hebt gelezen waar hij naar toe gaat, is hij al drie haltes verder.

Al bij al hebben we de kinderen de eerste twee weken naar school gebracht en weer opgehaald en was dat al Marieke’s halve dag invulling, vooral de eerste dagen toen Rob ook meeging en hij vervolgens naar zijn werk gebracht moest worden. Dan gingen we om kwart over 7 de deur uit en was ze om kwart voor 10 weer thuis. Daarna reed Rob met een collega mee naar het werk. Maar vanaf deze week gaan Saba en Birge met de schoolbus. Dat is hier erg goed geregeld; het is een komen en gaan van bussen en busjes die kinderen naar school en allerlei clubs vervoeren. Je wordt voor de deur opgepikt en nadat Marieke een keer mee was gegaan met hen, en ze natuurlijk hadden gemerkt dat alle kinderen hier met de bus gaan, was het prima. De bus blijkt namelijk ook veel sneller dan mamma door het verkeer te gaan.

Acclimatiseren aan het weer was ook nodig. Onze eerste weken waren heet en vochtig. Zuid-Korea heeft in tijden niet zoveel regen gehad. Dus niet alleen in Nederland een natte zomer. Alleen was de temperatuur hier tussen de 28 en 30 graden en koelde het ’s avonds nauwelijks af. De vele regen heeft tot de nodige overstromingen en slachtoffers geleid. Bij ons thuis leidde het tot overstromingen van ons binnen tuintje. Klein leed want de onderburen hadden lekkage en nu is ons leuke binnen tuintje weg….. De eerste periode zijn we weinig buiten geweest vanwege de vochtige hitte en maakte ook dat we met zijn vieren op onze slaapkamer sliepen omdat dat de enige slaapkamer met een airco is. Inmiddels is het afgekoeld tot zo’n 25 graden en heeft het al enkele dagen niet meer geregend, maar Saba en Birge slapen nog steeds gezellig bij ons… We hebben nu bedacht dat ze naar hun eigen kamers gaan wanneer de hoogslapers arriveren. Want dat had deze eerste periode natuurlijk ook prioriteit; meubels. Naast de sky leren bank en twee bureaus voor de kinderen die Rob bij het grofvuil onder in de garage had gescoord en een tweepersoons matras, een Koreaans kastje en een grote plant, is het appartement leeg. Alles wat uit onze zes koffers kwam, ging vooral in de vele kasten die het appartement telt dus het eerste weekend gingen we meteen op zoek naar meubels. De kinderen hadden hun zinnen gezet op een hoogslaper en Marieke op vervanging van de sky leren bank. Nou was een enigszins normaal bed al niet te vinden – in ieder geval niet voor ons – laat staan een hoogslaper. En een mooiere bank onze dan onze nep leren , vonden we ook niet.

Gelukkig was – na de crash – Marieke haar nieuwe Mac computer, met wat hulp of afstand door Kasper, al snel geïnstalleerd en begon een meubel zoektocht op het Koreaanse internet. Marieke vond een aan Ikea gelieerde site en daarop zochten we onze nieuwe inboedel bij elkaar. Met dit lijstje ging Rob naar zijn werk waar zijn Koreaanse collega Trinity de bestelling plaatste. En nu maar afwachten wat er gaat gebeuren! Het zou een week of twee duren dus als het goed is, kan Rob straks aan het klussen. Want de hoogslapers hebben we weliswaar gevonden maar zijn veel te hoog en het bed is te klein (of ons matras te groot). Dus van het één moet een stuk af en bij het ander moet wat aangebouwd.Inmiddels hebben we wel matrassen voor de kinderen gekocht dus die slapen niet meer op matjes op de grond zoals de eerste twee weken. En heeft Marieke de nodige potten, pannen en ander keukengerei aangeschaft.Het enige wat ze totnogtoe daar weet te bedienen, is de magnetron. En dan alleen op 30 seconden. Het vergt een serieuze verdieping om de vaatwasser en oven werkend te krijgen, daar is het nog niet van gekomen. Dus de drie apparaten waarvan we inmiddels wel weten waar ze voor zijn, zullen niet 1-2-3 in gebruik worden genomen. De eerste is de “rice keeper”, om een voorraad gekookte rijst in te bewaren (Koreanen eten drie keer per dag rijst), de tweede een groente en fruit wasser en centrifugeer en de derde een apparaat om het vocht uit het organisch afval te onttrekken. Altijd handig! Zo hebben we ook een inbouw schoenendroger, blijkt het televisieschermpje in de kamer allerlei mogelijkheden te hebben zoals zicht op het speeltuintje beneden en hebben we ook zo’n kast waarin wijn op temperatuur wordt gehouden. Op dat schermpje in de woonkamer worden ook centrale boodschappen doorgegeven. Zit je op de bank een boek te lezen, komt er opeens een Koreaanse meneer of mevrouw door. Je schrikt je een hoedje (en hoopt maar niet dat er brand is want we verstaan er niets van). We zijn er wel achter hoe je met dit scherm de deur beneden opent maar niet hoe we het alarm, dat we onregelmatig af blijken te laten gaan, weer afzetten. En dan wordt er vanaf beneden steeds gebeld omdat ze een alarm doorkrijgen.Kortom; drie weken is veel te kort om deze wereld een beetje te leren kennen.

We wonen hier in de wijk Techno Valley. Een wat prestigieuze wijk (we snappen niet hoe Iris dit de Bijlmer kan noemen J), gebouwd voor de upper class die bij de technologische en/of onderzoeksinstituten werken. In Daejeon zit veel research & development en de nodige overheidsinstanties. Het is met anderhalf miljoen inwoners de vijfde grootste stad van Zuid-Korea en ligt centraal in het land. Daejeon was vroeger bekend als “Hanbat” wat groot veld betekent. Dat grote veld is nu volgebouwd met duizenden flats maar is omgeven door prachtige, groene bergen. Zodra je de stad uitgaat, zit je in de natuur. Zuid-Korea is erg bergachtig waardoor 20% van het land maar te bebouwen is, waardoor het grootste deel van de bevolking in zo’n mooie Bijlmer flat woont. De hele wijk ziet er dan hetzelfde uit alleen heeft iedere flat een ander nummer….. Onze flats heten Honorsville en als je binnen rondgeleid wilt worden, kan je Saba haar filmpje bekijken.Wat ons hier erg opvalt is het lawaai van krekels. Waar ze zitten tussen het vele beton is ons een raadsel maar het moeten er veel zijn want het geluid is enorm.

De tweede week begonnen Saba en Birge op hun nieuwe school. Een spannende eerste dag want hoe zal het zijn om de hele dag in een klas te zitten waar je niets verstaat? En dan met nieuwe juffen, allemaal nieuwe kinderen, andere afspraken en gebruiken en andere activiteiten! Onze dappere meiden hielden zich prima staande, ze vonden het zelfs erg leuk. Ze zijn volop Engels aan het leren. Iedere dag worden ze een uur uit de klas gehaald en krijgen dan in een klein groepje Engels op maat. En door de hele dag Engels om zich heen te horen en hun betrokken juffen, gaat het hard. Hier onder een werkblad dat Birge in haar eerste week maakte! Nou is haar lievelingseten niet perse hamburger maar dat was een woord dat ze in het Engels kende… Zo mocht ze bij de wekelijkse Chapel bijeenkomst ook op het podium komen omdat ze in de zomer jarig was geweest en wist ze heel slim aan te sluiten bij haar voorgangers door te zeggen: “My name is Birge en I – murmel – murmel – seven!'

Saba en Birge vinden het weliswaar erg leuk op TCIS maar maken lange schooldagen. Om kwart over 7 gaan ze de deur uit want de school start om 8 uur. Iedere dag gaan ze tot 10 over 3 naar school en zijn dan om een uur of 4 thuis. De schooldag zit er dan echter nog niet op want ze krijgen iedere dag huiswerk. Tja, dat is wel even wennen en door de week blijft er weinig tijd over voor spelen en ontspanning. Want als ze rond half 8 niet naar bed gaan, is het de volgende ochtend wel heel erg zwaar om om half 7 op te staan.Deze week begonnen ook de naschoolse activiteiten. Beiden doen mee aan de kookclub. Met Birge zijn we van het weekend op een manege – de enige in Daejeon – wezen kijken. Maar dat werd slikken want de minimum leeftijd is 12 jaar. Marieke heeft haar eerste contacten aangeboord en één van de Koreaanse moeders heeft inmiddels uitgezocht dat er zo’n 30 kilometer verderop een manege moet zitten waar kinderen mogen rijden. Dus binnenkort gaan we op verder onderzoek uit.

Toen de kinderen naar school gingen, ging Marieke op onderzoek. Vooral naar eten en huisraad. Naast heel veel kleine shopjes, aangeprezen met grote neon verlichting erboven, hebben ze hier ook vele grote warenhuizen en supermarkten. Waarmee je, als je gaat zoeken, van alle gemakken en producten voorzien bent. In de grote supermarkt bij ons de buurt – de Lotte Mart – bracht ze een hele middag door met het bestuderen van alle schappen. En wat bleek zoal; naast schappen vol met zeewier, tofu, gedroogde visjes, ginseng en kimchi hebben ze ook Aviko friet, Hoegaarden witbier en (Amerikaanse) pindakaas. Rode pepers verkopen ze hier per kilo en knoflook per pond, rijst per zak van 20 kilo. De vuilniszakken leken wel heel erg duur maar bleken ook de ophaalkosten in zich te hebben. En veel producten waarvan je – ik in ieder geval – geen idee hebt wat het is. De verpakking brengt je niet veel verder want alles is in het Koreaans. Een avontuur op zich. Voor de kinderen wel wat wennen want alles smaakt (net wat) anders dan in Nederland. Het is door proeven erachter komen of het scherp is of niet (het kan ook enorm zoet zijn), of erin zit wat je denkt dat erin zit en of het lekker is.

Koreaanse restaurantjes wisselen we af met de Pizza Hut. Als we dat niet doen, zijn onze dames binnenkort vel over been. De Koreaanse BBQ bevalt over het algemeen goed. Op een bakplaat of kooltjes op je – lage - tafel braad je je vleesjes (meestal een soort speklapjes). Deze wikkel je in een blad sla of brandnetel, doet er wat knoflooktenen en/of ui en rode peper bij, vouw je dicht en eet je met je handen. Daarbij krijg je dan zo’n 20 bakjes met allerlei bijgerechten, deze worden met stokjes gegeten en het is totnogtoe altijd weer een verrassing want we herkennen nog niet zoveel gerechtjes. Rijst en kimchi maken altijd onderdeel uit van de maaltijd. Kimchi is het nationale product en is gefermenteerde kool, gedrenkt in rode peper en knoflook. Het schijnt dat je het moet leren eten - en waarderen - maar wat ons betreft smaakt het zo als je denkt dat het zal smaken…. De eerste zaterdagavond uit eten werden we verrast met een bakje gebakken wormpjes. Rob had gehoord dat dit heel gezond was; boordevol eiwitten. We zaten te griezelen maar toen de kinderen door hun vader 1000 won (zo’n 70 eurocent) geboden werd om er één te proeven, hoefde Birge niet zo lang na te denken. En daarna kon Saba natuurlijk niet achterblijven. Ook deze smaakten zoals je denkt dat ze zullen smaken.… Een andere delicatesse waar we ook al mee kennismaakten was zee aal. Dit was tijdens het tweede weekend, dat we aan de zuidkust, in Yeosu, doorbrachten. Maar hierover zullen we een apart verhaaltje en foto’s plaatsen.

Naast het onderzoek en shoppen ging Marieke ook integreren. Want om nou de hele dag 7 hoog op een flat achter de Mac te zitten en de glimmende vloer te dweilen. Ze meldde zich aan als vrijwilliger in de schoolbibliotheek waar ze nu een middag per week aan “shelving” doet (lees; boeken op de goede plaats op de plank zetten). En op school leert ze snel andere ouders kennen. Als “foreigner” word je hartelijk ontvangen en als je wilt, kan je iedere dag wel naar een meeting of met iemand koffie drinken of lunchen. De meeste Koreaanse moeders spreken Engels, maar onderling Koreaans. Het hele verhaal dat ze dan onderling uitwisselden, vertalen ze vervolgens voor je in 1 of 2 regels! Iedere maand hebben de moeders van de verschillende klassen een bijeenkomst; gister was die van Birge haar klas. Dit bleek een dagvullende activiteit te zijn. Maar erg leuk om zo de eerste mensen te leren kennen. Want verder dan de mevrouw van de bakker, die een paar woordjes Engels spreekt en Marieke wat Koreaanse woordjes leert, en de vrouw van een collega van Rob was ze nog niet gekomen. In alles zijn de cultuurverschillen voelbaar. Meest belangrijk is hier het confucianisme (met veel aandacht voor de omgang tussen mensen) en je leeftijd. Hiermee hangen allerlei respect- en beleefdheidsvormen samen. In zo’n groep moeders wordt dan ook al heel snel gevraagd hoe oud je bent. Marieke was (gelukkig of helaas?) niet de oudste. Ook dit gaat wat verdere verdieping vergen.

Naast de Koreanen zitten er ook een Vlaams, Indiaas en twee Duitse gezinnen op de TCIS basisschool. Waarvan het laatste gezin van origine weer turks is. En diverse Amerikaanse gezinnen (met soms ook weer combinaties; bijvoorbeeld met een Koreaanse vader of Israelische moeder). Al bij al een hele mix. Van deze moeders krijgt Marieke de meeste tips over het leven als buitenlander in Daejeon en Korea en met hen heeft ze al enkele koffie – of lunchafspraken gehad.Maar wie ons het meeste helpt, is Trinity, de Koreaanse collega Aerzen Turbo. Deze eerste periode helpt ze ons bijna dagelijks met vertalen en het organiseren van (privé)zaken. Niet alleen het bestellen van meubels maar ook aanschaffen van een mobiele telefoon voor Marieke (hebben we zelf geprobeerd; leek te zijn geregeld maar uiteindelijk toch niet gelukt), gesprekken met de huiseigenaar over de lekkage en airco, vertalen van adressen (voor de taxichauffeur) en het reserveren van de boot voor een vakantie volgende maand. Rob heeft zijn eerste periode hier drie keer per week Koreaanse les gevolgd en pakt dat in september weer op. Het is een erg moeilijke taal met weinig raakvlakken. En van verschillende buitenlanders hebben we al vernomen dat ze ermee gestopt zijn omdat – na alle inspanning – de Koreanen je vervolgens niet blijken te verstaan vanwege je uitspraak. Maar ook Marieke gaat het proberen, al is het maar om een aantal basis- en omgangswoorden te kennen. Want zonder sta je iedere dag met je mond vol tanden (en bel je vervolgens Trinity…..). Want zo goed als onze kinderen zich redden in een Engelstalige omgeving, redden wij ons niet in een Koreaanse.

Wat voor Saba belangrijk was in haar keuze voor Zuid-Korea waren de meisjes bij haar in de klas. Zij wil graag meer vriendinnen maken dan waar ze tot nog toe de mogelijkheid voor had. We waren dan ook extra blij voor haar toen ze al in de tweede week een uitnodiging kreeg voor een slaapfeestje én voor een verjaardag. Ondanks de taalbarrière hoefde ze er niet lang over na te denken; daar ging ze zeker naar toe! Met een briefje met wat Engelse zinnen en onze telefoonnummers op zak brachten we haar weg. Wij hebben tussentijds nog een keer naar de moeder gebeld maar Saba heeft genoten. Diverse meiden in haar klas zijn begaan met haar en doen erg hun best.Ook Birge heeft al wat vriendinnetjes alhoewel zij wat meer last lijkt te hebben van de taalbarrière. Ze heeft het idee dat kinderen haar wel eens uitlachen omdat ze gekke dingen zegt of iets niet begrijpt en vindt het ’s ochtends soms moeilijk afscheid nemen van haar moeder. Maar ook zij houdt zich dapper staande en geniet zichtbaar van allerlei activiteiten op school. Saba vindt totnogtoe de blokfluitles (2 keer per week) het leukst, Birge de gym juf en Engelse les. En de “fun time”, waarin ze iets leuks mogen doen. Met Birge hebben we wel afgesproken dat ze dan niet op Hyves mag.

En Rob is ondertussen “gewoon” aan het werk. Maar ook dat is natuurlijk anders dan hij eerder gewend was. Koreanen hebben een andere aanpak en stijl, een andere manier van organiseren en zakendoen. Ze zijn meer op de korte termijn gericht en goed in snel zaken organiseren. Maar over de wat langere termijn zaken lijken ze minder na te denken, laat staan over de consequenties van de korte termijn beslissingen. En wat blijkt is dat Koreanen ergens ja tegen zeggen, zodat je denkt dat je een deal hebt, om vervolgens met allerlei veranderingen te komen (niet ten gunste van de deal). Rob ziet de uitdaging er wel van in en blijft rustig maar vasthoudend, maar in Duitsland is dat wel eens anders. Door voorvallen uit het verleden is er druk op de ketel gekomen wat er toe leidt dat Aerzen, anders en eerder dan gepland, binnenkort al een deel van de productie over gaat nemen. Dit betekent ook dat Rob gaat verhuizen, tenminste met kantoor. Ze zijn inmiddels met zijn drieën. Naast Trinity maakt ook de Duitse Heinrich deel uit van het Aerzen Turbo team. De eerste weken wist Rob zijn werk prima te voegen naar het opstarten van ons als gezin in Korea. Hij ging meerdere keren mee naar school en was ’s avonds op tijd thuis voor het eten. Maar deze en volgende week staan de meisjes er alleen voor; op het moment zit Rob in China. Het weekend is hij thuis om volgende week naar Amerika te gaan. Dus dat is redelijk “gewoon” aan hoe we het de afgelopen tijd gewend waren….

Tot slot werd onze eerste periode hier gekenmerkt door het plotselinge overlijden van eerst een oud collega van Marieke en vervolgens, een paar dagen geleden, onze overbuurman in Varssel. Beiden veel te jong. Het zal niet met de afstand te maken hebben dat we niet kunnen bevatten dat Gerard er niet meer is. Wel dat het een rot gevoel is om een verre vriend in plaats van een goede buur te zijn deze dagen.

Hier laten we het maar bij voor de eerste indrukken.Dat betekent dat er nog heel veel meer te schrijven is maar dat komt de volgende keren wel. Anders is het Zuid-Korea boek in 1 keer geschreven. Of verliest de auteur al haar lezers omdat ze afhaken bij de ellenlange verhalen.

Wordt vervolgd!