In Zuid-Korea beland je niet zomaar. Wij ook niet; daar is wel wat aan vooraf gegaan.

Eind 2009 – begin 2010 reisden we als gezin 4 maanden door Zuidelijk Afrika.Een fantastische ervaring rijker pakten we daarna allen de draad weer op. Voor Marieke, Saba en Birge was deze draad redelijk gelijk aan die voor Afrika, voor Rob betekende het dat hij binnen Aerzen ander werk ging doen. In 2010 voerde hij verschillende projecten uit. In de gesprekken over zijn toekomstmogelijkheden, was voor ons een tijdelijk verblijf in het buitenland bespreekbaar; weliswaar afhankelijk van het land en de inhoud van de baan.

En zo kwam voor het eerst Zuid-Korea in onze huiskamer. Het begon met een overzichtje dat we naast onze houtkachel maakten van de voor- en nadelen van de 5 voorstellen die er vanuit Aerzen gedaan waren. Zuid-Korea hadden we van te voren nooit bedacht maar kwam uit het overzichtje wel als enige eventuele optie naar voren. In ieder geval dus het onderzoeken waard. Veel verder dan LG, Samsung, Hyundai, Kia en Guus Hiddink kwamen we niet. En natuurlijk hadden we ergens in ons achterhoofd ook wat informatie over (de verhouding met) buurland Noord-Korea. Via het internet en een eerste boek vergaarden we wat informatie en begin december bracht Rob een oriënterend bezoek van een paar dagen aan het bedrijf waar Aerzen een deal mee aan het sluiten was. En aan Daejeon, de stad waar dit bedrijf vlakbij lag. Hij kwam enthousiast terug; vond het in niets te vergelijken met de Achterhoek maar wel een enorm interessant land.

Op basis daarvan kwamen we tot het voorstel dat Rob zou starten en een half jaar op proef zou gaan. Die periode zouden we gebruiken om in te schatten of we met ons gezin tijdelijk die kant op wilden gaan. In januari ruilde Rob de prachtige, rustige Achterhoek voor Daejeon; een stad waar je nog nooit van gehoord hebt, maar waar anderhalf miljoen mensen wonen. Waarvan 95% (schatting) in betonnen flats. De dames bleven achter in Varssel en keken veelal met zijn drieën op vrijdagavond de “Voice of Holland”. Rob kwam gemiddeld om de drie weken een week (met twee weekenden) thuis.

We hebben ons goed door dit half jaar heengeslagen maar ideaal was het zeker niet. In een notendop; Saba en Birge misten hun pappa, Marieke haar man en Rob zijn gezin. De tegenstelling was niet altijd gemakkelijk; Rob had in zijn eentje in een vreemde omgeving alle tijd van de wereld (en kon opeens dikke boeken lezen) terwijl Marieke zich een slag in de rondte werkte om kinderen, werk, huishouden, sport en sociaal leven te combineren. Respect voor alleenstaande moeders (en vaders) want leuk is anders! Maar natuurlijk had het ook wel leuke kanten; wanneer Rob thuis kwam (en een blingbling IPod voor de kinderen meegenomen had…), het oriënteren in/op een nieuw land en cultuur, Rob weer nieuwe uitdagingen, Marieke die door de oppas meiden toch haar dingen kon blijven doen en het vooruitzicht van een vakantie naar Zuid-Korea in de meivakantie.

Rob had inmiddels een appartement gehuurd en “voor het geval dat” lag het op zo’n 300 meter van de nieuwe internationale school, had het 4 slaapkamers en was het van alle gemakken voorzien. Op de foto’s die hij ervan stuurde, reageerden we nogal verschillend. De kinderen vonden het prachtig; hoogste verdieping, mooie kroonluchters, een tv boven het bad en heel veel spiegels. Marieke keek eens om zich heen in onze verbouwde woonboerderij…..

Eind april vlogen we met zijn allen naar Seoul en verbleven twee weken in Daejeon. Het appartement bleek inderdaad een soort Taj Mahal; groot, glimmend en veel marmer. Maar ook licht en comfortabel. En inderdaad van allerlei gemakken voorzien, een aantal waarvan we niet eens het gemak konden achterhalen; in de keuken zaten drie inbouwapparaten waarvan we echt niet konden bedenken waar die nou voor waren. De kinderen kregen geen genoeg van de lift en van de wc; met een druk op de knop opent en spoelt deze niet alleen door, maar wast en droogt ook je billen!

De Koreaanse mensen bleken prettig anders; vriendelijk en vaak heel blij wanneer ze ons zagen, maar ook in en aan alles voelbaar dat ze in een geheel andere cultuur leven. Met andere waarden, normen en gebruiken. En alhoewel Zuid-Korea zich in TGV tempo heeft ontwikkeld en erg op het westen (m.n. Amerika) is gericht, troffen we wel veel Mc Donalds en Dunkin’ Donuts aan maar bijzonder weinig Koreanen die Engels spraken.

We gingen op de internationale school kijken en vanaf toen had Saba het wel duidelijk; zij wilde wel naar Zuid-Korea. Ook al betekende dat dat ze haar cavia No-No moest gaan missen. In Varssel miste ze meer en meer leeftijdsgenoten met wie ze vriendschappen kon opbouwen.Birge leek het aanvankelijk ook wel wat, helemaal toen we naar de Caribean Bay, het grootste waterparadijs van Azië, geweest waren. Maar toen we aan het eind van de twee weken het gesprek voerden over wat we zouden doen, zag ze het toch niet zitten. Ze zou Varssel en haar vriendinnetjes te veel missen. Maar naast Saba was ook Marieke wel voorstander van een nieuw hoofdstuk. De eerste indrukken waren positiever dan het beeld dat ze had en in de afgelopen periode was ze wel aan het idee gewend en zag er verschillende voordelen van in. En Zuid-Korea had veel leuke dingen, o.a. dat je als Westerling je prima leek te kunnen redden in een Aziatisch land waar de mensen leuk en vriendelijk zijn. Maar ook dat 20% van het land uit betonnen flats en neon steden bestaat maar de rest uit groene bergen en veel kustlijn en eilandjes. En een hoofdstad van meer dan 20 miljoen inwoners waar je je ogen uitkijkt en de energie en ontwikkeling overal om je heen hangt.

We kwamen er op uit dat we een jaar zouden gaan. Dit was voor Birge te overzien en acceptabel. Sindsdien herinnert ze ons er wel regelmatig aan dat het voor 1 jaar is en dat we daarna niet weer moeten beginnen over “hoe we het voor haar zo kunnen maken, dat ze wel wil”.

Weer terug in Nederland bracht Marieke eerst de (groot)ouders op de hoogte. Die hadden het natuurlijk wel zien/voelen aankomen en reageerden naar ons positief. We realiseren ons echter dat ze hier niet op zaten te wachten. Je kinderen op afstand is 1, maar de kleinkinderen…… Al in ons eerste overzichtje naast de houtkachel was dit iets wat meewoog. Echter, is onze opvatting ook dat “wie met beide benen op de grond blijft staan, niet ver komt” en weten we dat de wereld niet zozeer kleiner is geworden en Zuid-Korea fysiek ver weg is, maar de afstand is wel kleiner door met name internet.Na de ouders volgde in rap tempo de rest; broers, werk, school, vrienden, buurt. Marieke had er die weken een parttime baan bij om iedereen op de hoogte te brengen en alle vragen te beantwoorden. Het nieuws verspreidde zich snel dus op alle terreinen werd ze benaderd met: “Wat heb ik nou gehoord?”Na ruim 10 jaar bij de Sprengen, inmiddels Avenier, diende zij haar ontslag in en op CBS Varssel (school) waar iedere leerling (letterlijk en figuurlijk) telt, was het ook geen leuke boodschap om te brengen.

We richten ons op een verhuizing in de zomervakantie zodat Saba en Birge in het nieuwe schooljaar op de internationale school konden beginnen. Dat betekende wel dat er niet zoveel tijd was; een kleine 3 maanden. Dus de eerste keer dat Rob weer thuis was, werd er een serieuze lijst gemaakt van alles wat uitgezocht en geregeld moest worden. En werden de taken verdeeld. Op termijn scheelde het natuurlijk dat Rob al in Zuid-Korea zat, en dus de nodige zaken al had moeten regelen, op korte termijn echter waren het vooral zaken die in Nederland geregeld moesten worden. Maar ook dit wordt door internet veelal vergemakkelijkt; zoveel zaken die je via internet te weten kan komen en kan regelen, dus ook vanuit Zuid-Korea. Zaken die op de lijst stonden, waren o.a.: Wat te doen met ons huis?, allerlei verzekeringen wijzigen of opzeggen, inschrijving internationale school (bleek nog heel wat voor nodig; van vragenlijsten door Nederlandse lerares en schoolhoofd tot medische verklaring inclusief TBC test), financiële en administratieve zaken regelen, post zoveel mogelijk doorsturen naar (schoon)vader, visum aanvragen voor Korea, werk goed afronden en overdracht opstellen, afscheidsfeestje organiseren, medische zaken regelen (Saba en Birge moesten nog enkele inentingen), lidmaatschappen en abonnementen opzeggen, paspoorten kinderen en vliegtickets regelen. Uitschrijven uit Nederland? Wat te doen met Marieke’s auto? Huis in orde brengen voor vertrek (waaronder buitenboel laten schilderen), kinderopvang en kinderbijslag stopzetten, tandarts controle en nog 101 regeldingen. Eén daarvan was een back-up maken van de harde schijf van onze thuiscomputer. En daar ging het mis. Want een week voor ons vertrek crashte onze computer, nog voordat de back-up van het “things to do” lijstje was afgevinkt. Hoe het gebeurd is, weten we niet maar de gehele harde schijf was gewist….. Rob kon het voordeel er wel van in zien (“Je was toch aan het opruimen”), Marieke maakte zich vooral zorgen over de foto’s (de laatste back-up was anderhalf jaar geleden).

En wat mee te nemen? Geen grote spullen. Liever/beter in Zuid-Korea wat meubels kopen dan onze Nederlandse meubels in een container en dan straks weer terug. De keren na mei dat Rob naar huis kwam, kwam hij met twee lege koffers en ging met twee volle weer naar Zuid-Korea. En wanneer we met zijn vieren zouden vertrekken, mochten er 6 koffers mee. Nou hadden we die niet dus scoorde Marieke op Marktplaats 4 grote, tweedehands koffers.

Begin juli namen Saba en Birge afscheid van CBS Varssel en van hun clubs. Hun meeste vriendjes en vriendinnetjes zouden ze nog wel zien. Sterker nog; aan alle kanten stroomden de uitnodigingen voor feestjes, logeerpartijtjes en leuke (afscheids)activiteiten en uitstapjes binnen.Een week later nam Marieke afscheid van de Kolkemate. Met gemengde gevoelens. Enerzijds een goed moment om ermee te stoppen in diverse opzichten maar tegelijkertijd een afsluiting van een periode van 10 jaar en een afscheid van vele waardevolle en bijzondere collega’s. Het afscheid maakte veel indruk; heftig!

Tussen de bedrijven door vierden we ook nog (volop) Birge haar 7^de verjaardag en (schoon)moeders/oma’s 70^ste verjaardag. Wat een tijden….

Vlak voor ons vertrek stond een afscheidsfeestje gepland maar omdat dit midden in de zomervakantie was, waren veel vrienden op vakantie. Kwam er op neer dat er in juli bijna iedere dag wel iemand afscheid kwam nemen. Ook hierbij gemengde gevoelens; we genoten van het bezoek, de aandacht en de cadeautjes maar daarop volgde dan een afscheid en het was vaak zicht-/voelbaar dat de kinderen van het ene hoogtepunt naar het volgende moeilijke moment gingen. Birge verwoordde op gegeven moment ook dat het raar voelde. Saba had haar focus op Zuid-Korea en dapper nam zij afscheid van No-No. Zij had zelf geregeld dat Kirsten tijdelijk voor No-No gaat zorgen. En dat had ze goed geregeld!

De laatste week van juli was Rob thuis voor de laatste voorbereidingen en op zaterdagmiddag namen we afscheid van onze familie en vrienden op het terras van een speeltuin in de buurt. Weer een middag met gemengde gevoelens; zoveel belangrijke, fijne mensen om achter te laten. Zoveel opgebouwd de laatste jaren in Varssel. Een middag met een lach en een traan.

The day after voelde ook als the day after.Dat was de dag dat we de 6 koffers pakten, wogen, herpakten, opnieuw wogen, net zo lang tot ze alle 6 tussen de 23 en 24 kilo wogen.

En toen was het 1 augustus, de dag van vertrek. We waren klaar om te gaan. De laatste weken stonden in het teken van voorbereiding, afscheid en vertrek. Op zaterdagmiddag hadden we dat afgesloten en waren klaar voor wat ging komen. Rob zijn ouders kwamen nog een laatste kop koffie drinken voordat het taxibusje ons op kwam halen. Op Schiphol werden we opgewacht door Marieke haar ouders die ons uit kwamen zwaaien.

Om een uur of 6 gingen we de lucht in, op weg naar nieuwe ervaringen.